Moon Prophecy

Κεφάλαιο 16

«Γεια σου ξανά, Αντριάνα...» είπε το αγόρι από το κλαμπ και κοίταξα το κινητό μου, που ήταν πάνω στον πάγκο με τους νυπτήρες σε ανοιχτή ακρόαση, με μίσος.

«Τι θες;» είπα επιθετικά και γέλασε.

Εκείνη τη στιγμή μπήκαν μέσα απότομα ο Τζον, ο Τζάκσον, ο Ραμόν, Ντρέικ, ο Φρέντυ, ο Τάιλερ και ο Μάριον πανικόβλητοι και τους κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. Τους έκανα νόημα να κάνουν ησυχία και τους έδειξα το κινητό. Εκείνοι μου έγνεψαν και πλησίασαν αργά.

«Βλέπω ήρθαν και οι φίλοι σου, αν δεν κάνω λάθος... Πρέπει να είστε πιο διακριτικοί, κυνηγοί...» είπε με κακία και οι άλλοι σφίχτηκαν από το θυμό τους.

«Θα μου πεις τι θες;» είπα στον ίδιο τόνο με πριν κοιτώντας το κινητό μου με ανυπομονησία και θυμό.

«Να σου δώσω άλλη μια ευκαιρία να συμμαχήσεις μαζί μας...» είπα σοβαρά και σταθερά.

«Όπως είπα και τις προηγούμενες φορές, πο.τέ!» είπα την απάντηση μου έντονα και συλλαβιστά.

«Κρίμα... Τότε πρέπει να πεθάνεις, όπως έπρεπε να γίνει πριν χρόνια...» είπε ψυχρά και ένιωσα τον οξύ πόνο από πριν να μεγαλώνει και είδα το αίμα να αυξάνεται λερώνοντας τη μισή μπλούζα μου.

Ο πόνος τρύπωνε προς το εσωτερικό του σώματος μου στο στομάχι μου και από 'κει σε όλο μου τον οργανισμό κάνοντας με να χάσω για λίγο την ισορροπία μου και παραλίγο να πέσω, όμως χάρις στα αντανακλαστικά μου πιάστηκα από τον πάγκο πριν πέσω κάτω.

«Αυτό είναι ότι καλύτερο έχεις;» τον προκάλεσα και τα παιδιά με κοίταξαν αυστηρά και ανήσυχοι.

Ο πόνος πολλαπλασιάστηκε και τα πόδια μου λύγισαν, όμως δεν άφησα τον εαυτό μου να πέσει. Ο Τζον έκανε να έρθει προς το μέρος, αλλά τον σταμάτησα με το χέρι μου γνέφοντας του αρνητικά και πήγε στη θέση του. Ένιωσα κάτι μεταλλικό στο στόμα μου και σε δευτερόλεπτα έκανα εμετό στον νιπτήρα. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου είδα ότι ο εμετός μου ήταν αίμα! Κοίταξα στον καθρέφτη και είδα τη μπλούζα μου να έχει γίνει όλη κόκκινη μπροστά στην κοιλιά μου.

«Πως σε λένε; Αφού θα πεθάνω, δε θα μπορώ να το πω σε κανέναν...» είπα με σταθερή φωνή.

«Ίθαν, και μπορώ να πω πως θα ήσουν μια φοβερή κυνηγός...!» είπε με θαυμασμό και γέλασα αδύναμα.

«Ξέρεις, Ίθαν... Ένας αληθινός άντρας, δε σκοτώνει με αυτό το τρόπο, αλλά με τα ίδια του τα χέρια! Ο Ντέρεκ θα το έκανε έτσι... Εσύ γιατί δε το κάνεις; Αν με σκοτώσεις με αυτό το τρόπο δε θα είσαι άξιος για αρχηγός!» είπα με θάρρος και θράσος και τα παιδιά με κοίταξαν έκπληκτοι.