Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 11ο

"Άντε παιδί μου. Πόση ώρα κάνεις να ανοίξεις μια πόρτα;;" λέει καθώς κρατούσε το κινητό του και κοιτούσε κάτι ενώ έμπαινε μέσα.

"Καλά μωρέ.. Πως κάνεις έτσι..;" είπα και έκλεισα την πόρτα. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή που θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τις υποψίες του μόλις δει τον Φοίβο στην κουζίνα μου.

  Σηκώνει το κεφάλι του προς το σαλόνι και βλέπει τα στημένα φαγητά πάνω στο τραπεζάκι και ύστερα με κοιτάζει αινιγματικά. Εγώ χαμογελάω στραβά και δείχνω προς την κουζίνα. Μετατοπίζει το βλέμμα του προς τα εκεί και γουρλώνει τα μάτια του γυρνώντας προς το μέρος μου.

"Καλώς τον Κυριάκο. Καιρό έχουμε να τα πούμε.." είπε χαλαρός ο Φοίβος καθώς κατευθυνόταν προς τον καναπέ, με ένα πιρούνι στο χέρι.

"Δεν ήξερα πως ήσουν εσύ εδώ.." του είπε αλλά κοιτούσε εμένα. Εγώ προσπαθούσα να δείξω όντως την αθωότητα μου.

"Τον κέρασα φαγητό μιας και με έσωσε το πρωί..." λέω και κάθομαι κι εγώ στον καναπέ.

"Μάλιστα.." λέει καχύποπτα και κάθετε κι εκείνος στον δίπλα καναπέ βουτώντας ένα spring role.

Με έκαιγε.. Με έκαιγε να μάθω τι τρέχει με τον Χρήστο μιας και έμεινε μαζί του.. Όπως και να το κάνουμε, δεν μπορώ τόσο εύκολα να τον ξεχάσω..

Είχα μείνει να κοιτάζω τον Κυριάκο σοβαρή, καθώς εκείνος είχε αρχίσει να χλαπακιάζει ότι βρει.

Γυρνάει για λίγο το βλέμμα του προς το μέρος μου και σταματάει να μασάει απότομα.

"Τι; Πεινάω." λέει αθώα και καταπίνει την μπουκιά του. Εγώ τον κοίταξα με νόημα. Για λίγο φάνηκε πως δεν είχε ιδέα για ποιο λόγο τον κοιτούσα, αλλά μετά σήκωσε τα φρύδια του και ξανακοίταξε το φαγητό.

"Καλά είναι.." λέει αδιάφορα κοιτώντας μια εμένα και μια το τηγανητό μου ρύζι.

Ο Φοίβος σήκωσε το κεφάλι του αφήνοντας κάτω το πιρούνι του και μας κοίταξε και τους δυο.

"Καλύτερα να πηγαίνω.. Έχεις τον Κυριάκο τώρα.." λέει και σηκώνεται απ τη θέση του και τσιμπώντας μου λίγο το μάγουλο, μου κλείνει το μάτι και πάει να πάρει τα πράγματα του.

"Δεν χρειάζεται να φύγεις.." λέω ενώ σηκώθηκα κι εγώ και τον ακολούθησα.

"Έχει περάσει η ώρα άλλωστε.. Ευχαριστώ για το φαγητό.." λέει βάζοντας το μπουφάν του.

"Κι εγώ ευχαριστώ.." του λέω και του ανοίγω την πόρτα για να βγει. Καθώς άνοιγε την εξώπορτα, του φωνάζω "Την επόμενη φορά μου χρωστάς κάτι εσύ.." λέω και κοιτάζει ψηλά.