Tanrı Aşkına,
ben ne yapıyordum?
Bu ben değildim.
Cidden,
Min Yoongi gibi davranmıyordum.
Siktir, siktir, siktir.
Neden aptalca konuşmayı kesmiyordum?
Doktor muydum ben?
Ne diye ona yardım edeceğim dedim?
Bana mı düşmüştü bu?
Ne diye her boka atlamıştım?
Etrafındaki hiçbir şeyi umursamayan bir tiptim ben?
Ne diye bu güzel sesli çocuğu umursuyordum?
Cidden, delirmiş olmalıydım.
Veyahut salak.
Evet, evet salaktım ben.
Salağın önde gideniydim.
Çocuğun kırılgan olduğu belliydi.
Ota boka ağlıyordu.
Yorulmuyordu ağlarken.
Belki de onu kırardım?
Belki de benim yüzümden ağlardı?
Belki de onu üzerdim.
Siktir.
Neler diyorum ben?
Neden onu kendime benimsiyorum?
Benzediğimiz için mi?
Benziyoruz.
Onun kadar olmasa da, ben de kırılgandım.
Sadece gösterecek birileri yoktu.
Ve artık, umurumda da değildi.
O gün,
acımı paylaşacak birini bulduğuma inanmıştım.
