O gün, tam 1 saat ağlayışını dinlemiştim.
Ciddiyim; 1 saat boyunca ağlamıştı.
İnsan, hiç mi yorulmazdı?
Ya da seni duyan, hiç kimse mi yoktu?
Yoktu.
Ders çalışmayı bırakıp, yatağa uzanıp dinlemiştim.
O kadar istiyormuş ki ağlamayı; yanımda olsa onunla ağlayabilirdim.
Ara sıra bağırmıştı, ama ben önlemimi alıp telefonu yastığıma koymuştum.
Bir şeyler hissettim, karşımdaki kişi ağlarken. Acıma duygusunu hissettim.
İnsanlara acımayı pek sevmezdim ama, karşımdaki kişinin zavallı olduğu o kadar belliydi ki.
Öyleydi de zaten.
Bağırarak ağlamış, ben de kayıtsızca onu dinledim.
Annem bi ara odama geldi. "Neden kıçını yırta yırta ağlıyorsun?" diye.
Gülümseyerek, yalan söylemiştim.
"Tanımadığım kişinin ağlamasını dinliyorum." desem, çok aptalca olurdu.
Öyleydi de zaten.
Ama ağlamalar, aptalca değildi.
