De Parel Prinses

De academie

Ik hoor ze wel praten. Dat gesmoes en gelach als ik langsloop. Ik doe net of ik het niet hoor en hou mij staande. Negeren wat andere zeggen ook al is het nog zo pijnlijk. Niet er op ingaan want dat maakt het alleen maar erger. Niet laten merken wat je voelt en kijk ze vooral niet aan, dat zien ze als een uitnodiging om het alleen maar erger te maken. Hou je gedachtes voor je en probeer niet te erg opvallen.

Niet dat dat laatste erg lukt. Ik ben het buitenbeentje van de school. Mijn haar is zo lichtblond dat het wel wit lijkt. Mijn ogen zijn zo blauw als de lucht en laten we het maar niet over mijn huid hebben. Mijn huid heeft dezelfde kleur als een parel. Wit, wit en nog eens wit. Ik word er gek van. Al mijn hele leven ben ik het buitenbeentje geweest. Je zou denken dat je eraan went, maar dat gebeurt nooit, het blijft je achtervolgen wat je ook doet. Ze zullen je nooit thuis laten voelen, want jij hoort niet bij hun, je bent anders. Je hoort thuis bij het vuil.

Ik loop de trap af met mijn boeken hard tegen mij aangedrukt. Op naar de volgende les, hopend dat het deze keer anders gaat, maar dat is ook deze dag niet te verwachten.

Vlak voor de deur zit het normale groepje jongens alweer op mij te wachten. 'Pas op jongens! Anders wordt al onze kleur uit ons gezogen', zegt Tam, de leider van de groep. Hij heeft het zijn persoonlijke doel gemaakt om mijn leven een hel te maken.

Iedereen lacht. Zuchtend wurm ik mij door de groep heen. 'Laat mij gewoon met rust, heb je niet wat beters te doen?'
'O jongens, kijk, het praat.' Terwijl hij dat zegt, tilt hij mijn haar op en doet alsof het leeft. De hele groep moet lachen. 'Pas maar op hoor.' fluistert hij zacht in mijn oor. 'Een verkeerde beweging en ik zet je haar in brand.' Ik verstijf en probeer niet te bewegen. 'Goed zo. Dat zou ik ook doen als ik jou was. Wees de brave meid en laat de magie maar aan de belangrijke mensen over.'
De leraar komt de hoek om en iedereen stuift gelijk uit elkaar en gaat snel de klas binnen. Alleen ik sta daar nog, trillend van de spanning. Opeens voel ik mijn handen pijn doen. Ik kijk langzaam naar beneden en ik zie bloed uit wondjes uit mijn hand lopen. Oeps, iets te hard geknepen. 'Mevrouw Kama  wat doe je nog op de gang? Moet je niet al binnen zitten voor ik er ben?' vraagt de leraar. 'Ja meneer, sorry meneer. Het zal niet een nog een keer voorkomen, meneer.' Ik probeer het trillen nog steeds onder controle te krijgen.
'Nee dat mag ik niet hopen zeg. Hup de klas in jij.' Terwijl hij dat zegt, glimlacht hij om wat hij zegt te verzachten. Ik loop snel de klas binnen en blijf naar beneden kijken, ik hoor van meerdere plekken gegniffel komen. Vooral het blijven negeren, anders is het de volgende keer nog erger. Eenmaal bij mijn stoel aangekomen ga ik snel zitten. Ik kijk naar mijn handen waar nog steeds bloed uit komt. Ik focus lang op mijn handen en ik zie de wondjes langzaam genezen. Een vertrouwde tinteling gaat door mij heen.
Dat gevoel krijg ik altijd als ik of iemand in mijn omgeving magie gebruikt. Wat heel vaak gebeurd als je bedenkt dat ik op een magische academie zit. Iedereen hier heeft ouders die magiërs waren. Daardoor zijn zij ook gelijk magiërs. Tenminste magiërs in leer, maar je moet niet bedenken dat elke magiër hier naar binnen komt. Nee, alleen diegene die ouders van adel hebben. Anders kom je hier niet naar binnen.
Tenminste niet iedereen hier heeft magische ouders, mijn ouders waren geen magiërs, denk ik. Om eerlijk te zijn weet ik niet eens wie mijn ouders zijn. Ik werd voor de academie gelegd toen ik een baby was en de zij hebben mij sindsdien opgevoed.

Ze waren allemaal hartstikke verbaasd, toen het bleek dat ik magie in mij had. En daardoor zit ik nu al 15 jaar in dit gebouw opgesloten. Ik mag nooit buiten de muren van de academie komen, omdat ze zeggen dat ik een gevaar zou vormen als ik buiten de academie zou komen. Ik heb al meerdere keren geprobeerd om te ontsnappen, maar telkens werd ik gesnapt door een van de magiërs. Het is uiteindelijk zelfs zo erg geworden dat mijn deur nu altijd s nachts op slot is en er een paar bewakers om mijn kamer staan, binnen en buiten.
Voor je eigen bestwil, zeggen ze. Het is veiliger voor je, zeggen ze. Nou geen haar op mijn hoofd die dat geloofd. Zuchtend doe ik mijn boeken open en begin met aantekeningen te maken. De les gaat langzaam voorbij. Te langzaam voor mijn doen, maar ze hebben het mij verboden om de tijd vooruit te spoelen. Ik gniffel als ik er weer aan denk. Het duurde een volle week voordat ze doorhadden dat er iets niet klopte. Tja, moeten ze maar niet zo saai les geven. Jammer genoeg was de straf niet even leuk. Ik had een maand huisarrest en mocht na mijn lessen niet eens naar buiten. 

Zuchtend sta ik op. De les is eindelijk voorbij. Zo gaat de hele dag door. Ik probeer de pestkoppen de hele tijd te ontwijken en probeer zo snel mogelijk naar mijn lessen te gaan.

Hoi iedereen,
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal!
Als je ergens spellingfouten ziet, vertel ze dan :). Ook als je denkt dat iets anders moet ;).
Waarschuwing. De eerste 3 hoofdstukken zijn de intro.
Ik hoop dat je het leuk vind! Dus geniet van het lezen en welkom in de wereld van Kama.