Ε1: The Mysterious Boy

Κεφάλαιο 9

Η ώρα ήταν πέντε, δεν ξέρω γιατί αλλά ένα αίσθημα με είχε περιβάλλει, το άγχος. Έκανα ένα χαλαρωτικό γρήγορο ντούζ και άνοιξα την ντουλάπα μου. Σαν εμπόλεμη ζώνη, χαμός γίνεται εκεί μέσα. (ταυτιστείτε λίγο όλες)

Ντύθηκα (εικόνα)  και βάφτηκα ελαφρά. Έβαλα λίγη μάσκαρα, κονσίλερ, μια απαλή απόχρωση του ροζ για σκιά και το αγαπημένο μου μπορντό κραγιόν. Αφού τελείωσα και από το μαλλί μου ξανά κοίταξα την ώρα έξι και μισή. Σε μισή ώρα θα τον δω! 

Ήμουν αρκετά κοντά στο πάρκο και οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονταν ραγδαία ανά δευτερόλεπτο. Δεν έβλεπα πουθενά το αυτοκίνητο του. Μήπως το μετάνιωσε και δεν ήρθε; 

<<Έμμα!>>, άκουσα την γνώριμη βαθιά φωνή του.

Γύρισα το κεφάλι μου και τα μάτια μου έπεσαν σε μια μηχανή. Τώρα η Ιζαμπέλα είναι περήφανη για εμένα, πλέον λέω μηχανή και όχι μηχανάκι. Αμέσως μετά όμως την  προσοχή μου τράβηξε η φιγούρα του. Φορούσε μια άσπρη κολητή κοντομάνικη μπλούζα, μια βερμούδα και στο κεφάλι του είχε ένα μαύρο καπέλο. Είχε κουρεφτεί ελάχιστα.

<<Σου πάνε έτσι τα μαλλιά, με γεια το κούρεμα! Αλλά θα μου λείψουν οι μπουκλίτσες.>>, είπα ενθουσιασμένη και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. Έκανα μητούλες για να τον φτάσω και σήκωσα το χέρι μου για να τον χτυπήσω στο σβέρκο. 

Όμως, με τα γρήρορα αντανακλαστικά του έπιασε το χέρι μου και είπε αισθησιακά.                              <<Δέχομαι μόνο φιλιά.>>, χαμογέλασε με τα πανέμορφα λακκάκια του και μου έκλεισε το μάτι. <<Από εσένα.>>,πρόσθεσε όταν τον κοίταξα στραβά. Δεν τον κοίταξα στραβά, εντάξει;! Αυτό είναι το βλέμμα μου.

Του χαμογέλασα και τον ακούμπησα στο μπράτσο. Καταλάθος ήταν, δεν ήταν σκόπιμο αυτό. Αν και δεν το κρύβω ότι μέσα μου γινόταν ένα μικρό πάρτυ, ήταν πολύ σκληρό και γυμνασμένο το χέρι του. 

<<Αυτή είναι η μηχανή μου.>>, αα πέστο έτσι βρε.