Χορεύοντας στην αγκαλιά των δαιμόνων

Το σκοτινο αγορι

Τι όμορφο που είναι...

Τόσο μονόχρωμο...
Τόσο σκοτεινό...
Τόσο οικείο...

Στέκεται απέναντι μου και με κοιτάζει...
Ειναι πανέμορφο...

Κάτι λέει...
Κάτι μου ψιθυρίζει...

Μα δεν ακούω...
Πλησιάζω κοντά του...

Η αναπνοή μου είναι βαριά.
Ο αέρας λιγοστεύει.
Το ένστικτο μου, μου φωνάζει να τρέξω μακριά...
Μα δεν το κάνω...

Αντιθέτως βρίσκομαι μπροστά του..
Τον κοιτώ μέσα στα μάτια του
Και ανταποδίδει...

Τον αισθάνομαι πολύ οικείο...
Σαν να είναι ίδιος με εμένα.

Είναι πανέμορφος
Μαύρα και ελαφρώς μακριά μαλλιά...
Πράσινα μεγάλα και βαθιά μάτια...
Και ενα τεράστιο σκοτεινό χαμόγελο...

Τον κοιτάω που ανοιγοκλείνει το στόμα του...

Κάτι λέει...
Δεν μπορώ να ακούσω τι...
Αλλά αισθάνομαι ότι πρέπει να τρέξω μακριά...

Ξανά...
Δεν το κάνω...

Πλησιάζω ποιό κοντά...
Πολύ κοντά...
Απόσταση αναπνοής...

Ενώνω την ελάχιστη απόσταση που μας ενώνει...
Κλειδωνωντας την με ενα φιλί...

Ενα βαθύ...
Γεμάτο συναίσθημα...
Φιλί...

Χαμογελάει μέσα στο φιλί μας...
Με πέρνει αγκαλιά...
Χωρίς να διακόψει το φιλί...

Κλείνω τα μάτια μου...
Και όλα είναι πλέον μαύρα...

[......]

Ακούω φωνές...
Βλέπω μαύρο...

Μια αντρική φωνή μου φωνάζει να την βρώ...
Τρέχω...
Ψάχνω...
Αγωνιώ...
Δεν βρίσκω...

Νιώθω κάποιος να με τραβάει από τον όμο...

Πέφτω...
Βαθειά μέσα στο μαύρο...
Πέφτω...

Ξανά η φωνή...
"Ελά Ελπίδα... Τι φοβάσαι? Ελά... Ακολούθα με και ελα..."

Ομορφη φωνή...
Γοητευτική...
Φιλική και επικίνδυνη...

Φώς...
Ασπρο φως...
Κρύο...
Κρύο χρώμα...
Αδειο...
Σαν κι εμένα...

Απλώνω το χέρι μου να το φτάσω...
Εκτυφλωτικό...
Με καταπίνει ολόκληρη...

"Γεια σου... "
Είναι αυτός...

"Χαίρομαι που κατάλαβες... "
Ναι, αυτός είναι σίγουρα.

Πέρασε πολύς καιρός...
"Οντως Ελπίδα... "

"Χαίρομαι που αντέδρασες έτσι...
Κι εγω σε αγαπάω να το ξέρεις...
Αν και δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να αγαπήσω...
Η μάλλον εσύ...
Χαχαχαχαχαχαχαχα "

Ωστέ αυτήν την μορφή απέκτησε...
Δεν περίμενα να τον ξαναδώ ποτέ μου...
Νόμιζα οτι τον έχασα...
Αλλά μάλλον όχι...
Ισως γιατί πλέων ειναι δικός μού...
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ.

"Κι εγω χαίρομαι Ελπίδα... "
Πάει πολύς καιρός απο τότε...

"Ναι Ελπίδα... "
Σε ευχαριστώ...

"Γιατί? "
Είσουν εκεί...
Τοτε...
Οταν κανένας άλλος δεν ήταν...

"Φυσικά και ήμουν...
Ποτέ δεν σε άφησα...
Ούτε μια φορά... "

Σε ευχαριστώ...
Πολύ...

"Τότε κάνε κάτι γιά μένα... "
Τι?

"Ζήσε... Πόνεσε...Πέθανε... "
"Απλός κοίτα να τα κανείς σωστά... "
"Γιατί όταν θα έρθω θα είναι ποιά το τέλος "

Εντάξει...
ΘΕ μου...
Εντάξει..

"Μπορώ να σε πάρω τώρα...
Μπορώ να σε κάνω να ξεχάσεις...
Να μήν υποφέρεις ποιά... "

Τότε κάντο...
Ω σε παρακαλώ κάντο...
Πάρε με...
Βοήθησε με να ξεχάσω...
Μην φύγεις...
Οχι μην...μην με αφήνεις μόνη μου...

"Ζήσε Ελπίδα... ΖΗΣΕ ΚΑΙ ΕΠΕΜΕΙΝΕ μέχρι να έρθω... Και μην τολμήσεις να με αναγκάσεις να έρθω ποιό νωρίς...
Αλλιώς δεν θα μπορέσω να σε σώσω..."

Εντάξει...
Θα το κάνω...
Και να ξέρεις ότι θα σε αγαπώ...

"Αντίο Ελπίδα θα σε περιμένω στήν άκρη της όχθης... "

Γεια σου...
Αντίο...
Σε...
Σε...

Ευχαριστώ...