Zielkrachten 1: Verbonden

Hoofdstuk 9: Rowan: Elektrische lading

 

Rowan: Elektrische lading

Noëlle en ik lopen door de gang van het hoofdgebouw naar de bibliotheek. Het etentje met Senne bleek een succes, ze blijft er maar over ratelen. Het enige wat ik hoef te doen, is af en toe knikken. Achter me voel ik Tristan dichterbij komen, hij houdt een bepaalde afstand aan. Wat is er? Ik blijf naast Noëlle lopen terwijl ik het aan hem vraag. Noëlle heeft niets in de gaten en gaat door met haar verslag. Niets, gewoon. Dat is alles wat ik terug krijg, al weet ik heel goed wat hij bedoeld. Ik voel me veiliger als hij in de buurt is, wat vreemd is, aangezien we niet veel gepraat hebben sinds onze ruzie. Hij volgt ons het geschiedenis lokaal in. Ik ga naast Noëlle zitten en Tristan gaat pal achter me zitten. Kalmte overspoelt me terwijl Noëlle nog steeds doorbabbelt. Ik pak mijn schrift en begin er op te kladderen. Opeens valt Noëlle stil en ik buig mijn hoofd naar haar om te vragen wat er is, als me opvalt dat ze omgedraaid zit. 

Ze bekijkt Tristan, waardoor ik het benauwd krijg. Tristan heft zijn hoofd en kijkt recht terug in Noëlle’s ogen. ‘Wat is er, Noëlle,’ zegt hij droog tegen haar. Even is ze uit het veld geslagen. Dan draait ze zich om naar mij, maar ik heb geen idee hoe hij haar naam weet dus ik haal mijn schouders op. Noëlle draait weer terug naar Tristan. ‘Niks, ik vroeg me af wat je aan het doen was.’ Ze gooit haar haar over haar schouder en kijkt hem verwachtingsvol aan. ‘Ik wacht tot de leraar met de les begint en dan moet ik opletten.’ Hij zegt het zo droog dat ik inwendig moet grinniken. Noëlle bijt op haar lip, want ze is het niet gewend dat iemand een weerwoord geeft, zeker niet iemand die ze niet goed kent. ‘Ik hoorde dat je goed kan tekenen.’ Mijn wangen worden vuurrood; moest ze dat nou zeggen? ‘Gaat wel,’ zegt hij zacht. Noëlle grist een schrift onder zijn arm uit. Tristan zag het niet aankomen, waardoor ze sneller is dan hij. Ze bladert door het schrift en bekijkt het aandachtig. Tristans gezicht betrekt. Ik trek het uit haar handen en geef het terug aan hem. ‘Doe niet zo lomp,’ kaats ik tegen haar. ‘Je kunt inderdaad goed tekenen,’ zegt ze liefjes tegen hem. Meneer Jenssen komt de klas binnen lopen. ‘Doe haar geen pijn,’ sist ze tegen hem voordat ze zich omdraait naar het bord. Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in. 

De hele les zeggen we niets tegen elkaar. De kalmte helpt me concentreren zoals gewoonlijk als hij in de buurt is. De rest van de dag vliegt voorbij. Noëlle heeft na school met Senne afgesproken en ik ga naar de bibliotheek.

 Alex loopt naast me, we gaan samen aan het Engelse werkstuk afmaken. Alex’ haar krullen wippen op en neer, op haar schouders, het ziet er grappig uit. ‘Hoe ver ben je met het werkstuk?’ Ik richt mijn ogen op haar. ‘Niet zo ver. Eerste hoofdstuk geloof ik.’ Ik knik en bedenk dat ik al verder ben, maar dat maakt niet uit. We schuiven aan een tafel en klappen onze laptops open. In het hoekje van de bibliotheek zie ik Ezra en Caro zitten. Ezra heeft een wiskunde boek in zijn hand en Caro zit verwoed in haar schrift te schrijven. Ik fluister tegen Alex: ‘Kijk zo even in het hoekje van de bieb.’ Alex kijkt over haar schouder naar het hoekje. ‘Sinds wanneer geeft Ez bijles aan Caro?’ Ze kijkt me verwonderd aan. ‘Sinds ik dat heb voorgesteld,’ zeg ik tegen haar. ‘Echt? Wanneer heb je dat gedaan?’ Ik wuif wat in de lucht. ‘O, van de week, toen ik met Caro Ezra tegen kwam. Ik dacht, ik zal haar eens helpen. Hoe lang vindt ze hem nou al leuk?’ Alex haalt haar schouders op en schudt haar hoofd. ‘Geen idee, lang, zeker wel bijna een jaar.’ Alex schudt nog een keer haar hoofd. ‘Het is voor haar natuurlijk ook een apart gevoel dat ze niet ziet wat er gaat gebeuren. Ze ziet altijd zo snel wat er gaat gebeuren.’ Ik open het document op mijn computer voor Engels. ‘Ezra weet het niet,’ flap ik eruit en Alex kijkt op naar mij. ‘Ziet ze het daarom niet?’ Ik schud mijn hoofd naar haar. ‘Nee, hij kent haar niet goed genoeg zegt hij.’ 

Noëlle heeft haar muziek aan staan, als ik de kamer binnen loop. ‘Was je bij Tristan?’ Ze kijkt me gespannen aan, maar ik schud mijn hoofd. ‘Nee, studeren met Alex.’ Teleurstelling trekt over haar gezicht. ‘Vind je hem aardig dan?’ Ik ben verbaasd, want ze deed vanmorgen zo lomp tegen hem. ‘Hij lijkt me wel aardig ja. In ieder geval wel goed genoeg voor je.’ Ze steekt haar tong uit. ‘En hij kan inderdaad behoorlijk tekenen.’ Ik geef haar een duwtje. ‘Je had dat niet moeten zeggen. Ik ben de enige die zijn tekeningen heeft gezien, dus hij weet echt wel dat ik dat tegen jou heb gezegd.’ Noëlle haalt haar schouders op. ‘Nou en.’ Ik maak mijn ogen groot in een poging boos te lijken maar het mislukt jammerlijk. Noëlle schiet in een schaterlach en ik moet er ook van lachen. Ik plof naast haar op het bed en geef haar een duwtje. ‘Wat ben je aan het luisteren?’ Ze knikt naar de laptop en ik kijk. ‘Plumb? Romantiek-gaat-slecht-bui.’ Ik glimlach naar haar en leg mijn hoofd op haar schouder.