Χορεύοντας στην αγκαλιά των δαιμόνων

Τα μαυρα φτερα του ηρωα

Δεν μου επιτρέπετε να βγώ απο το σπίτι...

Ο πατέρας μου είναι υπέρ προστατευτικός και φοβάται να με αφήνει να βγώ έξω.

Κι έτσι δεν βγαίνω σχεδόν ποτέ εξω...

Βρίσκομαι μέσα σε ενα κλουβί με χρυσά κάγκελα με το κλειδί να είναι ακριβώς μπροστά μου κι ώμος να μην μπορώ να το φτάσω.

Εχω να βγω απο αυτό το κλουβί σχεδόν πέντε αναθεματισμένα χρονιά...
Εκτός απο το σχολείο δεν πηγαίνω πουθενά αλλού.

Θέλω τόσο πολυ να βγώ έξω, μια βροχερή μέρα και να περπατήσω πολύ ώρα...

Με την βροχή να μου ψιθυρίζει ολα τα μυστικά τού κόσμου...
Την νωπή μυρωδιά των φύλων να μου τρυπάει την μύτη...
Ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική και νιώθοντας την έμπνευση και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή να γεμίζει το σώμα μου, το μυαλό μου την ζωή μου...

Και καθώς περπατάω να βλέπω μικρές νεράιδες του νερού με φορέματα στίς αποχρώσεις του μπλέ να συνοδεύουν την βροχή και να μου χαμογελάνε κάνοντας με να νιώθω μια απο αυτές.

Αλλά οχι...

Λένε οτι πρέπει να είμαι ευγνώμων που δεν γεννήθηκα παράλυτη ,η στο Ιράν η γενικά με κάποιο θέμα που φέρνουν ως παράδειγμα οι άλλοι για να σου πούν ποσο τυχερή είσαι. Αλλά δεν είναι έτσι...
Δεν είναι καθόλου έτσι...

Επειδή δεν είμαι όλα τα παραπάνω σημαίνει οτι δεν έχω προβλήματα;
Οτι είμαι μια χαρά;

Και που να ήξεραν...

Που να ήξεραν ότι έχω δύο κατεστραμμένους γονείς....

Που να ξέραν οτι και με τους δύο η ζωή μαζί τους ειναι μια κατάρα;

Με κατέστρεψαν και σωματικά και ψυχικά.

Με κατέστρεψαν και δεν θα τούς το συγχωρέσω ποτέ ποτε ποτέ.

Είναι καταραμένοι άνθρωποι,κακοί άνθρωποι με μίσος στήν καρδιά.

Και μετά είμαι εγώ ο σπόρος του μίσους και τις κακιάς τους.
Του στιγμιαίο τους λάθους.
Που τώρα το πληρώνω με το ποιό σκληρό και απάνθρωπο τρόπο.

Δεν περιμένω και ούτε περίμενα ποτε να με αγαπήσουν ποτέ δεν το έκαναν.
Το μονο που θέλω ειναι ηρεμία.
Ησυχία να μπορέσω να επουλωσω τις πληγές μου...
Να μετρήσω τα λάθη μου....
Να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Αλλά οχι δεν πρέπει να ηρεμήσω.
ΟΧΙ...
Πρέπει να κάτσω εδω να τους αντέξω να τους ανεχτώ.

Να παλέψω εναντίον τους και να κερδίσω τον πόλεμο που έχουν κηρύξει εναντίων μου. Να σταθώ απέναντι τούς και με δύναμη στα χέρια μου να τους νικήσω να τούς καθαιρεσω και στο τέλος να τούς σκοτώσω οχι από μίσος! Απο αγάπη, να ηρεμήσουν και αυτοί και εγώ να λυτρωθω.

[......]

Βρίσκομαι σε μια καμένη έρημη γη με καμένα δέντρα να πολεμάω μαζί τούς. Εγω στήν μέση και αυτοί μπρός και πίσω μου.

Ενώ είμαι αιμόφυρτη μαζι με το ατσαλένιο σπαθί μου στέκομαι γερά στα πόδια μου και είμαι έτοιμη να τούς σκοτώσω.

Το σπαθί μου πιέζεται επάνω στήν καυτή τούς σάρκα και τους καρφώνει στήν καρδιά.

Επειτα το σπαθί μου κουβαλάει τις ψυχές τους , τα πνεύματα τούς.
Τα έχει ασφαλίσει καλα και δεν τα επιτρέπει να ξεφύγουν να το σκάσουν και να αναγεννηθουν.

Αντιθέτως τα οδηγεί στην όχθη ενός μαύρου ποταμού και τα πετάει μέσα.
Τα αφήνει να τα παρασύρη το ρεύμα και να τα καταπιεί η λύτρωση...

Και μετά εγώ βρίσκομαι στην κορυφή του κόσμου...
Αντιμέτωπη με τον καταγάλανο ουρανό με τα μεταξένια σύννεφα να με καλούν να ξαπλώσω επάνω τους...

Τοποθετώ το σπαθί στην θήκη του και εγω αφήνω την πτώση να με παρασύρει....

Μεταμορφώνοντας με σε εναν άγγελο με μαύρα ταλαιπωρημένα γεμάτα ουλές φτερά χωρίς ούτε ενα ύφασμα να καλύψω το στιγματισμένο σώμα μου να βυθίζομαι μεσα σε ενα γλυκό και ήρεμο ύπνο.....

Καληνύχτα....