H19: Een dilemma en een tweede bekentenis

750 57 14
                                    

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

Het watergevecht werd al snel onderbroken door Larissa zelf die op een verhoogje stond vlak voor het zwembad en hard in haar handen klapte.

'Wie heeft er zin in een spel?' gilde ze enthousiast.

Iedereen begon te juichen, duidelijk niet meer nuchter en dronken genoeg om een belachelijk spel te spelen. Ikzelf juichte ook mee en klapte in mijn handen.

'Mooi zo!' Larissa's ogen glinsterden geamuseerd en haar bruine krullen wipte mee met haar enthousiasme. 'Ik veronderstel dat iedereen wel het spel waarheid of durven kent?'

Ik draaide met mijn ogen. Al de mensen die hier waren, waren hoogstens zeventien en dat we dit spel nog speelde, was compleet belachelijk.

In een nuchtere bui.

Nu was iedereen duidelijk akkoord met het voorstel, want de menigte begon nog harder te brullen en met water te spetteren.

We maakten een cirkel in het water en Larissa sprong van het verhoogje af, maakte een vreemde beweging in de lucht en belande perfect in het water.

Toen ze bovenkwam – ik kwam steeds half zuipend uit het water, terwijl zij doodnormaal haar haren uit haar gezicht streek – ging ze in het midden van de cirkel staan en hield een strandbal in haar handen.

'De regels zijn als volgt,' zei ze mysterieus, 'ik gooi de bal naar een persoon en zal deze een opdracht of een vraag stellen. Waarheid is één vraag, durven zijn twee opdrachten. Wanneer de persoon doet wat er gevraagd wordt, is deze aan de beurt om de bal naar iemand anders te gooien.'

'En wat als je de opdracht of vraag weigert?' vroeg Omen, gevolgd door boe geroep van de mensen die rond hem stonden. Ik grinnikte toen zijn gezicht rood werd, maar Larissa knikte.

'Goede vraag. Allereerst ben je een watje als je iets niet doet en als straf daarvoor zal je moeten drinken. Hoeveel is aan de persoon die je de opdracht of vraag heeft opgelegd!'

Iedereen schreeuwden instemmend en Larissa hield de bal hoog in de lucht, draaide een rondje rond haar eigen as en gooide de bal naar een persoon die ik niet kende.

Deze persoon koos durven en Larissa gaf hem de opdracht om een willekeurig persoon te kussen of achterwaarts een salto te maken in het zwembad.

Het was een niet al te extreme opdracht, maar de persoon koos toch om iemand te gaan kussen.

Zelfverzekerd zwom hij naar Larissa toe, nam haar gezicht rustig vast en plantte zijn lippen op de hare.

De kus duurde zeker een minuut en iedereen begon te joelen en ook ik begon te glimlachen.

Larissa had duidelijk expres deze persoon gekozen en geweten dat hij het zou gaan doen, want toen de jongen zich losmaakte had Larissa een gigantische glimlach op haar gezicht. 

This isn't a jokeWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu