Deel twee in 'the joke' serie.
Een week nadat de foto's online werden geplaatst, begint de school weer.
Doordat er één schokkende - in feite meerdere - foto gemaakt werd, zijn er een aantal veranderingen binnen de vriendengroep van Cher, maar dat...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wat vooraf ging...
Wanneer Rosalie gezien werd in een innig moment met een andere meisje, werd dit vastgelegd op foto. Met als resultaat dat heel de school dit te weten kwam, waarna Bente het uitmaakte. Cher en Quine hebben een nieuwe metamorfose ondergaan, zodat ze het nieuwe jaar goed kunnen beginnen. Hun vriendengroep is daarbij ook nog eens fel gegroeid en één jongen, namelijk Renz zal Cher gaan koppelen aan Quine, of ze het nu wilt of niet. Jesse wilt dat Cher zijn ouders niet ontmoet, waardoor hun relatie een beetje stroef loopt. Quine komt met het idee aan om samen hem te volgen naar zijn huis, om daar uit te zoeken wat de reden zou kunnen zijn. Wanneer Cher hoopte te gaan vertrekken, deed Quine het onmogelijke: ze drukte op de bel.
Ik stond aan de grond genageld, stokstijf.
'Kan ik je slaan?' perste ik over mijn lippen, terwijl ik probeerde adem te halen.
'Nee, hoezo?' Quine stond tegen de poort geleund met haar elleboog en keek verveeld voor zich uit, wachtend totdat Jesse – aka mijn dood – zou komen opendoen.
'Omdat je het startschot hebt gegeven van mijn dood!' gilde ik net nog niet. 'Ben je nu helemaal gek geworden?'
Ze rolde met haar ogen en stak haar vinger omhoog, zodat ze mijn volgende woorden smoorde. 'Waag het niet te zeggen dat ik dat al was.'
Ik klapte mijn mond dicht, draaide mij resoluut om en liep terug naar mijn fiets die aan de overkant van de straat stond.
'Wat ga je doen?' schreeuwde Quine, terwijl ze nog steeds wachtte op Jesse.
'Naar huis,' antwoordde ik al gillend terug.
'Doe je niet, je laat mij hier niet alleen achter!' kreeg ik als antwoord.
Ik was verbaasd dat Jesse niet al gewoon zijn raam had geopend. Eerst die ruzie tussen die man en die twee jongeren en nu Quine en mijn geschreeuw er nog is bij.
Was hij soms doof?
Misschien was hij dat echt?
Eigenlijk wist ik niet zoveel van hem.
Ik was een verschrikkelijke vriendin.
Luidop begon ik te grommen, omdat mijn gedachten weer pessimistisch waren en ik het donutsbeu was.
Een harde windstoot zorgde ervoor dat mijn haren door de war gingen en mijn fiets met een harde klap op de grond viel.
Ik draaide mij om en zag hoe dat Quine snel met haar hakken overstak en verwoed haar haren probeerde te fatsoeneren.
'Waarom wacht je gewoon niet totdat hij opendoet?' vroeg ze geïrriteerd.
'We staan hier al enkele minuten en we hebben geen enkele beweging gezien in zijn huis,' antwoordde ik even geïrriteerd terug. 'We hebben hem enkel zien binnengaan en dat is het!'
