His little mate 1&2

14✨

Pov Nouka

Ik bibber van de kou. Hoelang ben ik hier al? Een week? Een maand? Misschien wel maanden. Ik heb geen enkel idee er is namelijk geen raam of iets dergelijks in mijn cel, alhoewel mijn cel meer wat weg heeft van een kooi. Ja laten we het zo noemen een kooi, een wolvenkooi. De spijlen aan de kant waar geen muur zit zijn gemaakt van zilver, wat niet echt lekker is. Soms als ik mij afvraag of ik dit niet gewoon droom pak ik de spijlen vast. Zij herinneren mij dat dit het echte leven is, helaas. Mijn kleding plakt en stinkt uren in de wind maar mij kan het niks schelen.

Waarom zou ik mij drukmaken over kleding? Ik zou mij beter kunnen drukmaken of hoe ik hier wegkom.

Maar beide doe ik niet, ik lig hier gewoon als een zak aardappels wachtend tot ik in slaap val zodat ik word verlost van deze nachtmerrie.

De deur piept als hij word geopend, schichtig kijk ik naar de man die binnen komt lopen. Hij gooit een stapeltje kleding voor mij neer en loopt zonder iets te zeggen weg. De deur laat hij open staan. Is dit een test? Om te kijken of ik blijf liggen of er van door ga. Ik denk het niet.

Het stapeltje kleding bestaat uit een zwarte hoodie, een jeans en goedkope gympen. Mij hoor je niet klagen ik ben allang blij met alleen de hoodie. De kleding die ik eerst aanhad gooi ik in een hoekje en ik trek de warme kleding aan. Heerlijk geen kou meer!

Voorzichtig open ik de deur verder. Mijn handen zitten diep weggestoken in de trui zodat mijn huid niet in contact raakt met het zilver. Als ik eenmaal aan de andere kant sta voel ik een golf van opluchting, ook al weet ik dat dit pas het begin is van mijn reis terug. De weg naar buiten vinden was appeltje eitje. Gewoon de gang uitlopen en toen ben ik het raam uitgeklommen.

Omgeven door bomen loop ik bijna fluitend door het bos. Wanneer ik besef dat ik sneller in wolf vorm ben probeer ik mij te veranderen. Probeer ja, want wat ik ook doe er gebeurt niet.

Tranen wellen op, wat is dit? Ik zet het op het lopen en ren in het wilde weg ergens heen. Ik probeer de bomen zo goed mogelijk te ontwijken maar ik ontsnap er niet aan een aantal keer met mijn schouders tegen de boom aan gebeukt te worden. Helemaal buiten adem kom ik aan in een klein dorpje. Voor de ramen van een winkelier zie ik een poster hangen.

Vermist
Nouka Jones
17 jaar
Vermist sinds 17 juli 2017 (A/n k noem gwn een random datum🌚)
*afbeelding van Nouka bij cast*

Well shit, ik word gezocht! Wanneer ik verder loop kom ik een klein politie stationnetje tegen. Ik stap naad binnen, het is vrij rustig en ik kan meteen naar de balie stappen.

'Uhm hoi' zeg ik schor. De vrouw kijkt op 'hè ben jij niet dat meisje dat vermist word Nouk volgens mij.'
'Nouka ja' zeg ik. 'Wie heeft mijn vermissing gemeld?' Ik vraaag het maar gewoon meteen. 'Ik zal even voor je kijken meis.'

Ze tikt wat in. 'Ah hier staat het ene Damian Blake'