Her başlangıç belirsizdir ve belirsizlikler değil midir bizi vazgeçiren, ama çıkmaktan vazgeçemediğimiz yokuşlarımız bir de savaşlarımız vardır hepimizin..
Her şeyi unutup devam mı etmeli yoksa her saniyesini hatırladığım o anların intikamını mı alm...
Yorumlarınızı ve oylarınızı merakla bekliyoruz. Keyifli okumalar😊😊
+Merhaba Aria! -Daha ilk günden kütüphaneye geldiğine göre bir ineksin. Hahhahha..
Tanrıım. Ne komik kız.
+Öyleyim yada değilim. Bu seni neden ilgilendiriyor?
Bir an duraksadım. Daha yeni tanıştığım bi insana karşı bu kadar önyargılı olmamın sebebi neydi? Belki de çok iyi bir kızdı. Belki de hata ediyordum.. +Kusura bakma. Ders çalışırken rahatsız edilmekten pek hoşlanmam.. -Oh! Asıl sen kusura bakma. Kolay gelsiiin!
Aradığım kitabı en sonunda buldum. Storybrooke Avcıları Tarihçesi. Kitabı merakla okumaya başladım..
"Bizim tarihimiz yaratıkların ortaya çıkıp insanları ısırmasıyla başladı. Yaratıklar ne kadar çok insan ısırırsa o kadar çok güçlendiler. Yıllar sonra avcılar ile yaratık ordusunun başındaki Afrodit arasında bir savaş çıktı. Savaş sırasında milyonlarca yaratık öldürüldü fakat büyücülerimizden de kayıplarımız fazlaydı. Savaş berabere bitmek üzereyken savaş alanını tamamen kaplayan siyah dumanlar oluştu. Rüzgar insanları sarsacak kadar kuvvetliydi. Ardından şimşek ve gök gürültüsüyle birlikte siyah yağmur damlaları herkesin yüzüne değdi. O an anlamıştık ki Afrodit bir büyücü ile anlaşmış ve bize büyü yapıyordu. Büyü okuldaki herkesi şu anda olduğu yaşına hapsetmişti.. Okuduğunuz bu kitapta o gün savaşta olan herkesin fotoğrafına ulaşabilirsiniz.. "
Kitabın basım yılı bundan tam 1000 yıl önceydi. Merakım iyice arttı. Sayfaları hızlıca çevirmeye devam ettim. Fotoğraflara ulaştım. İlk olarak Ariayı gördüm. Bu fotoğraf ürkütücüydü. Bakışlarında beni iten bişeyler vardı. Altında yaşı ve özel yeteneğide yazıyordu. Yaşı 18 ve özel yeteneğide en iyi dövüşen kadın olmasıydı. Daha sonra Rick adında birini gördüm. Yaşı 19du. Özel yeteneği ise şaşırtıcıydı. Dokunduğu insanları anında öldürebilme ve diriltebilme yeteneğine sahipti. Bir diğer avcı Blake idi. Onun yaşıda 18di. Özel yeteneği ise hızlı koşabilmesiymiş. Daha bunlar gibi bir çok avcı ve büyücü gördüm. En son sayfaya geldiğimde ise Taa daaa! Klaus.. Oda 1000 yıldır 18 yaşındaydı ve özel yeteneği de insanların gözlerinin içine bakarak hipnoz edebilmesiydi. Onun hakkında daha çok şey bilmek istiyordum.
*** Bir ses duydum. Arkama dönüp baktığımda Klausu görmek şaşırtmıştı. Gözlerimiz buluştuğunda yine tepkisizdi. Eline bir kitap alıp yine aynı ifadesizliğiyle çıkıp gitti.
Tam kütüphaneden çıkarken yıllardır uzak olduğum şeyi tekrar yaşadım.. Babamı kaybettiğim günki gibi yine gözüm kararmaya başım dönmeye başlamıştı. Göbek deliğimde bu sefer tarifsiz bir acı hissettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Acının şiddetiyle çığlık attım ve yere yığıldım. Görevliler tarafından odama çıkarılırken uyandım. Görevlinin kucağındayken göz göze geldik ve " Ne oldu bana?" diye sordum. Fakat görevlinin gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Bir an önce odama bırakmak için karşısına sabit bir şekilde bakarak hızlandı. Odama geldiğimde annem , büyükannem ve büyükbabam beni bekliyordu.
Herkes bana baktıkça ürküyordu. O kadar sinirlendim ki. Yüzümde bir şey olduğundan adım kadar emindim. Aynaya koştum. Annem " Kate! Sakın bir adım daha atma!!" diye bağırdı. Arkamı dönerek " Nedeen? Nedenini söyle hemen !" dedim. Annemden cevap gelmemesi üzerine onu dinlemedim ve aynaya baktım. Gözlerimi görmem kendimden korkmama neden oldu bir adım geri attım ve ağlamaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimin tamamı simsiyah olmuştu.. Beyaz tek bir nokta bile yoktu. Ben ağlarken büyükbabam yanıma çöktü. Sarıldı. Bu sırada bir çığlık sesi geldi bahçeden. Büyükannem ve annem hemen cama koştular. O sırada bizbde ayağa kalkmıştık. Büyükannem "Katherine, sen odanda kal biz hemen geliyoruz." dedi sert bir şekilde. Odamdan çıktıklarında kendimle tekrar yüzleşmek adına korka korka, ayaklarım geri gide gide aynaya ulaştım. Gözlerimin yavaş yavaş beyazlamaya başladığını gördüm.. Ne olmuştu da benim gözlerim tamamen siyah olmuştu? Ve şuan tam olarak ne oluyordu da gözlerim normal haline dönüyordu?
*** Annemler odama girdiler. Tek bir soru sormama izin vermeden kendi aralarında bişeyler konuşmaya başladılar. Bu sırada odamın kapısı tıklatıldı. Gelen müdiremiz Victoria idi. Mr. & Mrs. Williams ları başıyla selamladıktan sonra anneme döndü. "Sizinle konuşmamız gerekenler var.. Benimle biraz gelir misiniz?" dedi. Annem de başıyla onayladı.
Ne demek sizinle konuşmamız gerekenler var! Ben dakikalardır bunu bekliyorum ve çıldırmak üzereyim. Kendim hakkında bilmediğim şeyleri öğrenmek istiyorum ve sen kendini ne sanıyorsunda bu hakkımı bende alıyorsuun? Annemi hiçbir yere götüremezsiiin! diye bağırmam gerekirken sessizce gidişlerini izledim. Büyükannem burada olmasaydı muhtemelen şu an aklımdan geçirdiğim şeyi yapmıştım ama onun gazabından korkuyorum..
"Annem gitti. Ama birinizin bana gerçekleri açıklama vakti geldi, öyle değil mi?"
*** +Kate hakkında çok endişeleniyorum.. -Bakın, kızınızın özel bir yeteneği olduğu ortada.. Eşinizin ve sizin özel yetenekleriniz neydi? + Eşimin özel bir yeteneği yok.. Ben de büyücüyüm. -Ne demek eşimin özel yeteneği yok?? Bu imkansız. İkinizinde yetenekleri olmadan böyle bir çocuk dünyaya gelemez.. +Ben bunun nedenini sonra araştıracağım bayan Victoria. Siz bana kızımın neden bu hale geldiğini anlatır mısınız? -Peki.......
*** Annem odama geldiğinde yüzü kas katı kesilmişti. Saat çok geç olmuştu. Uyumam gerekiyordu. Ama annemin anlatacağı gerçekler şuanda uykudan daha fazla çekiyordu ilgilimi. "Anne ? İyi misin?" dedim. "İyiyim. Gerçekleri öğrenmek istiyordun. Sana gerçekleri anlatacağım ancak sözümü kesmeden beni dinle.." dedi annem. Bu kadar ciddi olması beni germişti. Ve işte hayatım hakkındaki gerçeği, en gizli olanı, içimdeki gizemi öğrenmenin vakti...
