Ontmoet Thomas Anderson: 17 jaar oud, veel vrienden en leuke ouders. Meer zou een mens niet willen toch? Binnen een paar jaar maakt hij school af, krijgt een goed betaalde job en misschien wel een vriendin. Zo denk Thomas er toch over. Wanneer Jenif...
Zuchtend smijt ik mijn schooltas ergens in een hoekje. Mijn schoenen laat ik aan. In de woonkamer leest mijn moeder haar tijdschrift. Ze kijkt op als ze me ziet. ''Hallo lieverd, hoe was je eerste schooldag?'' Ik haal mijn schouders op en plof naast mijn moeder neer. ''Ik zit in de klas met idioten. Twee jongens proberen heel de tijd met me te flirten. Een koppel dat constant hand in hand loopt. Een meisje met roze haar en een soort gebreide muts op. Het zijn allemaal idioten. Dit wordt een lang schooljaar.'' Ik kreun en laat mezelf achterover vallen.
Mijn moeder grinnikt. ''Dus ik veronderstel dat je nog geen vrienden hebt gemaakt?'' Ik draai met mijn ogen en sta recht. ''Ik laat Cooper vlug uit, goed?'' Mam knikt als antwoord. Ik roep de hond en grijp de leiband. Vanuit Wout zijn kamer klinkt rockmuziek. ''Wouter! Zet die crap zachter!'' schreeuw ik naar boven. ''Ik heb jou niets gevraagd, bitch!'' antwoordt hij. Ik grijns. Mijn broer en ik hebben een goeie band, ondanks alle scheldwoorden. Cooper komt kwispelend aanlopen.
Ik graai de sleutel van het tafeltje en stap met de hond naar buiten. De deur trek ik in het slot. Met mijn ene hand in mijn broekzak en met mijn andere hand de leiband vasthoudend, wandel ik de straat op.
Neuriënd sla ik de hoek om. Mijn ogen fixeren zich op Cooper. Hij draaft kwispelend naast me mee. ''No Name? Wat doe jij hier?'' klinkt een maar al te bekende stem. Ik kijk met een ruk op. ''Ah komaan! Meen je dit nu? Stalk je me of zo?''
Thomas Anderson komt aan gejogd. De grijns die rond zijn lippen speelt, herken ik direct. ''Natuurlijk! Wat dacht jij dan? Zo'n schoonheid als jij kan ik toch niet met rust laten?'' De meeste meisjes zouden nu blozen en giechelen. Ik trek een wenkbrauw omhoog en geef hem een dodelijke blik. ''Doe geen moeite, ik heb een vriend'', lieg ik. Anderson proest het uit. ''Yeah right, maak dat de kat wijs.''
Ik draai met mijn ogen. ''Laat me gewoon zijn.'' Ik geef een kort rukje aan de leiband en Cooper loopt weer mee. Opeens voel ik vingers zich rond mijn onderarm sluiten. ''Ik loop met je mee.''
''Nee.''
''Jawel.''
''Nee!''
''Jawel! Je kan me niet tegenhouden!''
Ik zucht verslagen. Hij heeft gelijk. Mijn moeder wordt ongerust als ik binnen het uur niet terug ben. Stug loop ik door, niet omkijkend of hij meegaat of niet. Achter me laat Anderson een triomfantelijke ''yes'' horen. Ik kan het niet laten om te glimlachen. Hij mag dan wel een idioot zijn, ik heb het gevoel alsof hij meevalt.
Anderson komt naast me wandelen. Nonchalant, en met zijn handen in zijn zakken natuurlijk. ''Waar gaan we naartoe?'' vraagt hij. ''Mijn huis'', antwoord ik droog. Thomas knikt en zegt niets meer.
Na tien minuten wandelen komen we weer aan bij mij thuis. Ik vis de sleutel uit mijn broekzak en steek hem in het slot. De leiband maak ik los. Cooper rent de woonkamer in. ''Ma, ik heb een vriend mee. We zijn boven!''
Zonder op antwoord te wachten sleur ik Anderson de trap mee op naar boven. Nog geen halfuur geleden vertelde ik aan mijn moeder dat ik nog geen nieuwe vrienden heb, en nu kom ik met een jongen naar huis. Vanuit de kamer van Wouter klinkt nog steeds rockmuziek. Thomas trekt vragend een wenkbrauw op. ''Mijn broer Wouter, al noemt iedereen hem Wout. Wacht, dan haal ik hem even. Ga maar al naar m'n kamer.''
Ik duw de deur open naar mijn kamer en wijs erin. Anderson gaat braaf naar binnen en plaatst zich op mijn bed. Zonder te kloppen storm ik de kamer van Wout binnen.
''Hè, asshole! Er is bezoek, kom eens hallo zeggen.''
Wout trekt spottend een wenkbrauw op. ''En waarom zou ik hallo moeten zeggen tegen jouw 'vrienden'?'' Hij maakt aanhalingstekens met zijn vingers bij het woord vrienden. Ik steek mijn middelvinger op. ''Kom gewoon mee.''
Ik trek hem uit zijn bed, mijn kamer in. Thomas zit op mijn bed, mijn collectie stenen te bekijken. Ja, ik verzamel stenen. Don't judge me. Wanneer hij ons hoort komen, kijkt hij op. ''Thomas, Wouter. Wouter, Thom...''
Ik hou op als ik Thomas zijn gezicht zie. Zijn gezicht ziet helemaal bleek en zijn ogen zijn wijd opengesperd. Verward kijk ik hem aan. Wat doet hij?
Thomas POV
Wachtend op Jeniffer bekijk ik haar stenen collectie. Ikzelf verzamelde ook stenen toen ik klein was, maar ik groeide eruit. Wanneer ik voetstappen hoor, kijk ik op. Jeniffer staat in de deuropening met een jongen naast zich.
De jongen maakt oogcontact. Alle kleur verdwijnt eerst uit mijn gezicht, en keert dan in volle vaart terug, waardoor ik op een tomaat lijk. Mijn adem stokt. Zijn kille, donkere ogen verlaten de mijne niet. Ik probeer weg te kijken, maar mijn lichaam weigert te reageren. Ik hoor bloed suizen in mijn oren. Een misselijk gevoel verspreid zich over mijn lichaam.
Wanneer Jeniffer met haar vingers voor mijn neus knipt en mijn naam een paar keer herhaalt, ontwaak ik. Verward schudt ik mijn hoofd. ''W-wat?'' stotter ik. Jeniffer grijnst terwijl haar broer me kil aankijkt. Ik ontwijk alle mogelijke oogcontact, bang op opnieuw in die trance te geraken.
''Je leek weg'', grinnikt Jeniffer. ''Waar was je?'' Ze kijkt me gemeen grijnzend aan. Wat verwacht ze nu dat ik zeg? Ik haal dom mijn schouders op. De jongen —waarvan ik de naam dus nog steeds niet weert— zucht en wandelt hoofdschuddend de kamer uit. Ik kan het niet helpen om hem na te staren. Wat is er mis met me?
Interessantere vraag nu: hebben jullie huisdieren? Ik zelf heb een hond. Zijn naam is Wifi (ja, ik weet het) en hij is een Cavalier King Charles Spaniël :)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Oh, en de foto aan het begin zijn de ouders van Jeniffer.
