Mika's POV
It's been two months since umuwi si Ara. And since umuwi siya hindi na namin siya nakakausap. Meron na rin siyang hallucinations and panic episodes. I wanted to believe na totoo ang sinasabi niya na nakita niya yung batang nakita namin noon pero why five years later? Bakit si Ara e hindi naman siya yung nagyaya sa building? It's not like I'm doubting Ara pero I am a psychiatrist. Kahit sabihin na nakita ko rin yon noon. Hindi ko na dapat pang paniwalaan yon ngayon. And what's worse? I'm a psychiatrist and I can't even cure my bestfriend.
"Ang hirap ng ganito. Si Kim hindi na siya yung jolly kagaya ng dati. Tapos si Ara nag ka ganyan. Nakakaawa naman si Thomas." Sabi ni Carol habang nag aayos siya papasok sa work. Nurse na ang lola natin.
Ang hirap nung ganito. Na wala na kaming sari sariling pamilya kundi kami kami na lang din.
Ang hirap din nung walang special someone na napapagsabihan. Asan si Jeron? That douche broke up with me months ago kasi hindi ko raw mapagaling ang sarili kong bestfriend. Which fucking hurts me so much.
"Thom? Labas lang ako ha." Tumango lang si Thom sakin at itinuloy ang pag papakain niya kay Ara. Sobrang laki na ng ipinagbago ni Ara. Sobra siyang namayat. Yeah, may mga nag sasabi samin na dalhin siya sa mental hospital. Pero ayaw namin. Ayaw ko. Lalo lang siyang magiging worse dun. Dito na lang siya samin. Naalagaan namin. Kahit yun man lang yung maisukli ko sa kanya kasi hindi siya mapagaling ng ibang dictor at hindi ko rin siya mapagaling.
I went to this bridge. I sat there. Ang sarap ng hangin. Good place para makapag isip isip. This is it. It's final. I guess I'm not that strong woman I'm supposed to be. Kahit psychiatrist ako, napapagod din ako. Depression is stronger than me.
*Takes a deep breath*
"Wag."
Napamulat ako kasi may lalakeng humawak sa braso ko.
"Sino ka ba?" Ngumiti lang siya sakin. "Sino ka ba, ha? Bakit ba tuwing mag papakamatay ako, nakikita kita? Tapos mawawala ka tapos ayan ka na naman."
Ngumiti lang ulit siya sakin. Umupo siya sa bridge. Umupo na lang din ako. Gwapo si Kuya, infairness. Matangos ang ilong, maputi siya, mapula ang labi at parang nangungusap ang mata.
"Tapos ka na bang titigan ako?" I was caught off guard. "Kapal. So sino ka nga ba kasi? Bakit ba tuwing mag papakamatay ako, nakikita kita."
He smiled. "Baka naman kaya ka palaging mag papakamatay para lagi mo akong makita." Then he looked at me still flashing his smile.
"Uuwi na ako, nag kakayabangan na." tumayo na ako at nagbabalak ng umalis.
"Basta isipin mo na lang, you're stronger than that depression of yours. Kung may problema ka andito lang ako."
"Mapapag ka tiwalaan ba kita?" He smiled. "Ililigtas ba kita kung hindi?"
May point siya kaya umupo ako sa tabi niya. Suddenly, napa kwento na lang ako sa kanya ng lahat lahat ng problema ko.
"Wag ka ng umiyak, Mika. You're strong. Kaya mo yan. Keep going."
Pinunasan ko na ang luha ko. "Uhm... Ano nga pangalan mo?" Tanong ko kay Kuya. "Jerome. My name is Jerome Lucas."
"Uh, Jerome? Salamat ha. But I have to go. Salamat ha. Salamat talaga."
"You're welcome. And, Mika? Please don't look at your back the first time you got home. Or it will keep on haunting you."
