Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 18ο

"Σταμάτα να πηγαινοέρχεσαι και κάθισε λίγο να ηρεμήσεις.."μου λέει ακόμα νυσταγμένος ο Κυριάκος ενώ έπινε άλλη μια γουλιά καφέ.

"Πως περιμένεις να ηρεμήσω;; Καταλαβαίνεις τι μου είπε;" Λέω καθώς εγώ συνεχίζω να πηγαίνω πάνω κάτω σαν την τρελή.

"Μα κι εσυ το παρατράβηξες..."

"Το παρατράβηξα; Και λίγα της είπα! Δεν μπορεί να νομίζει πως με θρέφει εκείνη με το να λείπει κάθε μέρα. Με το να μην έχει τίποτα το ψυγείο κάθε φορά... Δεν με έχει ρωτήσει ούτε μια φορά αν με πειραζει το γεγονός ότι φεύγει χωρίς προειδοποίηση για κάποιο επαγγελματικό ταξίδι."

"Αρχικά κάτσε κάτω." Λέει και πιάνοντας με απ τους ώμους με βάζει να καθίσει στην καρέκλα.

"Ότι και να κάνει, όπως και να συμπεριφέρεται, δεν μπορείς να της λες έτσι κατάμουτρα να ξεπεράσει τον πατέρα σου.. Της έχει πέσει βαρύ.." λέει κρατώντας μου τα χέρια.

"Αν αυτός είναι ο τρόπος της για να το ξεχνάει, τότε πρέπει να το δεχθείς.. ή απλά έπρεπε να κάνετε αυτή τη συζήτηση εδώ και καιρό αλλά σε πιο ήρεμους και λογικούς τόνους." Συνεχίζει.

"Δεν μπορεί όμως να λέει πως με θρέφει εκείνη ενώ δεν της είχα ζητήσει ποτέ τίποτα. Ότι ήθελα το έπαιρνα με εκείνα τα λεφτά.."

"Αρα δηλαδή λες ότι σε θρέφει εκείνος;"

"Όχι! Φυσικά και όχι! Κανείς δεν με θρέφει.. Θα έπρεπε κάποιος να ήταν δίπλα μου. Κάποιος να νοιάζεται πραγματικά για μένα και όχι να με βλέπουν σαν μια υποχρέωση.." λέω νευριάζοντας λίγο αλλά με κράτησε πιο σφιχτά απ τα χέρια για να μη σηκωθώ ξανά.

"Έλα, το ξέρω. Ηρέμησε.. Είμαι μαζί σου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και πάντα σε θαύμαζα για αυτό το λόγο. Γιατί παρόλα τα προβλήματα που έχεις είτε με τη μάνα σου, είτε με εκείνον, εσυ πάντα θα χαμογελούσες." Λέει και μου χαμογελάει.

"Προσπαθώ... Κάθε μέρα προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα αυτά και να ξεκινήσω μια νέα μέρα. Όμως κάθε μέρα που γυρνάω σπίτι και είναι άδειο, κάθε μέρα λυγίζω λίγο περισσότερο.. Κουράστηκα να λέω στον εαυτό μου ότι όλα είναι μια χαρά.." λέω και ρίχνω το κεφάλι μου πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Νοιώθω το χέρι του Κυριάκου να μου χαϊδεύει απαλά το κεφάλι μου και σιγά σιγά να χαλαρώνω.

"Γι αυτό είμαι εγώ εδώ.. Για να σου λέω κι εγώ ότι όλα θα πάνε καλά.. Κάποια στιγμή όντως θα πάνε μια χαρά. Αυτή η συζήτηση που έγινε τώρα θα είναι η αφορμή για να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Δεν είναι ηλίθια η μάνα σου.. Καταλαβαίνει πως σου είναι δύσκολο όλο αυτό αλλά ξέρει πως είσαι δυνατή και δεν χρειάζεσαι κανέναν για να σε βοηθήσει. Πάντα τα κατάφερνες."