My Introverted Enemy

Chapter V: Friends?

                         *Hailey*

"Thank You." I uttered.

Wala naman siyang tugon kaya hindi na rin ako umimik hanggang sa kotse niya. Ibinaba niya ako sa Passenger's seat at pagkatapos ay nagtungo na rin siya sa Driver's seat. Makaraan ang ilang sandali ay umandar na ang kotse niya.

Katahimikan. Nakakabinging katahimikan ang namayani sa loob ng kanyang sasakyan. Hindi ako sanay mga dre. Madaldal nga ako diba. Ano naman ang sasabihin ko?

"I'm sorry." Bungad ko at ang pagbasag ko rin sa nakakabinging katahimikan. Ito na siguro ang time para humingi ako ng tawad sa kanya.

"I'm sorry for what I have caused you. I'm sorry for being unaware that your feelings might get hurt. I'm sorry for that shameful incident I have caused you. I sincerely apologize." I continued while bowing my head down.

Wala pa rin siyang imik kaya itinaas ko na ang ulo ko just to find out that the car stopped. Ha? Anyare? Ba't niya hininto?

Nilingon ko siya na nakatitig na pala sa akin. At bigla-bigla nalang.

Lubdub Lubdub

Wahh! Ayan na naman ang abnormal na pagtibok ng letse kong puso. Ano ba ang meron? Its as if I run a mile dahil halos lumuwa na ito dahil sa bilis.

"You're really something Buhay Patay. That was really a very shameful retaliation. But I also apologize for the trips and pranks. For doing it without analyzing that you might pay me back big time." He said still not averting his gaze from me. Tusukin ko kaya yang mata mo.

"Therefore I conclude, it is your fault then." I concluded raising my left eyebrows. Kasalanan niya naman talaga ang lahat eh. Kung di niya lang sana ako palaging pinagtitripan, hindi sana ako magreretaliate. Bwiset na 'to. Tapos magiinarte. Pakipot mo hoy!

"Ahh-ehh. Baka." He answered while scratching the back of his head forming a slight smile on his lips. Ginawa na naman niya yung kanina. Ang gwa- pangit. Tsk. Napakapangit niya.

"Kung makapag-inarte ka kasi diyan daig pa ang babaeng meron. Pero teka, ano yung tawag mo sa akin kanina. Buhay patay?" I asked. Oo nga at saan naman niya yan nalasap. Sa pagkakaalam ko ang tatlong bruha lang naman ang tumatawag nun sa akin.

"Ahh-ehh. From your conversation with your friends? Anlakas niyo kaya mag-usap kaya I accidentally hear it and find it cute naman. So can I call you with that endearment too?" He explained. Ay oo nga pala. Pagtinawag pala ako ng bruhang yun eh anlalakas. Daig pa namin ang mga taong tagabukid. At endearment talaga? Di ba pwedeng call sign?

Gaga. Pareha lang yun.

Hahaha. Oo nga noh?

"No. No way. At saka di tayo friends. Magkaaway tayo. Magkaaway." I disagreed ng may diin pa talaga.

"Why? Di ba tayo friends?" He asked averting his gaze from me. Finally. Hindi na kasi ako makahinga kanina. Ang baho kasi ng hininga niya. Hihihi

"Hindi." Maiksi kong sagot.

"Then pwede ba tayong maging friends?" He asked and once again he look at me deeply. Ganurn. Parang tinitignan niya kaluluwa ko. Ang lalim.

"Ahh-ehh." Walang masagot eh. Nauutal ako sa tingin niya. Nakakailang. At yung letse kong puso patuloy pa rin sa abnormal nitong pagtibok. Anuba!

"I'll take that as a yes. So Puti na lang ang itawag ko sa iyo?" He said then turning on the car again. Hindi ako nakaimik. Natulala ako dahil sa narinig. Puti? Yan rin yung tawag sa akin ni Singkit noon ah. Coincidence lang siguro na pareho sila ng naisip na itawag sa akin. Hindi ko siya masisi dahil ang puti ko talaga.