Koçari

Baban var.

Kafamdan aşagı dökülen soğuk suyla uyandım. Hemen ayağa kalkıp suyu dökeni aradım. Tabi ki Dursu amcam.

- Allah belanı vermeye.
- Güneş tepeye çıkayu sen ne yapıyun burada koçari?
- Uyuyacaktım. Ama sen uyandırdın.

Tekrar güverteye oturdum.

- Ha kaptan seni çagırıyor.
- Ne diyecek?
- Ben ne bileyim? Sorayımda bana mı patlasın?

Tekrar ayağa kalkıp

- Ben gideyum o zaman.
- Sen gid o zaman.

Ona gülünseyip babamın odasına dogru yürüdüm. Bir yandanda üstümdeki suyu azaltmaya çalışıyorum. Babamın odasının önüne geldiğimde kapıya yavaşça vurdum. içerden ' gir ' sesini duyunça kapıyı açıp içeriye girdim. Babam sandalyaye oturmuş beni bekliyordu. Ben gelinçe bana dönüp.

- Gel otur kızım.

Deyip karşısındaki sandalyeyi gösterdi. Sandalyaye oturup babama baktım. Babam tekrar konustu.

- Yemek yedin mi?
- Daha açıkmadım. Sen beni niye çağırdın ki?
- Sana önemli bir şey diyecem.
- Tamam.
- Gerçek baban yaşıyor.

Demesiyle dondum. Ne yani benim babam yaşıyor mu? Ne yani benim gerçek bir babam mi var? Ben kimsesiz değilim.

- Baba, sen dogru mu diyorsun? Beni babam yaşıyor mu?
- Evet kızım yaşıyor.

Heyacanla

- Nerede?
- İzmir' de.

Heyecanım yarıda kaldı. Babam yine konuştu.

- Senin onunla yaşamanı istiyor. Hatta bir ablan varmış. Sana çok değer veriyorlar.
- Ben artık onlarla mı kalacam?
- Evet.

Ayağa kalkıp

- İstemiyor. Ailemi buldum diye buradaki ailemden var geçmiyecem. Bu zamana kadar onlarsız yaşadım. Bundan sonrada yaşarım.

Deyip odadan çıkıp odama gittim. Yatağa uzanıp kafamı yastığa gömdüm. Göz yaşlarım akmaya başladı.
Onlarla yaşamak falan istemiyorum. Ben burada gemide yaşamak istiyorum. Çocukluğum bu insanlarla geçti. Onlar benim için bir sürü fedakarlık yaptılar. Şimdi hiç tanımadığım insanlarla mutlu olamam. Onlar değil, bu gemide insanlar benim aile.
Kapı tıklandı. Ben ses vermeyinçe içeri girdi. Yatağın yanına oturup konuştu.

- Biraz konuşalım mı?

Bu abimin sesi. Buradaki babamın oglu adı Deniz. Başımı yastıktan kaldırıp yatakta oturdum. Abim başımı dik tutup konuştu.

- Sana demedim mi? Ağlamak yok ve başın hep dik olsun. Kimseye üzülme. Kendine bile. Kimseye boyun eğme. Bunları yapman lazım. Helede ağlamak. Biz Trabzonluyuz. Bizim kitabımızda ağlamak yok.

Deyip göz yaşlarımı sildi.

- Ben gitmek istemiyorum.
- Ama gitmen gerek. Onlar seni çok seviyor. Yıllardır seni aramışlar şimdi bulmuşlar. Baban evlatını, ablan kardeşını kaybetmiş. Onların senin kokuna, senin varlığına htiyacı var.
- Benimde sizin varlığına ihtiyacım var.
- Unuttun mu?
- Hiç unutur muyum?

Ayağa kalktım. Abim da ayağa kalkıp

- Bir, iki, üç

Demesiyle ikimizde bağırarak

- Bize her yer Trabzon.

Deyip onun kucağına atlayıp sarıldım.

- Seni seviyorum abi.
- Bende seni seviyorum koçari.
- Gedecem. Ama seninle her gün konuşacam.
- Tek isteğin bu olsun.