4...
Τι βασανιστικό νούμερο.
4 βδομάδες που είμαι εδώ μαζι του.
4 βδομάδες που δεν εχω πει λέξη.
4βδομάδες που δεν εχω φάει.
Δεν μπορώ να φάω. Ο πόνος ειναι αβάσταχτος. Και τώρα δεν υπάρχει πια κανένας για να τον πάρει μακριά. Κανένας για να με αγκαλιάσει. Δεν υπάρχει τίποτα πια.
Τον έχασα. Τον είχα και τον άφησα να φύγει. Είμουν τόσο άχρηστη τοσο ανίκανη τοσο αδύναμη που τον έχασα.
Μισώ τον εαυτό μου. Και τον μισούσα και πρίν απο ολα αυτά. Τώρα τον μισώ ακόμα ποιό πολυ τώρα το μόνο που μου αξίζει είναι να πεθάνω...
ΝΑ ΨΟΦΗΣΩ!!!! ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΧΡΗΣΤΟ ΤΕΡΑΣ!
Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο.
Ακόμα χιονιζει, όπως τότε.
Εκείνη την ημέρα που τον έχασα το χιόνι έπεφτε.
"Ελπίδα; "
Δεν απαντάω.
"Ελπίδα τι κάνεις εκεί; "
"Βλέπω... " λεω..
Ερχεται μπροστά μου και το βλέμμα του πέφτει πάνω στα χέρια μου.
Με κοιτάζει ενω συνεχίζω να κοιτάζω έξω απο το παράθυρο.
Και φεύγει.
Γυρνάει μετά απο λιγο με γάζες, βαμβάκι και ιώδιο.
Του ψιθυρίζω
"Ποτέ θα γίνει;"
"Δεν ξέρω... "
Μου απαντάει ενω μ καθαρίζει τα χέρια απο τα αίματα.
"Που; "
"Δεν ξέρω... "
"Γιατί; "
"Ξέρεις Ελπίδα. "
Μάλιστα...
"Και τώρα; "
"Δεν ξέρω. "
Μου απαντάει ενω καθαρίζει και το αίμα απο τα νύχια μου.
"Και τι ξέρεις; "
Με κοιτάζει για λίγο.
Και απαντάει.
"Ξέρω οτι το φαγητό ειναι έτοιμο έλα. "
[……]
Η ωρα ειναι πλέον 2:34 μμ.
Είμαι στην σκεπή του σπιτιού και κοιτάζω τα αστέρια.
Είμαι γυμνή. Δεν φοράω τίποτα.
Μπας και μπορέσω να νιώσω λίγο κρύο λίγο οτιδήποτε.
"Χα... "
Ενα σύννεφο χνωτου βγαίνει απο το στόμα μου.
"Ελπίδα; τι κάνεις εδω; "
Μου λέει και κάθετε δίπλα μου.
"Πως ξέρεις το όνομα μου; "
Τον ρωτάω.
"Το ξέρω... "
"Πως;; "
CITEȘTI
Χορεύοντας στην αγκαλιά των δαιμόνων
ParanormaleΗ νύχτα είναι σκοτεινή και κρύα... Είναι επικίνδυνη και γοητευτική... Σε καλεί... Σε καλεί να μπεις μέσα τής... Να παρασυρθείς... Να χαθείς μέσα της και να ξεχάσεις οτιδήποτε σε κάνει δυστυχισμένο...
