Ben Aşık Olamam!

Endişelenmemiş salak😈😈😈😈😈

Arabadan inip kapının önünde durup kapıya vurdum. Poyraz' da yanıma geldi. Kapı açıınca önüme döndüm. Kapıyı Aslı actı. Hemen üstüme atladı. Bana sarılırak konuştu.

- Neredesim kızım sen?
- Buradayım anne.

Bu dediğime gülürken Aslı' dan ayrılıp. İçeri geçtim hala gülüyorduk. Dedem ve annenemde gelmişlerdi. Onlara sarılırken yengem konuşmaya başladı.

- Hayırdır, siz neye gülüyonuz.
- Hiç.

Dedik aynı anda. Dedemle annennemin arasına oturdum. Dedem.

Annennem: İyi misin?
Akgül: İyiyim, annanne.
Furkan: Sonunda senden kurtuluyoruz. Güle güle.
Yengem: Sus Furkan. Kız daha dün geldi.
Furkan: Anne, bizim bunu 24 saatten fazla burada tutmamamız lazım.
Akgül: Sanene beni istemiyorsan sen git.
Furkan: Kimin evinden kimi kovuyon sen?
Annennem: Ee bu çocuk Derya' nın kardeşi mi?
Akgül: Evet, annenne.
Annenem: Adın ne?

Poyraz tam konuşacakken ben konuştum.

Akgül: Poyraz.
Annennem: Sana mi sordum kız sen sus ıçıcık.
Akgül: Ne dedim annanne.

Annennem tekrar Poyraz' a dönerek. Konuştu.

Annennem: Okuyor musun?
Poyraz: Evet, Akgül' le aynı okuldayız.
Akgül: Ama farklı sınıftayız.
Annennem: Kız sen sussana bi!

Deyip. Kolumu çimçirdi.

Akgül: Morardı annanne!
Annannem: Açıcık susan birşey olmayacak!
Akgül: Al tamam konuşmayacam.😯😯😯

Deyip. Kollarımı baglayıp. Geriye yaslandım.

Annanem: Annenler ne yapıyor?
Poyraz: Hiç, ablamın nişan işlerimi yapıyorlar.

Aslı ayağa kalkıp. Konuştu.

Aslı: Hadi biz dışarıya çıkalım.
Akgül: Bencede, beni burada konuşturmuyorlar.
Aslı: Poyraz sende gelsene.
Poyraz: Tamam.

Deyip. Ayağa kalktı. Biz ee arka bahçeye gittik. Masaya oturduk. Masa dört kişilikti. En başta ben, benim sağimda Aslı, solumda Poyraz vardı. Aslı ayağa kalkıp.

- Ben atıştırmalık birşeyler getiriyim.
- Tamam.

Bana göz kırpıp gitti. Ne ayaksın sen kızım. Neyse bende sandalyeye daha çok yerleştim. Dogrusu sandalye mi tekli koltuk mu belli değil. Poyraz konuşmaya başladı.

- Akgül, sen iyi misin?
- Evet, ne oldu ki.
- Çok soguk davranıyorsun.
- Ne yapmam lazımdı.
- Birşey yapman lazım değil ama ben yokmuşum gibi davranmaya çalışıyorsun.

Zaten öyle yapmaya çalışıyom çünkü sana aşık olmak ve bağlanmak istemiyorum. Ne yapayım? Konuşmaya başladım.

- Yo, sana öyle gelmiştir. Sorun falan yok.

Töbe yalan. Çarpılacam. Sana bunu nasıl söyleyeyim ki? Söylesem bile hayal kırıklıgına ugrayacagım kesin. O beni sevmiyor.

- Emin misin?
- Evet, Poyraz birşeyim yok.
- Tamam, olursa bana söyleye bilirsin.

Asıl sana söyleyemem. Tek sana söyleyemem. Rezil olurum. Hayır hiç kimse bilmeyecek.

- Söylerim. Sen benim için endişelenme.

Salak Akgül o senin için niye endişelensin ki? Bingo ben batıyorum.

- Endişelenmemiştim ama bundan sonrada endişelenmem.

Dedi. Gülerek. Al işte oldu mu? Sogudun mu Akgül? Ha sogudun mu? Salaksın, hemde salagın alasısın. Çocuk senin için endişelenmemiş, sen onâ endişelenme diyorsun. Agzımı açmamla istemsiz kelime döküldü.