DOĞUŞTAN ASKER #Wattys2018

11 | Ateş

DOĞUŞTAN ASKER- İKİNCİ KISIM

MERSA,

Ben küçük bir kız çocuğuyken, babam bana oyuncak silahlar alır, üzerime kostüm niyetine satılan kamuflajlardan giydirirdi. Çirkin bir erkek gibi göründüğümü düşündüğüm için sinirle oflar, babamın üzerimdekileri çıkarmasını isterdim. O sadece güler, alnımı öperdi. Daha sonra çattığım kaşlarıma silah tutmaktan katılaşmış eliyle şöyle bir dokunur, düzeltirdi. Çok çirkin oldum, üzerindekileri çıkartalım mı baba? dediğimde ise tekrar güler, beni kucağına alır ve kulağıma fısıldardı: Benim kızım çok güzel.

Güzel olduğumu sadece o zamanlar hissederdim.

Uzun süredir bu duygudan uzaktım, sadece bu duyguda değil; güven, korunma, hepsinden uzaktım. Babam yanımda olmasa dahi bilirdim ki, telefon rehberimde kayıtlı bir numara var.. Babam, diye kaydettiğim birisi.. Başıma birşey geldiğinde arayacağım biri.. Şimdi, bunlar benden epey uzaktı.

Babam öldükten sonra bir kaç kez yaptığım şeyi yaptım, telefonum rehberimden favorilere girip, babamın numarasına tuşladım. Daha önce aradığımda o aptal kadının 'aradığınız numaraya şuanda ulaşılamıyor,' dediği sesini duyardım. Ama bu sefer öyle olmadı. Telefon çalmaya başladığı an, içimde bir şeyler koptu gitti.

Gözlerim dolu dolu çıktığım askeriyenin birkaç sokak ötesinde, boş bir sokakta yürüyordum.  Canım her yandığında yaptığım gibi yine babama ihtiyaç duyuyordum. Onun artık var olmadığını bildiğim halde.
Sırtımı sokak duvarının sert ve pütürlü zeminine yasladım. Bir elimde telefon, diğer elimde çantam öylece bekledim telefonun açılmasını. Boşa bir ümitti belki, ama asla bundan vazgeçmiyordum.

Telefon kapanmak üzereyken, ansızın açıldı, kalbimin üzerine bir kuş kondu sanki. Hattın ucunda ki kalın, tanıdık gelmeyen erkek sesi, "Alo?"  dediği an nefesimi tuttum. Öylece cevap vermeden bekledim. Adam tekrar etti, "Alo? Kimsin?"

"Ben.." diyecekken ağzıma gelenleri geri yuttum. Ne diyebilirdim ki? Gerçekten tam bir aptaldım. Babam ölmüştü, onun telefonu açabileceği fikrine nasıl kapılmıştım?

Hattın diğer ucunda ki adam, "Kardeşim kimsin?" dediğinde sesimin titremesine aldırmadan, "Pardon, yanlış numara." dedikten  sonra hızlıca kapattım. Duvarın dibine çömeldim, ayaklarımı kendime çektim ve son zamanlarda yaptığım en iyi şeyi yaptım. Ağladım.

*

Hava kararmaya başlarken amcamların evine anahtarımla girdiğimde, kulağıma bağırış sesleri geldi. İçlerinden en belirgin olanı, amcamın sesiydi. O an aklıma düştü. Amcam onu aramamı, onu beklememi söylemişti. Tamamen aklımdan çıkmıştı. Derin bir nefes alıp, çantamı ve anahtarımı vestiyere koydum ve adımlarını salona doğru attım. İçeriden birkaç erkek sesi daha duymuştum, ama kim olduklarını ayırt edemiyordum.

Salona girdiğimde amcamın timinden birkaç askeri gördüm, ama onlara odaklanamadan amcamın bana seslenmesiyle irkildim. "Mersa!"

Gözlerimi ona çevirdim."Amca, ben unut-"

Sinirden büyüyen gözleriyle bana baktı, "Ben sana beni ara demedim mi? Neden sözümü dinlemiyorsun!"

"Unutmuşum, ben.."

Amcamın bana bağırmak için açılan ağzı, odadaki diğer askerleri fark etmesiyle kapandı. Kendini kontrol etmekte zorlanıyor gibiydi, onu daha fazla zorlamamak için, "Gerçekten aklımdan çıkmış, özür dilerim." diye mırıldandım, mahçup bir sesle.