His little mate 1&2

4

Dit boek zal nog een tijdje op 'on hold' blijven sorry daar voor maar mijn inspiratie is de laatste tijd ver te zoeken.

Nouka Pov.

Alweer zit ik bij de pack dokter. Toen ik vanochtend wakker werd kon ik weer zien, het waren maar ongeveer 5 seconden maar toch had ik mijn zicht even terug. Shar is nu aan het kijken of het mogelijk is dat ik ooit nog kan zien. Ik hoor het getik van haar toetsenbord en haar stoel word naar achteren geschoven. 'Nouka, ik heb goed nieuws' begint ze 'als je gewoon gezond eet en genoeg vitamines binnenkrijgt iedere dag dan zal je misschien al over een jaar weer kunnen zien'

Een jaar?

Mijn mond valt open van verbazing. 'Je bent je wolf dan wel kwijt maar jouw ogen hebben zich bijzonder snel hersteld, ik denk dat er nog een deel van jouw wolf in je zit en daarom zal je langzaam steeds meer en langer kunnen zien' ze klinkt enthousiast en ik neem het een beetje over. Wankel sta ik op en spreid mijn armen, Shar snapt de hint en slaat haar armen om mij heen.

'Dankjewel' fluister ik.

Ik laat haar los en tast met mijn handen naar de kruk waar ik op zat. Shar begint weer te tikken op haar laptop. 'Ik zal even een lijst printen met dingen die je dagelijks moet eten en doen maar omdat je die natuurlijk niet kan lezen denk ik dat je Damian wel kunt vragen of hij kan helpen.'

Damian? Nee, geen optie hij heeft geen woord meer tegen mij gezegd na die vergadering. Mila heeft meerdere keren gevraagd waarom hij mij in een zware tijd alleen liet maar daar reageerde hij kortaf op met antwoorden als: 'ik heb het druk' en 'ze vroeg er zelf ook niet naar.'

Shar drukt een paar papieren in mijn handen en meteen sta ik op. Ze overhandigd mij mijn stok en opent de deur. 'Tot gauw Nouka' zegt ze. 'Tot gauw'

Ik vind het vreselijk om met deze stok te lopen, nog een soort extra bewijs dat ik blind ben maar als ik niet overal tegen aan wil botsen moet het wel. De weg naar het roedelhuis weet ik nu ongeveer en ik tast met de stok de hele tijd over de grond. Sommige blinden kunnen als ze met hun stok in een kamer tikken horen of er andere mensen zijn, zo professioneel ben ik nou ook weer niet maar dat is als het goed is ook niet nodig.

><

'Minimaal 2 stukken fruit' leest Mila hardop voor. 'Okay, dit is wel redelijk en de recepten zijn niet lastig ik denk dat ik je wel kan helpen.' Ik glimlach 'thanks, ik hoop dat ik mijn zicht snel terug krijg' zeg ik. 'Ja maar met hopen kom je niet ver, dus ga ik je volproppen met dit eten en sleur ik je iedere dag voor minimaal een uur mee naar het park. Oh en ik ga van die vitamine pilletjes halen.'

Ik glimlach alweer.

'Maar nu ga jij slapen want je moet voldoende nachtrust hebben' zegt ze streng. 'Ja mama' antwoord ik lacherig. Mila helpt mij in mijn pyjama en stopt mij in. 'Welterusten' fluistert ze. 'Welterusten.'

><

Ik word wakker, nou ja half ik open mijn ogen nog niet. Langzaam open ik ze hopend dat er iets te zien is en ja hoor. Ik kijk om mij heen. Al die felle kleuren, wat mooi! Al snel is alles weer zwart en ik zucht, hopelijk kan ik gauw meer zien.