Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 27ο

Πίσω στο σήμερα...

Κυριακή 3:36 π.μ.

Τα μάτια μου μένουν για λίγο κλειστά καθώς προσπαθώ να ηρεμήσω απ τη ζάλη που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Το βουητό στ' αυτιά μου δεν λέει να σταματήσει, παρότι ακούω παράλληλα ομιλίες κοντά μου. Δεν μπορώ να βγάλω όμως άκρη ποιες είναι αυτές οι φωνές που ακούω ή από πόσο κοντά μου ακούγονται.

Κάνω μια μικρή προσπάθεια να ανοίξω αυτή τη φορά τα μάτια μου αλλά και που τα ανοίγω, βλέπω το απόλυτο σκοτάδι, χωρίς όμως να είμαι σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο. Είναι σαν κάτι να με εμποδίζει στο να ανοίξω τα μάτια μου. Κάτι είναι πάνω μου αλλά αδυνατώ να κάνω κίνηση για να ακουμπήσω το εμπόδιο της όρασης μου.

Κάνω ένα ελαφρύ μουγκρητό και πάω να γυρίσω το σώμα μου, για να αλλάξω λίγο θέση. Αμέσως νιώθω ένα χέρι στο πρόσωπο μου και ύστερα βλέπω μια πετσέτα να αφαιρείται απ' τα μάτια μου και να μετακινείται προς το μέτωπο μου απαλά.

"Είσαι καλύτερα;" Άκου ξανά τη φωνή και γυρνάω το κεφάλι μου, βλέποντας τον Φοίβο.

Ξανακλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Δεν γίνεται να είδα τον Φοίβο. Απλά ήταν στο μυαλό μου.

"Πιες λίγο νερό να συνέλθεις..." Ακούω πάλι τη φωνή του και γυρνάω πάλι να αντικρίσω το πρόσωπο του.

Εγώ είχα μείνει απλά να τον κοιτάζω χωρίς να κουνηθώ καθόλου.

"Άλεξ, με ακούς; Πες μου έστω ότι είσαι καλά.." μου λέει με ανήσυχο βλέμμα και μου χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου.

"Τι θες εσύ εδώ;" Μου βγαίνει μόνο να πω.

"Ήρθα να σε βρω και σε είδα πεσμένη στο πάτωμα.. Πως είσαι;" Συνεχίζει χωρίς να συνέβη τίποτα πριν λίγες μέρες..

"Φοίβο, είμαι καλά. Μπορείς να φύγεις.." του λέω με ένα κενό βλέμμα και γυρνάω το σώμα μου στο πλάι, στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον. Ένιωθα ακόμα το κεφάλι μου να γυρίζει και μου ερχόταν να ξεράσω.

"Άλεξ, σταμάτα τα πείσματα και πες μου αλήθεια πως νιώθεις.." μου λέει καθώς έρχεται ακόμα πιο κοντά μου.

"Κενή." Λέω χωρίς να τον κοιτάξω. Την εννοούσα αυτή τη λέξη. Μετά από ότι έκανα σήμερα, γυρνώντας στην Άλεξ που ήταν τότε. Μετά από ότι μου είπε εκείνη τη μέρα ο Φοίβος και παρόλα αυτά τον ήθελα μέχρι πριν λίγο. Γιατί ήρθε; Γιατί εμφανίστηκε έτσι μπροστά μου και με φροντίζει λες και με νοιάζεται; Δεν λες τέτοια λόγια σε κάποια που νοιάζεσαι. Απλά ας με αφήσει ήσυχη. Να με αφήσει να γίνω πάλι η παλιά Άλεξ που τόσο σιχαίνομαι μέχρι να πιω αρκετά και να μη θυμάμαι για ποιο πράγμα μιλάμε..