Oneindige Liefde

Hoofdstuk 5 ''Bijna Betrapt''

Samen met Hind verliet ik het klaslokaal. Terwijl ik tegen Hind sprak waren mijn gedachten bij jou.

We liepen langs je kantoor en ik zag je daar zitten.

''Moet je meneer El Idrissi spreken?'' Vroeg Hind uit het niets

''Eigenlijk wel, Ik moet hem nog wat vragen over mijn boeken.''

''Awh Oke, Dan zie ik je morgen wel weer."'

Ik nam afscheid van Hind en klopte op je deur. Je wenkte dat ik naar binnen mocht en sloot de deur achter me dicht.

''Zullen we in het restaurantje hierbuiten even praten?''

''Liever niet, Ik moet zo namelijk al weer naar huis.''

''Ik zal het niet laat maken, En anders breng ik je wel naar huis.''

''Je weet volgens mij zelf wel dat het niet kan.''

''Haha, Ik breng je ook niet helemaal voor de deur. Gewoon een straatje verderop.''

''Nee dankje.''

Je ruimde je spullen op en begeleide me naar het restaurant die naast het schoolgebouw lag.

We bestelde wat te drinken en namen achterin plaats. Zenuwachtig keek ik elke keer om me heen of ik geen bekende tegen kwam.

Je merkte mijn gedrag op en stelde voor om ergens anders iets te gaan drinken. Ik wees je aanbod af en probeerde zo normaal mogelijk te doen.

''Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, Waarom wil je geen contact met mij willen? Heb je al iemand anders.'' Vroeg je nieuwsgierig.

''Nee dat is het niet, Maar ik ben gewoon niet geiintereseerd.

''Dat is duidelijk, Maar kun je begrijpen dat ik toch alles ga proberen om je van gedachten te laten veranderen.''

''Haha, Dan wens ik je daar heel veel succes bij. Maar verspil je tijd maar niet aan mij.''

''Ik moet me toch ergens mee bezig houden, Dus waarom niet met jou''

Lachend keek ik weg en gelukkig kwam opdat moment de ober langs met onze drankjes.

Uit het niets vertelde je wat over jezelf, En aandachtig luisterde ik naar wat je zei.

Hoe meer je over jezelf vertelde, Hoe geiintereseerde ik in je raakte. Maar dat liet ik niet aan je merken.

Je was op dat moment net 27 geworden en al 2 jaar werkzaam op het hbo.

Zelf woonde je in Amsterdam maar toch deed je vaak je boodschappen in het dorp waar ik vandaan kwam.

Je was een spontane jongenman die altijd zijn woordje klaar had liggen. Je was precies het tegenovergestelde van wat ik was.

''En jij Amira? Hoe oud ben je eigenlijk.''

''Ik ben 22.''

''Dan passen we precies bij elkaar!'' Riep je enthousiast.

''Dat gaat hem echt niet worden, Ik heb mezelf en mijn ouders beloofd om me te focussen op mijn studie, En niet ervandoor te gaan met iemand die werkt op mijn school.''

''Haha, Dat is wel het slechtste smoes die ik ooit heb gehoord. We zijn beide volwassenen, Het is niet dat ik met een minderjarige ga.''

''Je begrijpt me wel, Het gaat om het principe.''

''Nee, Ik begrijp je niet. Je zoekt een reden om van me af te komen. Maar zolang je geen geldige reden hebt zal ik mijn best blijven doen.''

Voordat ik op je kon reageren zag ik mijn zusje Laila het restaurant naar binnen lopen.

Ze zag er boos uit en liet dat ook gelijk merken. ''Kan ik jou even onder 4 ogen spreken?''

Ik stond op van mijn stoel en trok mijn zusje met me mee.

''Wat ben je hier aan het doen? We lopen je al de heletijd te bellen.'' Riep mijn zusje boos.

''Ik leg het je vanavond wel uit, Met wie ben je hier gekomen?''

''Met papa, Hij wou je graag komen ophalen. Wees blij dat ik je heb gevonden''

''Gelukkig maar, Kom we gaan.''

Younes keek me bezorgd aan en kwam naar me toe lopen. ''Gaat alles wel goed?''

''Mijn vader is er, Ik moet naar huis.''

''Ik heb je toch niet in de problemen gebracht? Ik wil anders wel met je vader praten dat het iets voor school was?''

''Lief van je, Maar mijn vader weet hier niks van enkel mijn zusje. Toch bedankt.

Ik nam afscheid van je en verliet met mijn zusje het restaurant. Ik keek nog een keer achter me om en zag je nog naar me kijken.

Je gunde me een lieve glimlach en zwaaide onopvallend naar me.

Thuis aangekomen liep ik gelijk door naar mijn kamer. Mijn zusje liep achter me aan en ging op mijn bed zitten.

''Nou vertel? Wie was dat?''

''Niemand, Het was maar eenmalig'' zei ik zuchtend.

''Je vindt hem leuk he?''

Uitgeput ging ik naast Laila zitten en legde mijn hoofd tegen haar schouder aan. ''Zie je dat aan me?'' Vroeg ik zachtjes.

''Haha, Zelfs een blinde kan het zien.''

''Ik wil hem niet leuk vinden, Wat heb ik eraan? Enkel hoofdpijn en afleiding terwijl ik me moet focussen.''

''Kom op Amira, Je hebt toch geen hart van steen. En ooit moet je de ware tegenkomen. Wie weet is hij het wel.''

''En wat als hij het niet is? Dan zit ik eindstand met een gebroken hart''

''Tja, Soms moet je risico's nemen in het level''

''Dat wil ik dus niet, Hij werkt bij mij op school. Ik wil hem dan niet elke keer tegen komen.''

''Niet zo negatief denken, Wie weet komt er wat heel moois uit?''

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er werd hard op mijn deur geklopt en Laila kwam mijn slaapkamer binnen. ''Hier ben je dus, Kom je mee naar beneden?''

''Ik kom eraan, Nog 5 minuutjes.

''Is goed, Meer geef ik je niet!'' Riep Laila lachend en liep weer terug naar beneden.

Ik slaakte een zucht en ging rechtop mijn bed zitten. De dagen na je vertrek had ik je graag nog op school willen zien. Maar je kantoor bleef verlaten achter.

Iedereen pakte weer zijn leven op en alleen ik liet de mijne achter. Zonder jou was er geen leven voor mij.

Elke keer als ik langs je kantoor liep kwamen de tranen weer omhoog. Zoveel herinneringen had ik aan die kamer samen met jou.

Maar alles is vervagen na je vertrek. Het speelt zich nu enkel af in mijn gedachten.

''Amira! Je moet nu echt naar beneden komen, Iedereen vraagt om je! Hoorde ik mijn moeder zeggen.

Ik keek haar aan en knikte met mijn hoofd, Ze keek me bezorgd aan en kwam naast me zitten.

Ze zag de foto in mijn handen en pakte het van me af. ''Het komt goed lieverd, Ik wil niet zien dat je zoveel pijn lijdt.''

''Het spijt me mama, Maar het lukt me niet.''

''Maak je geen zorgen, We doen alles op jouw tempo. Voor je het weet heb je je oude leven weer terug''

Dat was het dus, Ik wou mijn oude leven niet meer terug. Wat had ik daaraan? Ik zal het leven lijden die ik nu heb.

Met verdriet en een gebroken hart.