Our Song

Chapter One

Chapter One

Friend

I met the boy Wesley at age 10. When my mother who raised me alone and I moved to a small town in the province. Wala kaming ni isang kakilala ni Mama sa lugar na iyon. Aniya ay hindi na namin kakayanin pa ang mga gastusin sa pananatili sa Maynila. Unlike in the province where the cost of living isn't that expensive compared to Manila. But I knew she had other reason besides that...

Nagdidiskarga kami ni Mama ng mga gamit namin mula sa lumang sasakyan ni Mama patungo sa loob ng nilipatan naming bahay. It wasn't big or small and I think was just enough for us two. May kalumaan na rin ang bahay at makikita iyon kahit sa labas pa lang pero maayos pa naman. Nasa loob pa si Mama nang muli akong lumabas para balikan ang iba pang mga gamit.

Nahirapan ako sa isang malaking maleta pero pinilit ko. Nakita ko kasing pagod na rin si Mama kaya kung kaya ko naman ay ako nalang ang gagawa nito. Isang batang lalaki nga lang ang nagtuloy-tuloy lang na pumasok sa bakuran namin gamit ang nakabukas pa naming mababang gate. Natigilan ako sa ginagawang paghila sa mabigat na maleta at kunot-noong tiningnan ang bata.

"Tulungan na kita." he offered and gave me a friendly smile.

Hindi ako nagsalita agad. Nagtataka ako sa ginagawa niya. Bigla nalang siyang pumasok sa bakuran namin. Hindi ko siya kilala. At siguradong hindi rin siya kilala ni Mama...

"Ano'ng ginagawa mo?"

Naging awkward ang ngiti niya at nagkamot sa likod ng kaniyang ulo. "Ah... 'Yan lang ang bahay namin." May tinuro siyang bahay na katabi lang ng amin. Tumingin naman ako doon. Mababa lang ang mga tarangkahan namin kaya kitang-kita ang mga bahay sa loob. Gaya nitong amin ay dalawang palapag din ang bahay nila. Pero mukhang mas bago pa iyong bahay nila kumpara sa amin na luma na talaga kahit ang disenyo. Pero kung sa laki ay mukhang magkasinglaki lang naman ang dalawang mga bahay.

"Bagong lipat kayo dito?" tanong niya kahit obvious naman. Dinagdagan niya ang sinabi. "Ah! Matagal na rin walang tao sa bahay na 'to. Mabuti ngayon meron na." ngumiti siya sa 'kin nang malapad.

Seryoso ko lang naman siyang tinitingnan, hindi pa sigurado kung ano ba talaga ang pakay niya.

"Magiging magkapitbahay tayo. Ah! Ako nga pala si Wesley," nagpakilala rin siya.

Pinagmasdan ko siya, ang mukha niya. Maputi siya at may ibang kulay ng buhok. Unlike me who has a dark hair. Tapos kakaiba rin ang mga mata niya... Parang... dagat... pero hindi naman asul. Mas kulay green ang mga mata niya kung titingnang mabuti pero imbes na green na parang sa mga puno ay mas mukha iyong tubig... Maganda ang mga mata niya... Na halos mawala ako...

Ngumuso ako. "Ano'ng ginagawa mo dito?" tinanong ko siyang muli.

"Ah! Tutulungan lang sana kita... Mukhang mabigat..." tiningnan niya ang malaking maleta namin ni Mama.

Inisip ko ang sinabi niya. Inisip ko rin ang maletang nahihirapan akong ipasok sa loob ng bahay namin. Tiningnan ko pa siya nang ilan pang sandali. Hindi naman siya mukhang masamang tao. At bata lang din siya gaya ko kaya... Unti-unti na akong tumango.

Ngumiti pa siya at tinulungan na nga ako sa maleta. Mas matangkad siya sa akin at kumpara sa kaniya ay payat din ako. Halos sa kaniya napunta ang bigat ng maleta pero magkatuwang kami na dinala iyon sa bahay. Nakita kami ni Mama.

"Oh, Aryanne... Sino?" bahagyang napaturo si Mama kay Wesley.

"Hello, po! Ako po si Wesley."

"Tinulungan lang po niya ako, Ma. Kapitbahay po natin sila." sabi ko kay Mama.

"Opo, d'yan lang po ang bahay namin." si Wesley pa na nakangiti kay Mama.

Napangiti na rin si Mama ko habang nakatingin kay Wesley sa tabi ko. "Hello, Wesley." Lumapit pa sa amin si Mama. "Ang bait mo namang bata. Salamat sa pagtulong sa anak kong si Aryanne, ha. Oh, Aryanne, nag-thank you ka na ba kay Wesley?" bumaling sa akin si Mama.