Why so mysterious? (Αργές ανανεώσεις)

Κεφάλαιο 7ο

Καθώς έβγαινα από την εξώπορτα της Πάντειου, είδα μπροστά μου τον Φοίβο να στέκεται με τη μηχανή του και γούρλωσα τα μάτια μου.

Τι σκατά κάνει εδώ;;

Κατάλαβε τη μαλακία του και ήρθε από κοντά να ζητήσει πάλι συγνώμη;; Και τι πιστεύει δηλαδή; Ότι θα τον συγχωρέσω τόσο εύκολα αυτή τη φορά; Δεν πρόκειται! Με άφησε να τριγυρνάω μόνη μου στην Αθήνα προσπαθώντας να τον φτάσω κι εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να με αγνοήσει και μετά να μου λέει να γυρίσω μαζί του και όχι με ταξί.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, παίρνω το θάρρος να πάω πιο κοντά του. Εκείνη την ώρα τον βλέπω να βγάζει ένα τσιγάρο και να το τοποθετεί στα χείλη του, έτοιμος να το ανάψει.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;; Περιμένεις πως πάλι θα σε ακούσω να μου λες πόσο μαλάκας είσαι και πόσο μετάνιωσες;;" λέω σταυρώνοντας τα χέρια μου περιμένοντας να μιλήσει. Αλλά εκείνος αντί να μιλήσει αμέσως, με κοιτούσε παράξενα και άναψε το τσιγάρο του.

"Γιατί δεν απαντάς; Σκέφτεσαι πάλι κάποια δικαιολογία ή τίποτα τέτοιο; Η συμπεριφορά σου ήταν απαράδεκτη μόνο και μόνο επειδή ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα. Κακή ιδέα!" Συνεχίζω υψώνοντας λίγο παραπάνω τη φωνή μου.

"Είσαι όντως τρελή έτσι;" λέει με ένα μικρό γέλιο και έπειτα κοιτάω πίσω μου και χαμογελάει για δεύτερη φορά μέσα σε 24 τουλάχιστον ώρες. Ουαου! Μάλλον θα είναι το προσωπικό του ρεκόρ!

"Με λες και τρελή;;" λέω έξαλλη.

Πριν πάω όμως να συνεχίσω να του φωνάζω, πετάγετε από πίσω μου μια κοπέλα και αγκαλιάζει τον Φοίβο. Κι εκείνος το ίδιο. Τι γίνεται ακριβώς εδώ;

Και τότε καταλαβαίνω. Δεν ήρθε για να μου ζητήσει συγνώμη. Ήρθε απλά για εκείνη την κοπέλα.

Μόλις τους βλέπω και σταμάτησαν να αγκαλιάζονται, κοιτάζω για λίγο ντροπιασμένη προς τα κάτω και ύστερα ξανά τον Φοίβο.

"Εε εγώ καλύτερα να πηγαίνω. Έχω να προλάβω ένα λεωφορείο.." λέω με ένα χαμόγελο και ήδη έχω ξεκινήσει να προχωράω.

Γιατί είναι τόσο ηλίθια;; Έγινα ρεζίλι! Πως περίμενα πως θα ερχόταν μέχρι εδώ για να μου απολογηθεί για κάτι που έγινε πριν 3 μέρες; Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει. Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια!

Ευτυχώς δεν περίμενα καθόλου στη στάση. Μπήκα γρήγορα μέσα και στριμώχτηκα. Πρώτη φορά νιώθω πως η διαδρομή προς το σπίτι είναι ανυπόφορη.