Ally's Dream

De reis naar Daisy Island

De boot zoefde door het water. Het land waar ik mijn vakanties jarenlang had doorgebracht verdween langzaam in de verte. Ik voelde me vreselijk. Ik had Tyler  en Toby hierin meegesleept en Kane en Nina achter gelaten. De zon was al een tijdje onder en de sterren reisde met ons mee. Ik ademde zwaar. Jaimy was te geconcenteerd op de weg en had niks door. Tyler kwam naast me zitten. ''Hier zit een luchtje aan. Je ging niet echt met haar op vakantie, of wel?'' vroeg hij. Ik sloeg mijn ogen neer en keek naar het water. Ik kon hem niet vertellen dat ik op het punt stond om een soort spion in elkaar te slaan. En dat ik hun mee heb gesleept, precies de ondergang in. ''Jawel hoor, maar het was een beetje last minute. Vandaar de ...eh... lichte bagage''. Tyler knikte en kroop weer naar zijn plek. Het land was nu officieel verdwenen uit het maanlicht. Het leek net alsof we verdwaald over het water zaten te dwalen. Toby bleef Jaimy aankijken. Hij voelde zich vast net als mij, vreselijk. Hij vond Cassandra leuk, niet Jaimy, de verraadster. En eerlijk gezegd wist ik ook niet wat ik ervan vond. Het maanlicht liet het water weerspiegelen tegen de zijkant van de boot. Ik boog over de rand van de boot en bekeek het mooie beeld. Tyler's hoofd hing plots naast me. Hij verveelde zich waarschijnlijk kapot. Er was niet bepaald veel te zien of te doen hier in de boot. Ik stopte mijn hand in het koele water van de zee en genoot van de koelte. Tyler nam voorzichtig een slokje. Zijn gezicht veranderde. "Het... is zoet" zei hij. Ik knipperde wild. We voerde over de oceaan, dus dat hoorde zout te zijn. '' Daisy Island is een speciale plek'' antwoorde Jaimy kortaf. Haar ogen stonden strak op het water gericht. ''Daisy Island, hmm, nog nooit van gehoord'' zei Tyler opgewekt. Ik slikte. Hij had geen idee. Een zwart stipje verscheen in de verte. ''Is dat'' begon ik, maar genoeg tijd om mijn zin af te maken had ik niet. Jaimy drukt namelijk het gaspedaal zo hard in, dat een enorme watervlaag over het bootje stroomde. ''Gelukkig dragen we onze zwemkleding onder onze kleding'' lachte Tyler, de enige die in een goede bui was. Toby hoestte geïrriteerd. Het land dat eerst zo klein was, kwam nu steeds dichterbij. Een grote berg stond op het eiland en het was groen van de bomen. Ik wed dat het er nog mooier uitziet als de zomerzon erop schijnt. Ik kroop naar de stoel naast Jaimy. ''Hoe word dit eiland niet ondekt? Het is zo groot'' vroeg ik zacht. ''Je moet gewoon weten waar je moet zoeken. Je kan weken verdwaald raken op deze oceaan. Alleen met toeval vind je Daisy Island. Zo spoelen sommige mensen aan op het eiland. Daarom doen we niet alles zo overduidelijk, anders valt het op. Het moet een normaal eiland lijken. Alleen de echte kenners weten waarop je moet letten. Zoals: als het water zoet word'' zei Jaimy. Ook zij lette op haar stemvolume. ''Maarre, hoe komt je begeleidster dan aan haar kinderen? Ik bedoel als niemand ervan weet en er bijna geen mensen wonen''. Jaimy keek me aan. " Uit  andere weeshuizen uit andere landen" zei ze. Met die woorden zoefde we richting het eiland. Hoezo ze haalden allemaal kinderen weg? We bevonden ons nu voor het eiland. Jaimy voerde het bootje in een riviermond. Langzaam werd de mooie brede opening een smalle rivier, die tussen het mooie bos dreef. Overal groeide mos en planten. Er waren vrolijke kleuren van planten en bloemen. Maar overal waren Madeliefjes. Vandaar waarschijnlijk de naam Daisy Island. Wat onschuldig. Als de buitenwereld nu is wist wat hier zich daadwerkelijk afspeelde. 

Een klein stukje, maar we zijn er! We komen steeds dichterbij het scenario dat zich in hoofdstuk 1  afspeelt. Benieuwd wat de oorzaak daarvan is? Vertel het in de reacties en ik zie je hopelijk bij het volgende deel. Adios!