Deel twee in 'the joke' serie.
Een week nadat de foto's online werden geplaatst, begint de school weer.
Doordat er één schokkende - in feite meerdere - foto gemaakt werd, zijn er een aantal veranderingen binnen de vriendengroep van Cher, maar dat...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Ik zie je morgen dan?' vroeg ik aan Jesse, terwijl ik op mijn tippen ging staan om een licht kusje op zijn wang te geven.
Een lichte windbries gleed voorbij dat ervoor zorgde dat mijn haar in de war ging en ik deed mijn sjaal wat beter rond mijn nek.
Ik haatte winter.
Gelukkig dat het bijna Nieuwjaar was - eerst de examens natuurlijk - en dan twee weken vakantie, waarna het langzaam aan weer warmer zou gaan worden.
Hij keek mij afkeurend aan, nam mijn gezicht vast en plantte zijn lippen zacht op de mijne waarna hij knikte. 'Wanneer moet ik komen?'
Even beet ik op mijn lip om na te denken. 'Je kan gewoon meteen mee na school gaan, kunnen we samen mijn Frans voor de volgende dag herhalen en iets leuk doen?'
Zijn hand gleed over mijn wang en hij glimlachte. 'Geen probleem.'
'Of ik kan eens naar jou komen?'
Ondanks dat ik het antwoord al ging weten, probeerde ik het elke keer weer. Ik wist niet hoe of waarom, maar dit onderwerp lag voor hem gevoelig.
Zijn gezicht betrok dan ook meteen nadat mijn vraag was gesteld en hij liet zijn hand slap langs zijn lichaam vallen. 'Ik kom wel naar jou.'
Even twijfelde ik om gewoon toe te geven – wat ik meestal deed om een ruzie te vermijden – maar toch zuchtte ik geërgerd.
'Ik moet toch ooit je ouders ontmoeten? Jij had mijn moeder al ontmoet voor we zelfs samen waren.'
'Cher,' zijn toon klonk vastbesloten, waarin duidelijk te horen was dat ik niet verder mocht vragen. 'We gaan deze discussie nu niet voeren.'
Uiteraard negeerde ik zijn dreigende toon. Mijn hand gleed in mijn tas om mijn fietssleuteltje te zoeken, waarna ik het in mijn slot deed en mijn fiets uit het rek haalde. 'Wanneer dan wel Jesse?'
'Gewoon niet.'
Zijn korte antwoord kwam als een slag in mijn gezicht aan. Ik zag dat mijn knokkels wit werden, omdat ik zo hard in mijn stuur kneep. 'Normaal gezien zou ik de persoon zijn die het contact met de ouders wil vermijden. Ik zou moeten twijfelen of dat ik wel goed genoeg zou zijn voor jou, hun ondervraging moeten ondergaan maa-'
Ik stopte abrupt met praten toen ik merkte dat ik aan het ratelen was en Jesse zijn gezicht zag.
Geen enkele emotie kon ik ervan aflezen en zijn houding leek plotseling afstandelijk, waardoor ik een diepe zucht slaakte.
'Oké, ik zie je gewoon morgen waarna we naar mijn huis gaan,' besloot ik, wat ook automatisch mijn afscheid was.
Zonder nog iets te zeggen of te wachten op een reactie, sprong ik op mijn fiets en reed zo snel als ik kon de parking af.
De hele weg naar huis had ik tranen in mijn ogen, maar deze keer was het niet door de koude wind.
