Χορεύοντας στην αγκαλιά των δαιμόνων

Βραδυ

Η νύχτα είναι σκοτεινή και κρύα...
Είναι επικίνδυνη και γοητευτική...
Σε καλεί...
Σε καλεί να μπεις μέσα τής...
Να παρασυρθείς...
Να χαθείς μέσα της και να ξεχάσεις οτιδήποτε σε κάνει δυστυχισμένο...

Ελπίδα...
Το όνομα μου είναι Ελπίδα ειρωνία ε;;
Διότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για εμένα πια!

Κάθομαι στο κρεβάτι μου όπως κάθε βράδυ και σκέφτομαι....

Οχι κάτι συγκεκριμένο αλλά διάφορα πράγματα μαζί!

Πάω Β λυκείου και δν είμαι καλή μαθήτρια!
Εχώ πολλούς γνωστούς και ελάχιστους φίλους...

Γενικά πιστεύω ότι δεν είμαι καλός άνθρωπος και δεν μου αξίζει να εχω φίλους η να ζω.

Και πάλι όμως έχω μια ανάγκη να ζήσω να δημιουργήσω...

Οι γονείς μου, μου κλέψαν την ζωή μου.
Τα παιδικά μου χρόνια, τα πάντα.
Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τους θυμάμαι να φωνάζουν...
Η μάλλον οχι.
Να ουρλιάζουν θα ήταν η κατάλληλη λέξη.
Αυτοί να μαλώνουν και εγω να είμαι στήν μέση και να μήν μπορώ να κάνω τίποτα παρά μόνο να είμαι σε φάση κρίσης και να μην μπορώ να συνέλθω...
Μετα αυτοί να είναι μια χαρά και εγω χάλια...

Δεν έχω αδέρφια...
Δεν εχω φίλους καλούς,αληθινούς δεν έχω αγόρι δεν έχω τίποτα.
Είμαι μόνη μού...
Αλλά δεν με πειράζει.
Μου αρέσει.

Κανένας δεν μπορεί να πληγώσει οτι έχει απομείνει απο την μαύρη μού καρδιά...

Κανένας δεν μπορεί να δει τι απαίσιος άνθρωπος είμαι...

Κανένας δέν μπορεί να δεί το μαύρο της καρδιάς μου το μαύρο τών ματιών μου , το μαύρο της ζωής μου.....

Τώρα θα μου πεις οτι είμαι λάθος και ότι δεν πρέπει να λέω αυτά τα πράγματα.
Οτι είμαι αχάριστη και δεν εκτιμώ.
Εντάξει πες το, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν με πιστεύει, ποτε δεν το έκανε...
Οπότε γιατί εσύ να το κάνεις?...

Αντιθέτως...
Με λυπάσαι...
Με κοιτάς και πονάς...

Καθώς εγω κι εσυ βρισκόμαστε αντικριστά και με βλέπεις να καταρεω μπροστά στην πανέμορφη όψη σου...

Γιατί αντίθετος με εσένα που βρίσκεσαι μπροστά μου με μεγάλο ανάστημα...
Με λαμπερά ξανθά μαλλιά...
Γαλάζια μάτια και μεγάλη καρδιά...
Και με ενα κίτρινο φώς να σε λούζει...

Εγω είμαι έτοιμη να καταρρεύσω...
Μακρία μαύρα μαλλιά αγκαλιάζουν τους ώμους μου...
Μαύρο κουρελιασμενο ύφασμα καλύπτει τα σημάδια πόνου και κούρασης στο σώμα μου...
Καθώς τα κόκκινα μάτια μου πλαισιώνονται από μαύρους κύκλους...
Επειδή είμαι έτοιμη να λυγίσω...
Να πέσω...
Με μια βαθειά μοβ αύρα να με κυκλώνει...

Και έτσι...
Μέσα στήν λύπη σου...
Κανείς να με βοηθήσεις...
Με πλησιάζεις πολύ...
Αλλά δεν προσέχεις μην σπάσεις...
Γιατί αντίθετα με μένα εσυ είσαι σαν πορσελάνη.
Ετοιμη με το πρώτο φύσημα να σπάσεις...
Ενω εγω ειμαι ανθεκτική και ας μην μου φένεται...
Κι έτσι...
Οπως απλώνεις το χέρι σου σπάς, μολύνεσαι... Και τοτε φοβάσαι οτι θα σπάσεις, θα πληγωθείς και θα μαυρίσεις...
Φοβάσαι οτι θα γίνεις σαν και εμένα...

Και φεύγεις...
Δεν λές τίποτα...
Απλός απομακρύνεσαι...
Με αφήνεις μόνη και φεύγεις...
Για να προστατεύεις...
Δεν πειράζει το εχω συνηθίσει...

Να θυμάσαι όμως εσυ έφυγες...
Κι εγω έμεινα...