This isn't a joke

H22: Broek aftrekken als leugentje

||dat zelfde probleem||

Ik strompelde naar het figuur dat gewoon aan de kant van de straat lag op het voetpad, half met beiden benen in het gras.

Quine en Renke volgden al meteen en Rian even later, wanneer hij de auto had stilgezet.

Ik liet mij op mijn knieën vallen en bekeek het gezicht van dichterbij.

'Het is Iris!' schreeuwde ik naar Quine en Renke toen ik het bleke gezicht zag. Rian kwam aangelopen en legde zijn twee vingers in haar nek.

'Ik voel een zwakke ademhaling,' zei hij kalm. 'We moeten de ambulance bellen.'

Vol in paniek keek ik Iris aan, niet wetende wat te doen. Ik bleef maar over haar hoofd strelen.

We hadden al vaak EHBO gehad op school, wat je moest doen, hoe je moest handelen en hoe je moest reageren. Het probleem was, nu ik het in het echt meemaakte, dat ik helemaal niet meer wist wat ik moest doen. Ik leek alles te zijn vergeten, op dit moment was ik nutteloos.

Rian daarentegen leek te weten wat hij moest doen. Hij gaf instructies aan Renke, waar we ons bevonden, dat Iris de persoon was die in gevaar was en dat ze moeizaam ademden.

Ze was hoogstwaarschijnlijk onderkoeld en bewusteloos, doordat ze te veel alcohol had gedronken.

Quine bevond zich in dezelfde staat als mij, ze bewoog niet, alleen knipperde ze soms met haar wimpers. Ze bleef maar naar Iris kijken zonder iets te zeggen.

Ik beet zo hard op mijn onderste lip, hopend dat ik niet zou wenen, dat ze begon te bloeden.

Hoelang zou ze hier al liggen? We konden er eerder bij zijn geweest als ik niet in dat zwembad was gevallen, of in paniek was geraakt.

Mijn handen trilden heftig toen ik met mijn hand over haar gezicht wreef en zag dat haar ogen dichtwaren, waardoor het leek dat ze gewoon aan het slapen was.

'Ambulance is onderweg,' zei Renke kort, 'we moeten bij haar blijven.'

Nee, alle geflipte donuts bij elkaar. We laten haar hier achter in de koude. Natuurlijk laten we haar niet achter.

Ik wendde snel mijn blik af en keek Quine aan die het duidelijk moeilijk had. Renke hielt haar hand vast en Quines tranen liepen van haar wangen af.

'Ik ben een verschrikkelijke vriendin,' fluisterde ik.

'Het gaat niet alleen om jou,' vloog Quine uit. 'Ik was er ook niet! Renke en ik waren verdomme aan het dansen in het water toen Iris verdween. Het is niet alleen jouw schuld.'

Quine was echt zichzelf niet meer, want ze maakte gebruik van echte scheldwoorden. Maar ze had gelijk.

Ik zweeg en bleef Quine aanstaren die met een woest gebaar haar tranen wegveegde. 'Wanneer komt die mislukte ambulance?'

Haar vraag werd meteen beantwoord door sirenes die luid door de straat schalde.

Wat er daarna gebeurde, verliep in een waas. Er werden ons vragen gesteld, Iris werd in de ambulance gezet en er werd gevraagd naar haar ouders.

Omdat haar ouders nooit thuis waren en we geen enkel idee hadden wie ze nog als familie had, kon er niemand gecontacteerd worden. Haar gsm had ze ook nog eens kwijtgespeeld, dus dat hielp ons ook niet verder.

De mensen van de ambulance vertelden ons dat we naar huis moesten gaan en morgen naar het ziekenhuis moesten komen voor verdere informatie. Ze verzekerden ons dat alles goed zou komen, maar ik kon het allemaal niet registreren.

Pas wanneer de ambulance verdween uit de straat, leek het alsof ik weer kon ademen.

Rian doorbrak de stilte door zijn keel te schrapen. 'Ik zal jullie naar huis brengen en ik verzeker jullie...' hij keek snel naar mij, '...ik heb niets gedronken.'