THEY said destiny is not a matter of chance. It's a matter of choice. But then, she doesn't want to choose that kind of path. It's destiny who decides her own fate. To have strength means to invite disaster to come to a person. And strength alone ca...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
KABANATA XV
LIFE sometimes hurts more than death. You can experience a lot of circumstances, painful moments, a lot ng problems and misunderstanding. And the only way to end them all is death. Dying is so damn normal. Everyone will die when the time comes. But then, if that's the truth about life, why it's so hard to accept the fact that people—or even aerico—will be gone soon? Why it seems the world revolve around just to hurt her?
Pagkahawing-pagkahawi ni Freya sa hangin ay nadala ang mga aerico papunta sa kung saan. Ang ilan ay humampas sa ilang mga puno, ang ilan ay natuluyan sa malaking apoy, ang ilan naman ay tumilapon malayo sa kanilang kinatatayuan. Napansin niyang umalis si Ciel sa kanyang tabi habang buhat-buhat no'n si Flair. Kitang-kita niya ang lungkot sa mga mata ng binata sa sinapit ng kanilang kasama.
Pakiramdam niya tuloy, kasalanan niya ang lahat kung bakit nagkagano'n ang dalaga. kung hindi lang siya nakaramdam ng kirot sa kanyang sistema, 'di sana siya nito poproteksyunan. Basang-basa ng dugo ang buong paligid at napansin niyang mas lalong lumalaki ang apoy sa kanyang likuran. Naiwan siyang mag-isa sa lugar na 'yon habang tinatapos ang ilan mga natirang aerico sa paligid. Napasalampak siya sa kinatatayuan at nakaramdam ng pagod sa kanyang katawan.
Bahagya siyang tumingala sa madilim na kalangitan. Tila ba mga bituwin sa kalangitan ay 'di gustong magpakita sa kanya.
"Napakalaki na ng ipinagbago ko." bulong niya sa hangin. "Ako nga ba ang nagbago o ang mundo?"
Yumuko siya at tiningnan ang kanyang palad. Nababalot ng itim na marka at nahahaluan ng dugo na 'di malaman kung kanino. Ipinaglaho na niya ang kanyang malaking kamay ngunit nananatili pa rin ang marka na 'yon sa kanyang balat. Dapat ay naglaho na ito kasabay ng pagpapalaho niya sa kanyang kamay.
Life is not about giving birth, eating foods, meeting friends, loving someone for the rest of their life. Life is about surviving, defeating daily problems, surpassing heartbreaks, facing tough moments and strong emotions to become a better person. Everyone knows what really life is but why it seems so hard to face that simple problems? Maybe it's just a word. Only a word. But when you experience what really life is, it's so damn hard. That's why some of them are committing suicide because they know that dying is normal. People—or even mosters like them—kills because dying is normal.
"Gusto ko nang maglaho pero mukhang hindi pa dapat." Bumuntong hininga siya at marahang tumayo. "Kailangan kong masiguradong ito na ang huling aerico na maaring umatake sa mga tao." nilingon niya ang napakaraming bangkay sa kanyang likuran. Napakaraming dugo, napakaraming buhay na nawala at lahat nang 'yon ay dahil sa kanya.
Tumamlay ang tingin niya sa ulo na natatanaw niya sa 'di kalayuan. Si Shanaia. Dahan-dahan niya iyong tinungo kasabay ng pagsagi ng masasayang ala-ala noon sa mansyon. Tulad ng kanilang tirahan, para bang gumuho na rin ang lahat sa kanya.
