A/n: will come in mini series
Ara
Angeles, Pampanga
Nagising ako sa sikat ng araw na tumatama sa aking muka. Ang sarap bumangon kapag nandito ka sa sarili mong bahay, sarili mong kama.
Lumabas na ako para maghilamos at dumiretso na ako sa kusina kung san ko naabutan si Mama na ka facetime si Papa na nasa London ngayon.
Ang sweet sweet naman talaga nila. Parang teenagers lang! Hahaha.
"Oh sige na, Tito! Mamaya na lang ulit. Babye na." Pag papaalam na ni Mama kay papa.
"Good morning, Ma!" I greeted my mama then hugged her. "Good morning din naman anak! Kain na."
"Victonaraaaaa!" Sigaw ni Kuya habang bumababa ng hagdan papunta dito sa hapag kainan. "Kuya wag ka namang sumigaw! Napapaghalata namang miss na miss mo ako. Hmmmp"
Kinurot lang ni kuya ang pisngi ko at ginulo ang buhok ko. "aba siyepre na miss kita! No choice ako, ikaw lang naman yung kapatid ko na pwede kong ma-miss." Sinamaan ko naman siya ng tingin.
"Joke lang, Vic. Siyempre kagabi pa kitang gustong kulitin pag kauwi mo kaso pagod ka na." Niyakap ko na lang si Kuya at matapos non e kumain na kaming tatlo nina Mama. Grabe, na-miss ko to.
Pagkatapos ng kain na may kasamang kwentuhan, ay nag ligpit na ako ng mga pinag kainan namin. Ma ma-malengke kasi si Mama at si Kuya Djun ang isasama niya.
"Anak okay lang bang maiwan ka muna dito mag isa? O kung gusto mo sumama ka na lang samin ng kuya mo mamili ng pagkain?" Tanong sa akin ni Mama habang pinupunasan ko yung mga platong niligpit ko.
"Sige lang, Ma. Okay lang ako dito. Ingat kayo ni kuya."
Bigla naman akong niyakap ni Mama. "Be strong anak ha. Lalaki lang yan. Andito lang kami. Iintayin namin kung kailan ready ka ng mag open tungkol sa hiwalayan niyo."
"Salamat, Ma."
At dahil tapos ko na naman ang mga kailangang gawin sa bahay, at wala din naman si Kuya e pumunta ako sa tabing dagat.
Simula pagkabata ay ito na ang nagsilbing silent sanctuary ko.
Habang nakaupo ako sa buhanginan ay ibinabato ko naman ang mga shells sa dagat. Some kind of relieving the pain I'm feeling ba.
"Grabe naman, Victonara. Pati ba naman ang dagat dinadamay mo sa problema mo?" Isang boses na nag mula sanlikuran ko. Unti unti akong humarap sa kanya. "Kung naka ka imik lang yung dagat siguradong nag rereklamo na yan sayo."
"Thomas?" Gulat kong tanong.
"Hi, Ara." He answered then smiled.
"Thomas!" Napatayo naman ako at napayakap sa kanya.
"Oh, oh Ara! Dahan dahan! Baka magdagasa tayo! Ang bigat mo pa naman!" Pang aasar sa akin ni Thomas kaya hinampas ko siya.
"Hmmmp!" Sabay bitaw ko sa kanya at bumalik na sa pag kakaupo ko sa buhanginan. Naramdaman ko naman na tumabi siya sa akin.
"Kumusta?" Tanong niya.
"Okay lang ako." He smirked. "Yung totoo?" He insisted.
"Okay nga lang ako."
"Eto namang si Victonara parang hindi ako childhood best friend. Hindi mo naman idadamay ang dagat kung okay ka."
I guess he knows me too well.
I let out a sigh. "Ikaw, kumusta?" I asked him. "I'll be okay if you'll tell me why you're acting like that."
"Thomas Christopher...."
"Victonaraaaa...."
Oo na. Talo nako.
"Me and Tigs. We broke up."
Upon saying those words, his chinky eyes instantly widened. "What!? Papaano!?"
"E di third party!"
"Ano!? Why? How? Papano nagawa ni Tigno yun sayo!?" I just shrugged my shoulders. Hindi ko din alam Thomas.
Hindi makapaniwala si Thomas bilang akala namin kilala na namin si Tigs. Yun ba namang mag kakababata kaming tatlo.
"Hayaan mo na. Andiyan na e." Sagot ko. Umub-ob ako sa tuhod ko. Umiiyak na naman ako. Niyakap ako ni Thomas.
"Don't worry na. Everything's gonna be alright. Maybe not today, not tomorrow but soon. Soon enough." I hugged him back.
We stayed like that for God knows how long when I suddenly felt like its raining.
"Thomas, umuulan!"
He just smiled.
"Oo nga!" He answered. Pero ang mokong nakaupo parin!
"Baliw! Bakit hindi ka pa tumatayo diyan? Tara na silong na tayo!" Sagot ko. Aba nababasa na kami, e chill chill pa siya diyan. Mamaya mag ka sakit to lagot ako kay Tita Jane!
"Chill, Ars! Can't you see? Its raining! And ano bang usually nating ginagawa kapag umuulan?"
I form a little smile on my face.
"To the good old days?" I asked.
He smiled, stood up and held my hand.
"To the good old days!"
We ran but our hands never let go of each other.
Ligo sa ulan it is!
