Dilhun(Düzenli bölüm geliyor)

7.Bölüm/ Son Şans

Bahar'ın ağzından
Kelimenin tam anlamıyla kızgındı parmaklarının direksiyonu kavramasından nefes alışverişlerini bir türlü düzene sokamamasından belli.Nasıl Emre'nin evine geldik hatırlamıyordum.Eve girer girmez bana dönüp üzerime yürüdü

''Allah aşkına bana şunu söyle sadece bahar neden neden öyle davrandın neden uzak davrandın bana biliyorum son zamanlarda kavgalarımız oldu ama sen bugün bir başkaydın!''

''Sürekli bir şeyler ima ediyorsun ben bundan sıkılmaya başladım artık emre.''parmağımı yüzüne tutup''sence bu her şeyi açıklamıyor mu illa ki alnımda emreyle nişanlıyım diye dolaşmam mı gerekiyor saçmalıyorsun şuan farkında mısın?''

''ama o bilmiyor söylemeye de kimsenin niyeti yok anlaşılan!''

''söyleyip söylenmemesi benim için önemli değil umurumda da değil anlıyor musun.bak bu ilişkiyi çıkmaza sokan biri varsa o da sensin benim sözlerime güvenmiyorsan benimle bir ömür nasıl geçireceksin birbirimizi sürekli tüketiyoruz farkında mısın benim için kapatılan bir defteri açmak istiyorsun bana duygularını açıklarken ben omzunda o-onun için ağlıyordum kolay olmayacağı kendin söyledin her kavgamızı eski konulara getiriyorsun daha dün gece tartıştık bu konular hakkında saatler geçmeden tekrar kavga ediyoruz ben artık aşktan ümidimi kestim benim için sadece huzur güven ve sevgi önemli olduğu bildiğin halde bunu zorlaştıran sensin biraz sakinleş kafanı topla senden çok mu şey istiyorum. ben hayatım boyunca huzurlu ve sıcacık bir aile kurmak istedim. yetimhanenin soğuk koridorlarında en çok bunun hayalini kurdum .''kelimelerim döküldükçe dilimden gözyaşlarım artmaya devam ediyordu koltuğun bir köşesinde ben diğer köşesinde emre dakikalardır sessizliğimizi koruyorduk.ben sadece bunların hayliyle yaşadım kimsesizlik duygusunu tadınca sıcak bir aile hayal gibi geliyor insana ben hangi erkeğe güvensem yarı yol da kalmaya alıştım artık babam beni 4 aylıkken dönüp bakmadan daha adımı koymadan terk etmişti.Can'a kalbimi verdim ellerine o da taşımak ağır geldiği için parçalayıp bir kenara attı. Yetimhanede küçükken herkesin ailesi çocuklarını böyle bir ortama bırakır zannederdim sonra bende anladım acı gerçeği aslında istenmeyen çocuklar için hazırlanmış bir çöp kutusuymuş evim zannettiğim yetimhane her gün insanları acılarını dinledim kendi hikayemi öğrendiğimde en çok o adamı bulup ''neden'' diye sormak istedim öğrenmem ise çok daha ağır geldi can olmasaydı yanımda atlatamazdım o günü o gün ahhhh düşünmek istemiyorum yüzümü ellerimle kapatıp güzel anılarımı düşünmeye başladım o sırada gerçek hayata dönüşüm hızlı oldu emre önümde diz çökmüş bir şeyler anlatıyordu

''...aşkım bir tanem yine üzdüm seni evet ben aptal bir aşığım senin yüzünü güldüreceğimi söyleyip üzüyorum her seferinde kıskançlığımı kontrol edeceğim diyorum ama şu yaptığıma bak.be-ben karar verdim psikolojik yardım alacağım sana bunu yapamam seni tereddüt içinde gördükçe çıldırıyorum benden vazgeçmenden delicesine korkuyorum ''

'' yardım konusunda çok katıy-''

''evet ama senin gözlerinde o ifadeyi gördükten sonra bir daha bana öyle bakmana asla tahammül edemem''

''ne nasıl bakıyorum sana?''

''boşver güzelim söz sana bundan sonra bu konu açılırsa ben kendim kendimi cezalandıracağım''

''saçma sapan konuşma benimle ne demek cezalandırmak'' bana oldukça tehlikeli gelen bu gülümsemeyi normalmiş gibi algılayıp bende tebessüm ettim ''bu sana son şans verişim emre lütfen beni de anla seninle böyle olmak istemiyorum''

''söz güzelim bu sondu kendimi kaybedişimin sonuydu''

''Nisaya da çok sert davrandın ondan bir özür borçlusun''Nisa'dan oldu olası hoşlanmamıştı emre konuşur şakalaşır bile ama gelgelelim sürekli beni ona karşı doldurmaya çalışırdı zaten kavgalarımız Nisayla başlar canla biterdi her bir şansı böyle tüketti sadece kafasını salladı konuşmak istemiyordu ama özür dilemezse bir daha yüzümü göremeyeceğimi de biliyordu