This isn't a joke

H20: Vermiste vampier

||afbeelding wilde niet opslaan dus me is boos||

Wanneer ik het gevoel had dat mijn paniek was afgezwakt, maakte ik mij los van Rian die de gehele tijd niets had gezegd, maar gewoon hier bij mij was blijven staan.

Nu dat ik ook weer helder kon nadenken, wist ik dat mijn actie heel impulsief en fout was geweest omdat ik hierdoor met Rian zijn gevoelens zou gaan spelen. Maar dat waren zorgen voor later, nu eerst Iris.

'Heb je gedronken?' vroeg ik stil.

Hij schudde zijn hoofd. 'Wil je naar huis?'

'Iris,' antwoordde ik, zijn vraag negerend. 'We moeten Iris vinden. En Quine.'

Zonder iets te zeggen, nam hij mijn hand vast en trok mij tussen de menigte mee. Hij draaide zich even om. 'Dit is om je niet kwijt te raken,' legde hij zijn plotselinge actie uit. 'Ik bedoel hier niets fout mee.'

Ik kon alleen maar knikken en hij keek weer voor zich uit.

Vervolgens keek ik rond mij heen, hopend dat ik zwart haar zou gaan vinden en ik werd mij er pijnlijk van bewust dat er immens veel mensen zwart haar hadden hier.

Waarom kon ze haar haren ook niet verven zoals Quine en mij?

Ik liet mijn frustraties varen en focuste mij weer op de gezichten van de mensen die rond mij heen draaide.

Toen we de kamer voorbij liepen waar onze spullen lagen, trok ik mijn hand uit Rians en deed teken dat hij verder moest zoeken. Ik liep binnen in het kamertje en trok meteen mijn kleding over mijn badpak aan. Snel controleerde ik of alles er nog in zat, wat het geval was, en nam Quines tas ook mee en ging terug op zoek naar Rian.

Ik vond hem algauw buiten en ging naast hem staan.

'Heb je haar al proberen te bellen?' vroeg hij, zijn blauwe ogen gefocust op de mijne.

Mentaal sloeg ik op mijn voorhoofd. Meteen nam ik mijn gsm uit mijn tas en drukte haar gsm nummer in. Het ging al vrijwel over tot haar voicemail en teleurstellend keek ik Rian aan. 'Voicemail.'

'Dat was te denken,' zei hij zacht. 'Probeer Quine is.'

Direct deed ik wat hij van mij vroeg en na een paar keer proberen, nam ze op.

'Quine, waar ben je?' schreeuwde ik boven de muziek uit, terwijl ik met één vinger mijn oor bedekte zodat ik haar beter kon verstaan.

'Binnen samen met Renke,' antwoordde ze luid. 'Waar ben jij?'

'Kom naar buiten, we moeten Iris vinden.'

'Iris!' gilde Quine. 'Dat was het!'

'Ja, inderdaad. Kom naar buiten, Quine. Het is belangrijk dat we haar vinden.'

Even bleef het stil aan de lijn, waardoor ik meteen paniek voelde opkomen. 'Quine?'

'Oh ja, ik stond te bellen,' klonk er weer. 'Ik was aan het knikken met mijn hoofd, maar realiseerde niet dat we aan het bellen waren. Ik ben onderweg.'

Ik zuchtte luid, maar was opgelucht dat ze nog vrijwel normaal was. 'Tot zo.'

Ze mompelde nog iets, waarna ik aflegde en Rian terug aankeek. 'Quine komt nu naar buiten.'

Hij knikte goedkeurend. 'We kunnen nu niet verder zoeken naar Iris, we moeten eerst wachten op Quine.'

Ik wist dat hij gelijk had, maar toch kon ik het niet opmaken om gefrustreerd te kreunen. Ik wilde zo snel mogelijk Iris vinden.

Rian nam mijn schouders vast en keek mij indringend aan. 'Ik weet dat je haar wilt vinden, zeker wat ze nu heeft verteld tegen iedereen maar je gaat er niets mee bereiken als je de hele tijd in paniek bent. Blijf kalm, het komt goed.'