Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 8ο

Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Απο το να συνεχίσω να είμαι όρθια και να με βλέπει όλο το αμφιθέατρο, μαζί με τον καθηγητή που ακόμα βέβαια μιλάει για το μάθημα, καλύτερα να πάω να καθίσω γρήγορα. Ακόμα κι αν αυτή η κενή θέση είναι δίπλα στον Φοίβο..

"Τι έγινε πριγκίπισσα; Έπρεπε να σε δει όλο το Φυσικό για να αποφασίσεις να κάτσεις κάτω;;" λέει ψιθυριστά ενώ κοιτούσε τον πίνακα και σημείωνε.

Εγώ απλά ξεφύσηξα και έριξα πίσω την πλάτη μου κοιτώντας κι εγώ τον πίνακα που με τόση προσήλωση κοιτούσε κι εκείνος. Δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε ένα γράμμα. Εκτός το ότι είναι φυσική, κάτι που ποτέ δεν έμαθα, κάνει και κάτι χάλια γράμματα.

"Τι ήρθες πάλι απο εδώ; Στέκι το έχεις κάνει;" μου λέει πάλι ψιθυριστά σημειώνοντας κι εγώ γύρισα να τον κοιτάξω με ανοιχτό το στόμα.

"Γιατί, έχεις πρόβλημα;;" λέω κάπως πιο δυνατά και γυρνάει ο διπλανός του να με κοιτάξει.

"Όταν δεν με αφήνεις να παρακολουθήσω.." λέει με ένα γρήγορο ειρωνικό χαμόγελο κοιτώντας με στιγμιαία.

"1ον Εσύ μου έκανες νόημα να έρθω εδώ και 2ον εσύ μου μίλησες τώρα.." λέω ξεκαθαρίζοντας τη θέση μου.

"Όχι θα σε άφηνα να γινόσουν ρεζίλι.." τον ακούω να λέει μέσα απ τα δόντια του και μου ήρθε αμέσως το χθεσινό γεγονός.

Έκατσα καλύτερα στη θέση μου αμίλητη. Είχα γίνει ήδη δυο φορές ρεζίλι μέσα σε δυο μέρες. Τι ήθελα και ήρθα;;

Έριξα μια ματιά προς το μέρος του Κυριάκου και των άλλων αγοριών και είχαν πιάσει κανονική κουβέντα. Κι εγώ κάθομαι εδώ σαν τον μπούφο και δεν μιλάω για να μην ενοχλήσω τον κύριο Φοίβο. Κατάλαβες..;; Άντε να κάνουν επιτέλους ένα διάλειμμα να φύγω προς τα έξω, κι ας κάτσω μόνη μου να περιμένω. Απο το να παίζω το παιχνίδι της σιωπής και εκείνον..

Και σαν απο μηχανής θεός, ακούω τον καθηγητή τους να τους ανακοινώνει το ολιγόλεπτο διάλειμμα και βλέπω τον Κυριάκο να μου κάνει νόημα πως θα τον βρω έξω. Ευχαριστώ τόσο πολύ τον Θεό και την Παναγιά και τους δώδεκα Αποστόλους!

Χωρίς να του μιλήσω καθόλου, παίρνω την τσάντα στα χέρια μου και αρχίζω να κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά, φτάνοντας σιγά σιγά στην έξοδο του αμφιθεάτρου.

"Άλεξ.." ακούω απο πίσω μου και ασυναίσθητα σταματάω απότομα τον βηματισμό μου, με το ένα πόδι ακόμα στον αέρα. Γυρνάω σιγά το κεφάλι μου και βλέπω τον Φοίβο να μου κάνει νόημα να περιμένω.