De Parel Prinses

De stemmen temmen

Het ging zoals ik al had verwacht. Mijn oom geloofde mij niet. Zelfs toen mijn neven zich er mee begonnen te bemoeien wou hij er niets van horen... 

Ik zit verslagen op een stoel in mijn kamer. Eoin zit naast mij met een arm om mij heen geslagen. Ik weet dat hij praat, maar ik luister maar half mee. Ik kan er maar niet bijkomen dat mijn oom mij niet geloofde. Ik weet wel dat ze beide hele goede vrienden zijn, maar toch. Ik zucht. 
'En daarom moet je er wat aandoen.' hoor ik Eoin zeggen. Ik kijk hem vragend aan. 'Je luisterde toch wel naar mij?' zegt Eoin terwijl hij mij aanstaart. Ik wil geen nee schudden, omdat onbeleefd is, maar ik heb echt niks gehoord wat hij zei. 'Ja', zeg ik dus maar twijfelend. 
Lachend schud hij zijn hoofd. 'Ik zei, dat dit niet normaal is en dat je er wat aan moet doen.' Ik haal mijn schouders op. 'Wat zou ik er mee kunnen doen? Mijn oom geloofd mij niet. Hij is de enige die hem kan ontslaan.' Hij glimlacht, 'Wacht maar af. Ik beloof je dat we hem wegkrijgen.' Ik knik en sta op. 'Ik denk dat ik even naar buiten ga.' 'Wil je dat ik mee ga?' Vraagt Eoin. Ik schud nee. 'Ik wil even alleen zijn.' Hij haalt zijn schouders op. 'Tot morgen dan.' 'Tot morgen.' zeg ik terwijl hij mijn kamer uitloopt. Ik doe de kamerdeur achter mij op slot en doe het raam open. Ik heb geen zin in een bewaker die mij blijft volgen. 
Voorzichtig klim ik mijn raam uit. Heel langzaam klim ik naar beneden. Naar boven klimmen is makkelijker dan naar beneden. 
Dit is niet de eerste keer dat ik uit het raam klim. Ook al zit ik erg hoog, dat weerhoudt mij er niet van om naar beneden te klimmen. Het gebouw is zo oud dat er allemaal gaten in de muur zitten. En dat maakt het makkelijker voor mij om heen en weer te klimmen.

Eenmaal beneden gekomen, veeg ik eerst even snel de viezigheid van mijn broek af voordat ik er vandoor ren. 
Ik ga niet meer naar de plek waar de stemmen stil zijn. Als ik dit wil leren, moet ik naar een plek met veel mensen, waar de stemmen op hun ergst zijn. Buiten de muren is te gevaarlijk. Misschien kan ik de school proberen? Ik haal mijn schouders op en begin rustig naar de school te lopen. Het is nog steeds een schooldag dus dat komt goed uit. 

Vlak voordat ik bij de school ben, spreek ik een spel over mijzelf uit, waardoor ik onzichtbaar ben. 
Ik heb mazzel. Iemand komt door de deur heen. Snel slip ik achter hem langs. De deur valt achter mij op het slot. Met een tevreden glimlach loop ik door de hal. Ik moet een paar keer mensen ontwijken die door de gangen lopen. De klassen zijn nog steeds bezig, dus ik hoef mij geen zorgen te maken dat iemand op mij gaat zitten. Ik ga op een bankje zitten en kijk bij welke klas ik precies ben geëindigd. Tot mijn verbazing, ben ik regelrecht naar mijn eigen klas gelopen. Ik adem diep in luister naar de stemmen. De beginnen steeds harder te praten, allemaal beloftes over wat ze mij geven als ik iets doe voor ze. Sommige zijn kleine dingen, zoals iets stelen, iemand moe maken. Andere zijn iets erger, iemand laten vallen, iemand een brandwond geven. En dan zijn er de ergste, die vertellen mij hoe ik iemand moet vermoorden en wie, hoe ik iemand kan chanteren, dat ik iemand gewoon in brand moet steken. En weet je wat het ergste is? Hoe meer ik naar de stemmen luister, hoeveel grager ik het wil doen. Mijn handen beginnen te kriebelen om iemand te doden, of om iemand zo'n pijn te doen dat ze zullen smeken om medelijden. 
Nee, zo mag ik niet denken. Ik ben hier niet gekomen om de stemmen de macht over mij te geven. Ik moet dit in toom kunnen houden. Ik focus mij op één stem, de stem die het minst erge wilt. De rest probeer ik buiten te sluiten. Als mij dat opeens lukt, wordt het heerlijk rustig in mijn hoofd. Zo rustig is het sinds tijden niet geweest. 
'Steek het boekje van die persoon in brand.' blijft de stem in mijn hoofd herhalen. Ik moet een manier vinden om ze allemaal buiten te sluiten. De stem in mijn hoofd begint steeds harder te praten. 'Steek het boekje van die persoon in brand!' Ik probeer hem te negeren, totdat hij het gewoon uitgilt in mijn hoofd.'Steek het boekje van die persoon in brand!!!' Woedend schreeuw ik dat hij moet ophouden. En dan hoor ik opeens gegil uit de kamer tegenover mij komen. Het boek van die persoon staat in brand. Geschrokken leg ik een hand over mijn mond. Ik bedenk mij namelijk dat ik zoveel iets heb gezegd, terwijl ik onzichtbaar ben en ik het boekje in brand heb gestoken. 'Goed gedaan', hoor ik de stem hebben voordat hij oplost. De rest van de stemmen komen gelijk twee keer zo hard terug. Ik begin met rennen. Ik moet weg uit de school, voordat ik iets ergs doe. Ik wacht niet totdat iemand de deur opent en open hem zelf. Ik ren zo snel als ik kan weg. De stemmen beginnen steeds zachter te worden, terwijl ik steeds verder van de school ren. Hijgend stop ik uiteindelijk bij een boom. 

Okay, dat ging niet goed. Helemaal niet zelfs. Dat was het slechts dat het kon gaan. Ik kan mijzelf wel slaan, dit was ook gewoon stom. Hoezo ga ik gelijk naar een drukke plek, terwijl ik het normaal niet eens vol hou. Stom, stom, stom. Ik haal de betovering van mij af en loop gestaagd door. Hoe zou ik dit beter kunnen doen? Wat zou een goede manier zijn om dit op te lossen? Misschien kan ik gewoon beginnen, met het oefenen van de stemmen buiten houden. Dat is denk ik gewoon handiger dan wat ik net deed. Ik ga het pad af regelrecht het bos in en zoek een plekje waar ik een beetje kan zitten. Oke, daar ga ik dan.

Ik adem diep in en uit, terwijl ik probeer de stemmen buiten te sluiten. Tevergeefs, hoe hard ik ook duw, ze duwen drie keer zo hard terug. Ik stop als ik zie dat het al donker begint te worden, hoe lang zat ik hier al? Ik probeer op te staan en moet snel steun vinden bij de boom naast mij om niet te vallen. De hele wereld duizelt om mij heen. Iets te snel opgestaan. Stug loop ik terug. Het lukte misschien vandaag niet, maar ik ga door totdat dit mij lukt. Ik ga niet stoppen en ik ga al zeker niet toegeven aan de stemmen. Ik weet niet wat er dan voor ergs kan gebeuren. 

Hoi iedereen,

Hierbij nog een deel. Hopelijk heb je ervan genoten.

Tot de volgende keer.