His little mate 1&2

1

Al 99 dagen zonder zicht. 99 donkere dagen.

In die 99 dagen heeft Damian zichzelf afgesloten van alles en iedereen, ook van mij. Iedere dag komt Mila langs om samen met mij muziek te luisteren. Gewoon in stilte, iedere dag weer. Verdoofd lig ik met mijn oortjes in in bed. Mijn muziek staat op zijn aller hardst toch lijkt het alsof het maar een achtergrondmuziekje is. Ik probeer mij te herinneren hoe het was toen ik nog zicht had. Waren de kleuren mooi? Was de lucht mooi blauw zoals Mila beschrijft? Is het mijn schuld dat Damian zich afsluit? Ik denk het wel. Hij had mij gewoon laten verdrinken in dat meer. Dat meer, het lijkt eeuwen geleden. Mijn MP3 speler kapt er opeens mee. Mijn vingers tastten over het kleine apparaatje tot ik de grote ronde knop in het midden heb gevonden die als pauze knopje dient. Ik duw hem in... niks. Verdomme hij is leeg, ik tast naar mijn nachtkastje en leg hem daar neer.

><

Ik voel de zon op mijn huid kietelen. Mila was vast weer vergeten de gordijnen te sluiten en alsof ik het over de duivel heb word de deur open geduwd. 'Hey Noukieee' dat kind heeft echt te veel energie. Ik erger mij nu al aan die bijnaam maar omdat Mila niet weg wil jagen doe ik gewoon aardig.

'Hey Mila' een plof naast mij doet mij opschrikken. 'Mila' zeg ik lachend. 'Dus wat wil je vandaag gaan doen, zeg niet weer muziek luisteren want die nummers komen mijn neus nu wel uit' zegt ze. 'Kan niet eens want de MP3 is leeg. 'Kun je mij een boek voorlezen?' Vraag ik dan. 'Natuurlijk welke wil je?' Ik denk diep na.

'The Maze Runner, het is al weer een tijdje terug dat ik die gelezen heb.'

Ik denk terug aan het moment dat ik die gelezen had. Ik zat in een bieb, er was daar een soort lounge hoek waar je kon lezen en ik had geen bieb pas voor die of welke ander bibliotheek dan ook dus las ik de boek in de bieb zelf.

Mila trekt mij overeind en sleurt mij een heel stuk mee. Ik hoor een deur open gaan en de geur van boeken komt mij tegemoet. Wat houd ik toch van die geur, in de tijd dat mijn zicht weg is zijn mijn andere zintuigen wel verbeterd maar ik hoor nooit meer zo goed als toen ik weerwolf was.

Volgens Shar had is als weerwolf geluk, mijn wolf nam namelijk de blindheid over en aangezien ik nooit getransformeerd was had ik het niet dood, maar nu ik geen wolf meer heb ben ik zelf blind.

Ik zucht en Mila trekt mij in een knuffel, iets wat ik hard nodig heb op dit moment. Tranen stromen als watervallen van mijn wangen af. 'Mila wil je mij iets beloven' vraag ik schor. 'Eh ja wat dan?' Zegt ze. 'Dat je mij niet in de steek laat' zeg ik door mijn tranen heen.

'Dat beloof ik.'