Κεφάλαιο 17

24 5 7
                                    

Στις επτά έχω αρχαία και μετά λατινικά οπότε αποφάσισα να σταματήσω να σκέφτομαι τον Έρικ και να ξεχαστώ διαβάζοντας. Ποιανού απόφαση ήταν να κάνουμε αρχαία στο γυμνάσιο και λύκειο και σαν να μην έφτανε αυτό να δίνουμε και πανελλήνιες, όχι πείτε μου ποιανού. Αφού τελείωσα την χρονική αντικατάσταση φόρεσα το μπουφάν μου και ξεκίνησα για το φροντιστήριο.

Αυτές οι δύο ώρες πέρασαν σαν αιώνας και αφού με ξεμάτιασε πάντε-έξι φορές η διπλανή μου και σκίστηκε και το στόμα μου από τα χασμουριτά η ώρα πήγε εννιά και αυτό σημαίνει τέλος μάθημα. Πάμε σπίτι, φοράμε τις άνετες πιτζάμες μας, παραγγέλνουμε πίτσα και βλέπουμε μια ολόκληρη σεζόν σε μια βραδιά.  Αυτά είναι τα πολύ ενθουσιαστικά σχέδια μου.

'Εξω έχει σκοτινιάσει για τα καλά και στη διαδρομή για το σπίτι έχει ελάχιστο φωτισμό από τα φανάρια της πόλης. Αίσχος αυτοί οι άνθρωποι, τοποθετήστε και δυό-τρία ακόμη. Έβαλα τα ακουστικά μου και έπαιξα ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτήν την περίοδο. Αυτό που συνδέεις ανθρώπους με τραγούδια πολύ κακή συνήθεια. 

Μάλωσα τον εαυτό μου όταν με έπιασα να σκέφτομαι πάλι τον Έρικ και σταμάτησα την μουσική. Τότε άκουσα κάτι περίεργους ήχους από την γωνία δυο τετράγωνα πριν φτάσω σπίτι, κοντά στο παρκάκι. Δεν είναι ότι είμαι περίεργη ή κάτι τέτοιο αλλά πλησίασα με αργά και προσεκτικά βήματα. Αρχικά δεν κατάφερα να αναγνωρίσω το πρόσωπο αλλά στην συνέχεια αφού τα μάτια μου συνήθισαν το σκοτάδι επεξεργάστικα καλύτερα τα χαρακτηριστικά και πλησίασα.

<<Άρη;>> είπα ξαφνιασμένη και προσπάθησα να τον βοηθήσω να σηκωθεί.

<<Τι κάνεις εδώ;>> με ρώτησε έκπληκτος κι εκείνος σαν να είμαι το τελευταίο άτομο που περίμενε να δει, βασικά μάλλον είμαι. 

<<Τι έγινε; Πώς;>> ρώτησα με τρεμάμενη φωνή όταν είδα τις πληγές στο πρόσωπο του. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να ακούσω την απάντηση του. 

<<Ρώτα το αγόρι σου καλύτερα.>> η ειρωνεία στην φωνή του ήταν διακριτή και από απόσταση εκατό μέτρων.

Σιωπή ακολούθησε και αποφάσισα να μην επικεντρωθώ στην απάντηση του αλλά στο να τον βοηθήσω. 

<<Έλα, σήκω. Ποιον να πάρω τηλέφωνο να έρθει να σε πάρει; Δεν μπορείς να πας μόνος σου σπίτι σε αυτήν την κατάσταση.>> τελείωσα την πρόταση μου και έτεινα το χέρι μου για να τον σηκώσω μα μόλις ακούμπησα το πλευρό του έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου. 

Ε1: The Mysterious BoyDonde viven las historias. Descúbrelo ahora