Too Bad At GoodBye's // c.h.

Letter One

04.09.2017 Pazartesi.

Merhaba Calum,

Aslında bu mektupların işe yarayacağından pek de emin değilim ancak Mali beni bu konuda biraz yüreklendirdi diyebilirim.Sonuçta sen bunları okumayacaksın ve ben de kendi kendime konuştuğumu düşünerek kendimi eğer mümkünse biraz daha kötü hissedeceğim.

Senin orada mutlu bir hayat sürüp sürmediğini inan bana bilmiyorum, bunu Mali'ye bile sormadım.Belki bir kız arkadaşın vardır veya bir işin.Okula devam etmiş bile olabilirsin.Ve eğer birileriyle birlikte yaşıyorsan bu mektubun o kişinin eline geçmesini istemem.Tabii henüz bu mektubumsu şeyi göndereceğimden emin değilim ama eğer okuyorsan göndermişim demektir değil mi?

Mektuplar yazmaya meraklı biri olduğumu bilirdin,Calum.Ben teknolojik cihazların konforlu rehberliğini değil leylak kokusunu veya gözlerinin içine bakmayı tercih ederdim.Eğer beni zihninin en ücra köşelerine bile olsa saklama nezaketi gösterdiysen mektubun kimden geldiğini adımı okumadan anlayacaksındır.

Tamam, şimdi kendimden biraz bahsedebilirim sanırım.Okulu bitirdim ve üniversite için kayıt yaptırdım.Luke tıp kazandı, onunla her zaman alay ederdin, bu kadar çalışkan olduğu için.Ashton iki yıldır mimarlık okuyor ve Mike de psikoloji.Luke onların yanına taşınacak ve birkaç gündür bunun için çabalıyoruz.Kollarım hala acıyor.Tüm o punk kıyafetleri tıp fakültesinde gerçekten giyip giymeyeceğini bilmiyorum.Zaten ben tıp hakkında pek bir şey bilmem.

Onlar için çok mutluyum ama gülümserken bile dilimde buruk bir tat oluşuyor.Sen gittiğinden beri bu oluyor Calum ama artık eskisinden bile daha kötü.Sen yokken beni ayakta tutan şey çocuklardı ve artık son-en-iyi-arkadaş da iki saat uzaklıkta bir şehre taşınıyor.Onlar yine birlikte olacak, sen orada kim olduklarını bilmediğim bazı insanlarla mutlusun ve ben yalnız kalacağım.Böyle söyleyince kulağa ne kadar bencilce geldiği umurumda değil.Ben sadece eski hayatını özleyen kalbi kırık bencil bir kızım.

İzlediğim bir filmden zaman kavramıyla çoğu şeyin yapılabileceğini ancak asla geri alınamayacağını öğrenmiştim.İlk izlediğimde hala benimleydin ve arka bahçemde birlikte çimenlerin üzerinde uzanır ve yıldızları izlerken bunu dileyebileceğimi hiç düşünmemiştim.O ve ona benzer anlar benim için sonsuzdu sanki, asla sonu gelmeyecek yıldız yağmurları.Ama yıldızlar öldü Calum, şimdi onları yaşatmak ve yeniden sahip olmak istiyorum ve edinemeyeceğim şansları düşünüyorum.Çok geç.Keşke bunun bir yolu olsa ama hayır.Tek yolu devam etmek, geri dönülemeyeceğine göre.Devam etmek için ihtiyacım olan tek şey benimle değilken ne yapabilirim ki?

Yine de çoğunlukla, geceleri yatağıma yattığımda senin benim hiç keşfetmediğim bir şehirde yanından bile geçmediğim insanlarla birlikte mutluluk dolu kahkahalar attığını hayal etmeyi deniyorum.Gözlerinin kısılıp yok olduğu ve minik çizgilerin hatlarını süslediği türden bir şey.Bu görüntüyü en son ne zaman izledim hatırlamaya çalışıyorum.Birkaç görüntü zihnimden geçse bile başka bir zaman oldu mu, emin olamıyorum.

O kadar acı veriyor ki.Yaşayabileceğimiz şeyleri yaşamadık, yaşadıklarımızın ise üstünü değersizlermiş gibi çizmeye kalkıştık.

Kalp ve beyin farklı şeyler değiller.Bazen kesiştiklerini fark edebiliyorum.Seni kalbimin bir odasında yaşatıyorum çünkü beynimdeki anıların hala soluk bir kırmızı gibi hissettiriyor ve üstesinden gelemiyorum.Aşka inanan biri olmadığımı da biliyorsun.Bu senin için asla sorun olmadı, olamazdı da.Sen sana aşık olacak birini aramıyordun, sen sadece beni arıyordun.

Çünkü biz birbirimizi arayan ruhlardık.Önemli olan şey buydu.Adem'in Havva'yı araması gibi, sen de beni arardın.Arardın, değil mi Calum? Ben seni arardım yemin ederim ve hala ararım.Sadece seni yeniden kırmaktan ölesiye korkuyorum ve bir zamanların aksine seni bulabileceğim bir adresin veya ipucunun bile bulunmuyor olması beni kahrediyor.

Belki de Mali'yi dinleyerek doğru olanı yaptım.Ruhumun seninle lekelenmiş kısımlarını mürekkeple akıtacağım ve en sonunda Calum Hood, sen hiç var olmamış olacaksın.

İçten dileklerimle,

Kiera.