Vanyel- Córka Elronda

8. Góra.

Po jakimś czasie dopłynęliśmy do przeciwnego brzegu jeziora. Przez cały pobyt na łódce do nikogo się nie odzywałam, chyba, że było to konieczne. Bolało mnie zachowanie księcia. Raz dawał mi nadzieję, a później zachowywał się jakby nigdy nic. Ruszyliśmy w dalszą drogę do Góry. Trasa nie była jakaś trudna, ale co chwilę potykałam się o kamienie. Strasznie mnie to irytowało, bo jestem elfem i nie powinnam się o nic potykać.

-Co się dzieje, Vanyel?- spytał mnie w końcu Kili.

-Nic!- krzyknęłam.

-Spójrzcie!- usłyszałam głos Fili'ego. Stał na wzniesieniu i pokazywał na coś ręką. Podeszłam do niego i zaparło mi dech w piersiach na widok góry. Była potężna. Popatrzyłam na moich towarzyszy i ujrzałam w ich oczach ogromną dumę zmieszaną ze wzruszeniem. W końcu dotarli do domu.

-Chodźcie, szybko!- rzucił Kili i pobiegł w dół zbocza. Wszyscy ruszyliśmy zaraz za nim. Po długim biegu, który wyczerpał krasnoludy do granic możliwości, w końcu stanęliśmy przed wrotami.

-Moi drodzy siostrzeńcy, to jest Erebor, nasz dom!-Thorin wyszedł ze środka w kosztownych szatach i wyciągnął ręce w stronę dwójki młodych krasnoludów. Następnie poprowadził ich do środka.

-A nas to już nie przywita.- mruknęłam do Bofura.

- Vanyel, Oin, Bofur. Nawet nie wiecie, jak bardzo jestem rad, że żyjecie.- powiedział Balin, który niewiadomo kiedy znalazł się przy nas.

-My również się cieszymy, że cię widzimy.- powiedziałam, klepiąc go po ramieniu.

-Bardzo się o ciebie bałem, moja droga.- wyznał mi krasnolud. -Jak to się stało, że jesteś tutaj z nami? Przecież trafiła cię zatruta strzała orków.

-To wszystko zawdzięczam królowi Thraunduilowi. Zaopiekował się mną, a kiedy babcia wyjaśniła mu kim jestem, zmienił się nie do poznania. Był bardzo miły w stosunku do mnie. Później troszkę się posprzeczaliśmy
i w ten właśnie sposób jestem tutaj.- wytłumaczyłam.

Krasnolud w odpowiedzi tylko się uśmiechnął, gdyż wszyscy wchodzili już do góry. Ruszyłam za nimi, szłam na samym końcu, a kiedy zostawiłam rzeczy w przeznaczonym do tego miejscu, wybrałam się na przechadzkę po dawnym królestwie krasnoludów -Ereborze. Oglądałam zniszczone sale, piękne komnaty, cudowne sufity, majestatyczne rzeźby. Wszystko było takie niezwykłe. Wtedy usłyszałam za sobą kroki. Odwróciłam się i spojrzałam z uśmiechem na hobbita.

-Witaj Bilbo.- lekko skinęłam głową.

-Vanyel! Ty żyjesz!- rzucił mi się na szyję. -Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo się cieszę.

-Ciebie też miło widzieć, mój drogi.- odsunęłam go od siebie. -Niech ci się przyjrzę, chyba troszkę urosłeś.

-Możliwe.- wzruszył ramionami.

-Słyszałam, że trwają poszukiwania klejnotu władcy. Nie bierzesz w nich udziału?- spytałam podejrzliwie.

-Bio... Yhm... Biorę, ale na razie nic nie znalazłem.-

-Bilbo! Wiem, że ty wiesz, gdzie on jest i ja też to bardzo dobrze wiem.- Popatrzyłam na jego kamizelkę.

-Ale skąd?- zdziwił się.

-Widzę to w twoich oczach.- spojrzałam na niego znacząco.

-Nie mogę...- nie dokończył, ponieważ coś usłyszałam i podniosłam palec
w górę, żeby się nie odzywał.

-Przyjechał tu jakiś człowiek, mężczyzna, mówi o części skarbu.- mówiłam.

-Bard! To ten człowiek, który użyczył nam swojego domu w Mieście na Jeziorze.- wykrzyczał hobbit.

-O jakim skarbie mówi?- spytałam.

-Thorin obiecał ludziom z Miasta połowę skarbu z wnętrza góry za pomoc, którą nam ofiarowali.- powiedział.

-A Thorin zachorował na tą samą chorobę, co jego dziadek w przeszłości i nie ma zamiaru oddać im chociażby jednej monety.- dokończyłam.

-Dokładnie.- potwierdził.

-Chodź ze mną.- pociągnęłam go za rękę w stronę wyjścia z góry.

Podbiegliśmy do jednego z kamieni
i tam się schowaliśmy. Poczekaliśmy, aż zapadnie zmrok i uciekliśmy
z twierdzy. Biegiem dostaliśmy się do kamiennego miasta, gdzie przebywali aktualnie ludzie z Miasta na Jeziorze. Zdziwił mnie widok elfich strażników- żołnierzy Thraunduil'a. Ucieszyłam się, sądząc, że zmienił zdanie.
W oddali zauważyliśmy namiot, gdzie zapewne było "centrum dowodzenia". Podeszliśmy do niego.

-Zgadzasz się na to?- usłyszałam głos Gandalfa. -Na ten przelew krwi?

-Nie będzie żadnego przelewu krwi, krasnoludy wiedzą, że nie wygrają. Poddadzą się, kiedy zobaczą, że nie mają szans.- odpowiedział mu, jak poznałam po głosie Bard.

-Nie byłbym tego taki pewien.- odezwał się Bilbo, tym samym ujawniając swoją obecność, zaś ja nadal pozostawałam w ukryciu. -Oni się nie poddadzą, będą bronić złota do śmierci.

-Bilbo Baggins- ucieszył się Gandalf. Bilbo się uśmiechnął.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~