KUMARBAZIN KIZI

Medyadaki Devonne. :') İlerdeki bölümlerde diğer karakterleri de göreceksiniz.

Hayatım çok maraton. Her şey aynı. Ev, iş ve okul üçlüsü. Ama bazen tatsız olaylar da yaşamıyor değilim...

Sabah uyandım. Evde tek başıma kalıyorum. Çünkü annem ile yaşamak istemiyorum. Tek daha rahat ediyorum. Annemi tanısanız eminim siz de onunla yaşamak istemezsiniz.

Kısaca annemi tanıtayım. Sürekli içen, her gün kumar oynayan, elinden sigarası düşmeyen tiplerden. Klasik baba tipi ama benim annem işte. Tek çareyi onun yanından kaçmakta buldum. Şimdi diyorsunuzdur baban ile kal diye ama babam yok. Ben küçükken ölmüş. Ölmüş diyorum çünkü annem öyle söylüyor. Onun söylediği hiçbir şeye inanmıyorum. Emin olun bu da yalandır.

Ben 19 yaşındayım. Annemden oldukça uzak bir yerde yaşıyorum.

İlk okul ve liseden kalan arkadaşlarımın hiçbiri ile görüşmüyorum. Onlar her hafta toplanır. Birinin evine giderler. Film, yemek, eğlence...

Aslında beni de çağırıyorlar ama gitmek istemiyorum onların yanına. Çünkü eskiden kalma onlarla kötü anılarım var. Benimle hep dalga geçerlerdi. Kumarbazın kızı diye.

KUMARBAZIN KIZI..

İşte annemden bu yüzden nefret ediyorum. Üniversite birinci sınıfa gidiyorum. Annemi hiç bir arkadaşım tanımıyor. Tanımalarını da istemem zaten. Yine aynı şekilde aşağılanmak istemiyorum. Sırf bu yüzden uzaktayım annemden.

Annemi soranlar oluyor bazen. Neden onunla yaşamadığımı soruyorlar. Evin uzakta olduğunu söylüyorum. Okula daha yakın olması için buraya taşındığımı ve annemin de düzenini bozmak istemediğini o yüzden yanıma gelmediğini söylüyorum. Bu durumu böyle geçiştiriyorum.

Evimin yakınlarında küçük bir lokanta var. Orada garsonluk yapıyorum. Evet işimi seviyorum. Çalışırken eğleniyorum. Bazıları sadece para kazanmak için çalışır ama ben bu açıdan bakmıyorum. Çalışırken zaman çok çabuk geçiyor. En azından her gün yeni insanlarla tanışıyorum. Kimi iyi, kimi kötü.. Ama ne şans ise sürekli kötü insanlar karşıma çıkıyor.

Biraz asabi olduğumu söyleyebilirim. Bu yüzden neredeyse her gün lokantadan birileriyle kavga edip çıkarım. Bu yüzden işten kovulmadığım için şanslıyım. Patronum beni neden çalıştırıyor anlamıyorum. Başka biri olsa şimdiye kadar kovmuştu. Zaten bu benim dördüncü işim. İlkinden ben ayrıldım. Diğer ikisinden ise kovuldum. Evet biliyorum bu da benim suçum. İlk kez kovulma nedenim sinirlerime hakim olamamam.

İlk kovulma nedenimi anlatayım.

Daha yeni başlamıştım çalışmaya. Lokantaya bir kadın geldi. İlk gördüğümde nasıl bir tip olduğunu anlamıştım. Kendini beğenmiş biriydi. Giydiği kıyafetlerden, etrafa bakışından anlaşılıyordu. Parası çoktu belli. Kahve getirmemi söyledi.

Bir şey demeden kahvesini getirdim.
''Ben senden şekerli kahve istediğimi hatırlamıyorum.'' diye çıkıştı sertçe.

'Özür dilerim.' deyip önündeki kahveyi aldım. Beş dakika sonra istediği kahveyi getirdim.

'Seni burada neden çalıştırıyorlar ?' dedi sinsi bir şekilde gülerek. 'Benim bildiğim kahve sıcak olur.' dedi ve kahveyi bana uzattı.

Kahveyi aldım ve başka bir kahve getirdim. Kahveyi kadına vermek yerine başından aşağıya döktüm. Kadın çığlık attı ve ayağa kalkıp bana baktı. ''Sen ne yaptığını sanıyorsun ?'' diye bağırdı. Diğer yandan üstünü siliyordu.

''İstediğiniz kahveyi getirdim. Umarım beğenirsiniz hanım efendi.'' dedim sinsice ona bakarak.

Patron kadının çığlığını duymuş olmalı ki yanımıza geldi ve ne olduğunu sordu. Tabii kadın hemen anlattı. ''Bunlar doğru mu ?'' dedi patron.

''Evet doğru.'' deyip geçtim kısaca. ''Burada tek yapman gereken iş siparişleri götürmek ve daha da önemlisi gelenlere saygı göstermek.'' dedi son cümlesini vurgulayarak.
'Üzgünüm ama o bunu hak etti.'' dedim kadını göstererek.

''Peki o halde. Sende kovulmayı hak ettin.'' dedi patron ve üstümdeki önlüğü çekip aldı.

Evet hak etmiştim belki ama yaptığımdan dolayı pişman değilim.

İkinci kovulma hikayem ise şöyle...

Arkadaşlar bu daha ilk deneyimim. İyi olmayabilir ama siz yine de vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Şimdiden hepinize çok teşekkür ederim. :)