Closet boy

Chappie 15

Thomas POV

Een paar gedempte stemmen en giechels wekken me. Nog slaperig weiger ik mijn ogen open te doen.

"Neem vlug een foto."

"Dit is zo schattig!"

"Wout vermoordt hem als hij Thomas zo opmerkt."

Verschillende mompels maken me alert. Ik beweeg een klein stukje. Pas nu voel ik een arm onder mijn hoofd, en één rond mijn middel. Ook zit er een been rond de mijne gewikkeld. Warme adem kietelt mijn nek. Het lichaam ligt tegen me aangedrukt. De sterke buikspieren zijn goed voelbaar tegen mijn amper beklede rug. Ik open mijn ogen en word begroet door fel zonlicht.

Ik kreun zacht en wrijf in mijn ogen. Jeniffers gezicht verschijnt in mijn gezichtsveld. Ze grinnikt stil. "Dag slaapkop. Ligt mijn broer comfortabel?"

Ik sperd mijn ogen wijd op, plots klaarwakker. Ik hef mijn hoofd op en kijk naast me. Wouter slaapt rustig, zijn haren schattig in de war. Ik kleur bloedrood.

"Wacht, beweeg niet, ik ga dit filmen. Je kunt hem dit dan tonen wanneer jullie samen zijn", giechelt ze. Het meisje neemt haar mobiel in haar hand en begint ons te filmen.

Net op dat moment wordt Wouter met een grom wakker. Mijn hart staat stil voor een moment. Zo onopvallend mogelijk probeer ik te ontsnappen. Wouters arm laat me niet los. Hij kreunt slaperig en opent zijn ogen. Zijn ogen vinden de mijne. Voor een moment staart hij me verbaasd aan.

Dan, als door een wesp gestoken, schiet hij overeind. Geschrokken en wat rood van de schaamte glijdt zijn blik over de kamer. Hij knippert even en verlaat de kamer. Jeniffer, Capser en het koppel proesten het uit.

Ik ben te verdwaasd om boos te reageren. "Wat is er net gebeurt?" mompel ik.

"Jij, mijn beste Thomas, hebt vannacht met mijn broer geslapen. Nou ja, niet letterlijk, maar... ach, je weet best wat ik bedoel", zucht Jeniffer lachend.

Ik schud mijn hoofd. "Waarom is hij zo bang van onweer?"

Jeniffers lach smelt als sneeuw voor de zon. "Je moet me plechtig beloven dit aan niemand te vertellen." Haar ogen priemen waarschuwend in de mijne. Ik knik heftig, net als de rest van de kamer. Ze zucht ietwat zenuwachtig en bijt op haar lip.

"Drie jaar geleden, op Wouters beste vriend zijn verjaardag waren we op weg naar Spanje. Omdat de vader van Collin vliegangst had, namen we de auto. Die nacht onweerde het, en we maakten veel lawaai. De reis verliep goed, totdat de bliksem in sloeg op een boom. Het vatte vlam en belandde midden op de weg. Collins vader verloot controle over het stuur en we vlogen van de baan af, de gracht in. Collins moeder en ik kwamen er ongedeerd vanaf. Collins vader overleefde de klap niet. Collin zelf en Wouter waren zwaar gewond. Beiden lagen ze maanden in een coma. Toen Wouter wakker werd, was Collin het eerste wat hij zag. Buisjes in zijn armen en een ademhalingsmasker op. Weken daarna mocht Wouter het ziekenhuis verlaten, maar hij weigerde zijn beste vriend achter te laten. Hij bleef dag en nacht waken bij zijn beste vriend. Vijf dagen later stierf Collin. De dokters probeerden vanalles, maar hij had geen kans meer. Collins moeder pleegde zelfmoord kort daarna. Wouter is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest. Zijn laatste echte lach hoorde ik in die auto, vlak voor het ongeluk.

Ik denk terug aan die keer dat hij mij porde. Zijn lach toen klonk best echt. Twijfelend vraag ik het haar. Ze glimlacht waterachtig naar me. "Toen lachte hij je uit. Dat is anders, snap je? Zo klinkt zijn echte lach niet. Hij hield echt van Collin, en het zal lang duren voor hij iemand terug zo graag ziet."

Mijn hart schiet pijnlijke steken van medeleven door me heen. Ik dacht dat Wouter gewoon chagrijnig was, maar er zit veel meer in. Toch duwt ook een klein beetje jaloezie zijn weg naar binnen. Ik negeer het koppig.

Jeniffer klapt in haar handen. "Goed, ander onderwerp! Thomas, jij gaat met mij mee om koekjes, daarna halen we Wouter."

Ik knik en sta recht. Mijn nek protesteert pijnlijk. Ik kreun en laat het bot kraken. Daarna draaf ik achter Jeniffer aan, de trap af. Eenmaal in de keuken, wenkt ze me dichterbij.

"Er is iets wat ik nog niet vertelt heb aan de andere. Wouter schaamt zich ervoor. Hij laat het alleen zien aan mensen die hij vertrouwt. Dwars over zijn rug loopt een groot litteken van de crash. Ik weet zeker dat je het nog te zien krijgt."

Ze knipoogt en verlaat de ruimte, met een plaat koekjes in haar handen. Ik bloos dieprood en volg haar, met de volgende mand. Onzeker doe ik hetzelfde. Blue staat voor de deur van haar broer, met een afwachtende blik in haar ogen.

Zonder waarschuwing gooit ze het hout open. Ze maakt me duidelijk dat ik ook naar binnen moet gaan.

Nerveus stap ik de kamer binnen. Ik houd mijn blik strak op de grond gericht.

"Wouter?" Jeniffers stem klinkt ongerust.

Ik kijk voorzichtig op. Wouters raam staat wijd open, en hij is nergens te bekennen.

______________________________________________________________________

Oi people!
Cliffhangerrrr :p

Vraag voor dit hoofdstuk:

Wat is jullie favoriete boek op Wattpad?

Van mij is en blijft dit nog altijd Jongensdroom van MissPizzaaa

See y'all next week!
Adios!