Τρομακτικές ιδέες και σκέψεις έστηναν χορό στο μυαλό μου, καθώς είχα σφιχτά κλειδωμένα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα όμως: <<Ούφ!>>, ένα επιφώνημα ανακούφισης δραπέτευσε από τα χείλη μου όταν είδα ποιος με κρατούσε. Σίγουρα όχι οι μπράβοι του κ.εγκληματία..
Τα μάτια του με εξέταζαν από πάνω έως κάτω με μια ειρωνεία τυπωμένη στο πρόσωπο. Τα αναγνώρισα χωρίς κάποια δυσκολία αυτά τα μελί μάτια και τις υπερβολικά υπέροχες γωνίες του. Κάτσε εγώ είπα υπέροχες;! Όχι δεν ήταν. Απλά ήταν ωραίες. Ίσως πολύυ ωραίες.
Γέλασε. Γιατί γέλασε; <<Θα έπρεπε να με φοβάσαι.>> ,μου είπε και με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο.
<<Δεν σε φοβάμαι.>>, απάντησα χωρίς να το σκεφτώ πολύ, πραγματικά δεν τον φοβόμουν μου είχε σώσει την ζωή δεν νομίζω να με έβλαπτε. Μάλλον δεν έπρεπε να το πω αυτό.
Στήριξε τα χέρια του,ωωπ φλεβίτσες , τον κάνουν ακόμα πιο ελκυστικό. Μην αποσυντονιζόμαστε. Το κεφάλι μου βρισκόταν ανάμεσα στα δυο του χέρια. Ήταν σε απόσταση αναπνοής,ένιωθα το πρόσωπο μου να καίει ολόκληρο.Η ανάσα του ήταν ζεστή και δροσερή στο πρόσωπό μου. Δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά τόσο κοντά με αγόρι. Το κατάλαβε..
<<Κανονικά τώρα εσύ θα έπρεπε να είσαι στο σπίτι σου και να παίζεις κανά παιχνίδι.>> Πρώτον, τι κανά ρε; Δεύτερον, εμένα μου λες; Χίλιες φορές να ήμουν στο σπίτι μου παρά τόοσο κοντά σε έναν ψηλό,κούκλο,ελκυστικό, Έμμα μην το πεις, σέξυ νεαρό. Αλλά τι υπονοεί με αυτό;
<<Δεν είμαι και τόσο μικρή.>>,ανταποκρίθηκα φανερά ενοχλημένη από το σχόλιο του.
<<Σιγά σε θίξαμε κιόλας.>>, είπε. Έλεος.
Με τράβηξε απότομα προς τα πάνω του. Μου έπιασε το χέρι,καλά τι μεγάλο χέρι που έχει και ζεστό. Το δικό μου ήταν κρύο. Πάντα είναι κρύο. Το αντιλήφθηκε κι αυτός. <<Τα χέρια σου είναι κρύα.>>, είπε καθώς άρχισε να περπατάει γρήγορα κατευθύνοντας προς τις τουαλέτες. Δεν φταίω εγώ που άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Άνοιξε τη πόρτα, μπήκαμε μέσα και την έκλεισε με δύναμη. Τζιζ.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, τοποθέτησα τα χέρια μου μπροστά στο σώμα μου σαν ασπίδες και τον κοίταξε με τρομαγμένο ύφος.
<<Ηρέμησε μικρή,δεν θα σε πειράξω.>>,χαμογέλασε. Λακάκια είναι αυτά;! <<Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι..>> Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και κόλλησα πάλι σε έναν τοίχο. Με πλησίασε. <<Παραλίγο να μας δει ο Παύλος.>>
أنت تقرأ
Ε1: The Mysterious Boy
أدب المراهقين''Θα έπρεπε να με φοβάσαι!'' μου είπε και με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο. Η Εμμανουέλα είναι ένας κλειστός και εσωστρεφής χαρακτήρας, ένα ντροπαλό 17χρονο κορίτσι. Χάρη της κολλητής της, Ιζαμπέλας εμπλέκεται σε μια σειρά από μπελάδες δίχως τη...
