NİL

~•NİL|7•~

 Eylül kapıyı açmış gelmemi bekliyordu. Onun evinden benim evime geçmiştik.

"Hoş geldiniz avukat hanım."

''Hoş bulduk Eylül Hanım.''

Ayakkabılarımı çıkartıp eve girdim.

''Nasıl geçti bakalım?''

''Güzeldi. Bol bol güldük,sohbet ettik. İyi bir insan.''

''Hmm...Güzel geçmesine sevindim.Yağız'dan haber var mı?''

''Olsa söylerim. Ayrıca ben sana ne dedim? Ne haberi olacak ki!''

''Tamam tamam bir şey demedim sinirlenme hemen öyle.''

Çantamı kenara koyup koltuğa öylece oturdum. Dirseklerimi dizimin üzerine yerleştirdim. Yere bakarak düşünmeye başladım.

''Yapamam Eylül.''

''Neyi?''

''Aklımdan Yağız'ı atamazken Sedat'a ümit vermem ya da bir ilişki düşünmem doğru değil.''

''Artık onun şirketinde çalışıyorsun Nil. Patronunla yarım kalan bir yemeği tamamladın o kadar. Ayrıca önceki yemekte müvekkilindi. Bundan normal bir şey yok. Öyle düşünelim o zaman.''

''Elbette o açıdan bakıldığında bundan normal bir şey yok fakat Sedat'ın bana ilgisi var hissediyorum Eylül ve ona ümit verme korkusu beni bitiriyor.Bu yemeği bir daha tekrarlamak istemiyorum. Hatta bu gönül işlerinden inatla uzak durmak istiyorum.Olmuyor yapamıyorum,beceremiyorum ben bu işleri.''

Ellerini ellerime sardı. ''Kendini nasıl iyi hissedeceksen öyle olsun bir tanem. Sakın yorma o güzel kafanı. Ne olursa olsun hep yanındayım ve hep destekçinim bunu biliyorsun.''

''Hayatta ki büyük şansımı seni bularak harcamışım sanırım. İyi ki varsın.'' birbirimize sarılmıştık. O kadar iyi gelmişti ki. Bu sıralar kafam yerinde değildi. Davranış ve düşüncelerimi sorgulamaya başlamıştım. Bu çok sık yaşanan bir durum değildi benim için. İlk defa Yağız için böyle hissediyordum. Karşıma çıkmasıyla beni resmen dağıtmıştı. Üzerine aradığında konuşacak bir şeyimiz olmadığını sert bir tavırla  söylemiştim. Sesi bir anda kesilmişti. Hoşçakal diyerek kapatmıştım.  Umursamıyormuş gibi yapsam da umurumdaydı tabii ki. Hayatta zaten en iyi yaptığım şey umursamıyormuş gibi görünmekti. Her zaman da bana kazandıran bir özellikti bu. Ama konu Yağız olunca bu hissi ne kadar içime atsam da bir yerden pot kırdığım kesindi.

***

Saat 01:00'e geliyordu uykum gelmemek için yemin etmiş gibiydi. Eylül dizimde kıvrılmış öylece uyuyordu. Yastığı yavaşça başının altına koyup üzerine bir battaniye örttüm. Mutfağa kahve yapmaya gidiyordum ki masanın üstünde duran telefon bildirimiyle irkildim. Eylül'ün uyanmaması için aceleyle aldım ve telefonun kilidini açtım. Mesajlar bölümüne girdiğimde şok olmuş ve kendime gelmeye çalışıyordum. Yağız mesaj atmıştı.

Yemek nasıl geçti?

Bir dakika doğru mu görüyorum? Yemeğe çıktığımı nereden biliyordu? Ayrıca konuşmak istemediğimi ona söylememe rağmen neden hala peşimdeydi? Ama hayatımdan böyle çıkmazsan ikimiz için de zor olacak Yağız SEÇKİN! 

 Ne dememi bekliyordu anlamıyorum. Ayrıca Yağız bey seni hiç ilgilendirmez yemeğin nasıl geçtiği! Bir dakika! Yemeğe çıktığımı nereden biliyordu?Sinirlenmiştim amacı neydi ki? 

Cezvenin içine kahve ,su ve şekeri koyduktan sonra karıştırıp makinenin içine koydum. Onun olmasını beklerken Yağız'ı aklımdan çıkarmaya çalışıyor geçen güzel günümü düşünmeye çalışıyordum.