SENDEN BAŞKA

20 :Yolun Sonuna Geldik

MERHABA ARKADAŞLAR;

İLK DEFA BU KADAR UZUN BİR BÖLÜM YAZIYORUM.BU BÖLÜM ASLINDA SONDAN BİR ÖNCEKİ BÖLÜM SAYILABİLİR.

ŞİMDİYE KADAR HİKAYEMİ OKUYAN HERKESE TEŞEKKÜR EDERİM.

HERKESE KEYİFLİ OKUMALAR.

 Uykunun getirdiği rahatlıktan ayılıp gözlerimi yavaş yavaş açtım.Güneş parlak ışınlarını gözüme gözüme sokuyordu.Yataktan kalkıp yüzümü yıkamak için odadan çıktım.Koridordaki saate baktığımda saat çoktan 10.30 olmuş ve ben okula geç kalmıştım.O sırada Orkun'un dedesi beni gördü.

"Günaydın kızım.Orkun sabah çıktı.Uyandırmaya kıyamamış seni."

"Okula geç kalmışım ya."

"Bugün okula gitmemen senin için daha iyi bencede yavrum.Gel ben sana güzel bir kahvaltı hazırlayayım da seninle şöyle dede torun gibi konuşalım biraz.Olur mu?"

"Olur." dedim şaşkın bir şekilde.Orkun'un dedesi şimdiye kadar gördüğüm en iyi insanlardan biriydi.

"Eh o zaman git sen yüzünü falan yıka.Ben içeride masayı hazırlayayım sana."

Lavaboya gidip yüzümü yıkadım.Dün akşam ne kadar ağladıysam gözlerim hala kıpkırmızıydı.Üstümdeki kıyafetleri çıkarıp kendi kıyafetlerimi giydim.Ardından içeri geçtim.

Orkun'un dedesi çoktan kahvaltı masasını hazırlamıştı.Elinde çaydanlık çay bardaklarına çay döküyordu.Gülmseyerek sandalyeyi çekip oturdum.Karnım kurt gibi açtı.Tabaktakileri hızlı hızlı yedim.Karnımın doymaya başladığını hissettiğim an :

"Çok teşekkür ederim size."

"Ne demek yavrum.Her ne zaman yardıma ihtiyacın olursa."

"Benimle ne konuşmak istiyordunuz?"

"Şey,yavrum.Bak belki beni ilgilendirmez ama.Duyduğum kadarıyla babana konuşma fırsatı vermemişsin.Dinle onu yavrum.Bir kez olsun dinle.Büyüklerin hata yapabilir ama bundan çoktan pişman olmuştur.Benden sana bir dede tavsiyesi bu."

"Bende bütün gece bunu düşündüm.Hayatımda beni en üzmez dediğim insan -annem- beni sırtımdan bıçakladı.Bugün babamı arayıp onunla konuşmayı düşünüyorum."

"En doğrusunu yaparsın kızım."

"Tekrar teşekkür ederim." deyip en samim gülüşümle gülümsedim.

Ardından masayı toplamasına yardım edip,kafeden ayrıldım.Telefonu açıp babamın numarasını açtım.Ufak bir cesaret gerekiyordu aramak için.Ama ona dediğim bunca şeyden sonra onu nasıl arayabilirdim?

Belki de bir değişiklik olurdu.Bunca zamandan sonra belik de ilk defa baba-kız gibi olmayı başarabilirdik.

Yeşile basıp aramaya başladım.İki kez çaldıktan sonra telefon karşı taraf telefonu açtı:

"Efendim kızım."

"Şey baba.Bugün müsaitsen.Bir ara konuşalım mı?"

"Öğlen yemeğe ne dersin?Seni okuldan almamı ister misin?" Şu an sesinin tonundan aşırı mutlu olduğunu anlayabiliyordum.

"Aslına bakarsan baba okulda değilim.Beni göletin orada bir kafe var.Oradan alabilir misin ?"

"Dur bi dakika sen neden okulda değilsin ?"

"Gelince konuşuruz."

"En fazla 20 dakika içinde oradayım." dedi ve telefonu kapattı.Bende o yirmi dakika içinde eve gidip üstümü değiştirdim.Şükürler olsun ki annem evde yoktu.Onun suratını dahi görmek istemiyordum.Hızlı bir şeklide evden çıkıp kafenin oraya döndüm.Babam arabasıyla kafenin önüdeydi.Yanına gidip arabaya bindim.