Deel twee in 'the joke' serie.
Een week nadat de foto's online werden geplaatst, begint de school weer.
Doordat er één schokkende - in feite meerdere - foto gemaakt werd, zijn er een aantal veranderingen binnen de vriendengroep van Cher, maar dat...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er waren twee weken voorbij gegaan.
Twee weken zonder Jesse.
Soms kon ik nog altijd in snikken uitbarsten, maar ik had een belofte gemaakt aan Iris. Ik zou slagen voor mijn Kerstexamens.
We waren volop bezig met de examens, wat een "fijne" afleiding was. Ik had gedacht dat ik juist afgeleid ging zijn, omdat ik constant aan Jesse zou gaan denken maar Renke, Iris en Quine zorgde ervoor dat ik niet aan hem kon denken. En de examens vroegen enorm veel concentratie dat het bijna onmogelijk was.
Maar vanzelf deed ik het ook niet. De woorden van Rian bleven mij maar achtervolgen.
Hij had gelijk, hoe graag ik ook had dat hij niet gelijk had; deze keer had hij gelijk.
Het was niet het einde van de wereld. Ik moest slagen voor mijn kerst - en eindejaarsexamen, zodat ik weg was van het middelbaar en een nieuw start kon maken.
Vandaag moest ik spijtig genoeg leren voor Frans, iets wat ik nog altijd niet kon.
Ondanks dat Jesse graag vrienden had gebleven, had ik even het contact stopgezet met hem. Maar nu had ik hem nodig, ik begreep er niets meer van. Maar dat niet alleen. Ik had misschien gezegd dat ik geen vrienden meer met hem wou zijn, maar dat was gelogen.
Van Quine wist ik dat ze Frans niet kon uitleggen, Renke en Iris hadden nog niet op mijn berichten geantwoord dus ik zat echt in de problemen.
Toen ik een uur later nog steeds op dezelfde pagina vastzat, gaf ik het op en liep naar beneden.
Het laatste wat ik wou doen, was het aan mijn moeder vragen, maar ik moest het wel.
Ik zag ze in de zetel zitten met een boek en toen ze mij hoorde, keek ze op.
'Hé lieverd,' zei ze zacht. Ze schoof een boekenlegger tussen de pagina's en klapte het boek dicht. Ze klopte naast haar op de zetel, zodat ik naast haar kon gaan zitten, en ik deed wat ze van mij vroeg.
Ik sloot mijn ogen toen ik mijn hoofd op haar schouder legde en zuchtte luid.
'Lukt het een beetje?'
'Nee,' antwoordde ik terug. 'Het lukt niet.'.
'Frans, was het niet?' grinnikte ze.
Ik snapte niet dat ze het grappig vond, maar ik was te moe om er tegenop in te gaan dus knikte ik alleen.
'En nu dat Jesse geen optie meer is...' ze zei het voorzichtig, langzaam, bang om mij weg te jagen zoals ik altijd al had gedaan toen ze over Jesse begon. Ze leek mijn reactie af te wachten.
Ik had alleen gezegd dat het uit was, omdat het opviel dat ik in een sombere beu was en dat ik nooit meer met hem samen kwam naar huis, maar ik had nooit de reden verteld.
Wanneer ze er achter vroeg, vermeed ik het onderwerp of liep ik gewoon weg.
Nu was ik gewoon te moe, misschien was ik het ook gewoon beu om van mijn problemen weg te lopen, want ik bleef gewoon zitten en knikte nogmaals.
