Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 9ο

"Αυτό ψάχνεις;" Ακούγεται από πίσω μου μια αγορίστικη φωνή και γυρνάω για να δω ποιος είναι.

  Μόλις γυρνάω, βλέπω μπροστά μου τον Χρήστο. Κάποιος μου κάνει πλάκα έτσι;

  Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα να τον κοιτάζω. Δεν μπορούσα να βγάλω ούτε μια λέξη από αυτό το στόμα.

"Τελευταία φορά που σε είδα, μιλούσες κανονικά. Έπαθες κάποιο εγκεφαλικό μήπως..;" Μιλάει πάλι και ύστερα εμφανίζεται αυτό το χαμόγελο. Αχ αυτό το χαμόγελο σίγουρα δεν θα το ξέχναγα με τίποτα.

"Εε.. εγώ.. δεν.. εε" έλεγα διάφορες μαλακίες χωρίς να βγάζουν κάποιο νόημα.

"Χαχα.." γελάει για λίγο και μένω πάλι κόκαλο. "Πάμε απ την αρχή λοιπόν..." λέει χαμογελώντας και μου κάνει νόημα με τα χέρια του να μιλήσω. "Να. Λόλα. Ένα. Μήλο." συνεχίζει και γελάω νευρικά.

"Τι κανείς εσυ εδώ;" Λέω μετά από λίγο, προσπαθώντας να φανώ ψύχραιμη. Δεν νομίζω να κρύβεται εύκολα Άλεξ..

"Αα μιλάς τελικά!" Λέει και καλά έκπληκτος. "Εγώ σπουδάζω δίπλα, στο Χημικό. Εσύ;" Λέει ακουμπώντας πίσω σε ένα τοιχάκι.

"Εγώ ήρθα να δω τον Κυριάκο που σπουδάζει εδώ στο Φυσικό.." λέω παρατηρώντας τον διακριτικά και χαμογελάω.

"Αα εδώ είναι;; Καιρό έχω να τον δω!" Λέει και στέκεται πάλι όρθιος.

"Ναι.. έχεις καιρό να τον δεις." Λέω κάπως πιο μαζεμένη. Ώστε μόνο εκείνον σκέφτηκε ότι έχει καιρό να δει;;

"Εσυ τι κανείς; Τι σπουδάζεις;" Λέει και ξερό βήχει λίγο.

  Την ώρα που πήγα να του απαντήσω όμως με σταματάει. "Άσε με να μαντέψω! Ακολούθησες τελικά το όνειρο σου στη δημοσιογραφία;;" Λέει ενθουσιασμένος.

  Εγώ είχα μείνει έκπληκτη. Δεν περίμενα πως μετά από τόσα χρόνια θα το θυμόταν..

"Καλά μάντεψες." Απαντάω με ένα χαμόγελο και βάζω αντανακλαστικά μια τούφα πίσω απ το αυτί μου.

Ακολούθησε για λίγο μια άβολη σιωπή. Απλά κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον ή απλά το πάτωμα.

"Αα! Αυτό δικό σου δεν είναι;" Λέει και με 'ξυπναει' δείχνοντας μου το κραγιόν.

"Αα ναι! Ευτυχώς που το βρήκες.." λέω και πάω να το πάρω απ το χέρι του αλλά ξανακλείνει την παλάμη του, πιάνοντας και τα δικά μου δάχτυλα.