Moon Prophecy

Κεφάλαιο 11

Έσφιξα το σαγόνι μου για να μη βγάλω επιφώνημα πόνου καθώς το μαχαίρι του άντρα που με πήρε διέσχιζε για τρίτη φορά το δέρμα μου στο άλλο πόδι που δεν είχα κάποια πληγή μέχρι τώρα. Πριν λίγο είχε έρθει αυτός και δύο μπράβοι. Με είχαν δέσει στην καρέκλα με σχοινιά, τα χέρια μου στα στηρίγματα της καρέκλας και τα πόδια μου στα μπροστινά πόδια της καρέκλας. Με είχαν κόψει στην κοιλιά δύο φορές και τώρα μια στο πόδι. Δεν ήταν πολύ βαθιές, αλλά με χάραζε πολύ αργά και αυτό με πονούσε. Οι μπράβοι του ήταν όρθιοι πίσω από την καρέκλα που καθόμουν λίγο πιο μακριά να επιβλέπουν την “ανάκριση” του άντρα.

«Η υπομονή μου δε θα κρατήσει για πολύ ακόμα, μικρή. Πες μου πού θα βρω τους φίλους τους κυνηγούς;!» ρώτησε έντονα καθώς στεκόταν μπροστά μου και εγώ τον κοίταξα ειρωνικά.

Όταν τον ρώτησα πριν τι τους θέλει, μου είπε γιατί έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους.

Γέλασα ειρωνικά κουνώντας το κεφάλι μου αποδοκιμαστηκά και τον ξανά κοίταξα με το ίδιο ύφος.

Ναι, καλά... Είδα τι κάνει με τους ανοιχτούς λογαριασμούς του, σιγά μην του πω που είναι...!

«Ποτέ!» είπα μονολεκτικά με μια χροιά να χρωματίζει τη φωνή μου και με κοίταξε πολύ θυμωμένος.

«Εξαντλείται η υπομονή μου, κοριτσάκι! Απάντησε μου! Πού μπορώ να τους βρω;!» ρώτησε πάλι στον ίδιο τόνο κοιτόντας με εκνευρισμένος που δεν του έδωσα την απάντηση που θέλει τόσην ώρα.

«Γιατί; Για τους ανοιχτούς σου λογαριασμούς που έχεις μαζί τους; Να τους σκοτώσεις θες! Κι εγώ δεν πρόκειται να σε βοηθήσω!» είπα έντονα και έγινε έξαλλος.

«Αυτό ήταν!» είπε εκτός ορίων και έβγαλε το όπλο του από τη ζώνη του σημαδεύοντας με.

«Ντέρεκ αν τη σκοτώσεις δε θα μάθουμε ποτέ...!» είπε ο ένα μπράβος, ενώ εγώ τον κοιτούσα θυμωμένη προκαλώντας τον να τραβήξει τη σκανδάλη.

Ήξερα ότι δε θα το έκανε. Ο αρχηγός τους με χρειαζόταν ζωντανή. Αν με σκότωνε το πιο πιθανό να είχε μπλεξίματα μετά. Τον κοίταξε και μετά ξανά εμένα έξαλλος. Μετακίνησε το χέρι του γρήγορα προς τα αριστερά μου και με πυροβόλησε στον ώμο. Έβγαλα μια μικρή κραυγή πόνου και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου, ενώ με τα χέρια μου κρατούσα σφιχτά τις άκρες των στηριγμάτων της καρέκλας λες και έτσι θα σταματούσε ο πόνος που ένιωθα τώρα σε όλο μου το κορμί με αρχή την πληγή στον ώμο μου και τέλος δεν υπήρχε.