De Parel Prinses

Rust

Na wat een paar minuten voelt schrik ik wakker door een luide krak. Ik kijk slaperig om mij heen en zie dat het al schemert. Oke, misschien iets langer dan een paar minuten. Ik sta op en voel al mijn spieren protesteren. Tip voor zelf, val niet meer in slaap tegen een boom aan. Ik strek mij uit en kijk dan om mij heen waar die knal vandaan kwam. Ik zie niks zelfs de vogels zijn gestopt mijn fluiten. Ik bijt even op mijn onderlip. In alle sprookjes is dat een slecht tegen. Aan de andere kant dit is geen sprookje. Ik loop even rond in de cirkel als mij iets raars opvalt. Ik zak door mijn knieën en kijk naar een klein bloemetje wat omhoog is gekomen. Ik kijk er fronsend naar. Ik heb nog nooit in al die jaren hier iets zien groeien, dus hoe kan nu uit het niks een klein onschuldig bloemetje het wel doen? Ik laat het bloemetje staan en sta weer op. Eerst mijn tas ophalen en dan naar huis. Ik moet even goed nadenken waar ik de tas heb gelaten. Als ik de cirkel uitstap komen de stemmen weer terug, maar zachter dan eerst. Ik haal opgelucht adem.

Na een tijd te hebben gelopen, heb ik geen idee meer waar ik ben. Ik zucht, verdwaald in mijn eigen bos. Je zou denken dat ik het na al die jaren toch wel zou kennen, maar niks is minder waar. Het bos lijkt zich elk jaar te vermenigvuldigen of misschien is dat mijn hersenen maar die een truc met mij spelen. Ik zucht, ik was niet van plan om vandaag lang buiten te blijven, maar ik denk dat het daar nu al te laat voor is. Dan maar een paar uur in het bos rondlopen. Ik zet de stap er vors in hopend dat ik ergens kom waar ik het herken. Ik moet toegeven dat ik niet echt oplette waar ik liep in het begin, dus ik heb geen idee hoe ik terug kom. Tijdens het lopen denk ik na over de stemmen. Ik heb geprobeerd te focussen op de stemmen, maar dat lukte niet. Ze uitblokken lukt ook niet. Maar er moet toch iets zijn wat het voor elkaar zou kunnen krijgen? Mijn gedachtes dwalen af naar de dode plek. Iets daar zorgt ervoor dat ik de stemmen niet hoor, dus wat is daar zo belangrijk? Wat is daar zo anders? Ik denk kort even terug naar het moment dat de stemmen kwamen. Het moment dat ik een met ze werd. Opeens begint er een lichtje te branden. Ik heb een ding nog niet geprobeerd. Iets wat heel makkelijk is om te bedenken, maar waar ik niet aan had gedacht. Ik probeer een plek te vinden waar het niet al te bebost is en ga dan op de grond zitten. Mijn kleding is toch al vies, dus dat maakt niet echt veel uit.

Ik adem diep in en uit. Ik probeer zo veel mogelijk te ontspannen en zeg dan hardop 'Ik accepteer jullie.'. Ik stop met het proberen weg te duwen van de stemmen, ik stop met het negeren of uitkiezen van een stem.  Ik laat ze allemaal in een keer op mijn afkomen, totdat ik het gevoel heb dat ik moet schreeuwen van de pijn. Dan opeens stopt het. Ik adem opgelucht uit. De rust keert eindelijk weer terug. Ik sta voorzichtig op en merk dan dat ik dit stuk bos herken. Opgelucht zet ik de stap erin en loop ik zo snel mogelijk naar huis.

Ik probeer via de keuken weer naar binnen te glippen, maar net als ik de deur achter mij dicht doe hoor ik een stem achter mij zeggen, 'Wist je dat ik de verhalen niet geloofde? Dat je steeds zomaar weg was en dan zomaar opeens terug. Ik dacht dat de bewakers lui waren of niet goed op lette, maar hier kom je midden in de nacht binnen geslopen.' Ik draai mij langzaam om en kijk pal in het gezicht van mijn oom. Zijn ogen zijn donker geworden en zijn blik staat op onweren. 'In het begin vond ik het niet erg. Het bal begrijp ik dat je naar buiten ging, maar het blijft niet alleen daar bij! Je bent bijna niet meer thuis! Ik zie je bijna nooit, de bewakers zijn je bijna altijd kwijt en je eet bijna niks meer! Je ziet eruit alsof je bij elk duwtje om kan vallen.' Hij kijkt mij even stil aan en gaat daarna zuchtend zitten op de stoel achter hem. 'Ik weet mij geen raad meer met je Kama, je komt nooit meer naar mij toe. Je behandeld mij alsof ik een vreemdeling ben. Hetzelfde geld voor de rest van de familie. Je sluit je van ons af. Ik weet dat het niet makkelijk kan zijn met de stemmen, maar laat ons dan tenminste helpen!' Hij schreeuwt nog bijna niet. Ik kijk beschamend naar beneden. Ik was zo met mijzelf bezig, dat ik niet had bedacht dat de rest zich misschien ook zorgen om mij zouden maken. 'Sorry', zeg ik zachtjes. Zijn stem wordt wat rustiger, 'sorry, maakt jou niet beter. Sorry, maakt ons niet minder ongerust. Weet je hoe ongerust je neven over jou zijn? En ik weet dat je mij eerder als oom ziet dan als vader, maar ik smeek je praat met mij.' Ik kijk voorzichtig op. Ik heb hem nog nooit zo horen praten. Zo met emoties, hij geeft toch meer om mij dan ik dacht. Hij staat op en loopt naar mij toe. Hij legt zijn armen om mij heen en trekt mij naar hem toe. Ongemakkelijk sta ik daar. Wat is nu de bedoeling? Voorzichtig leg ik mijn armen ook om hem een en leun ik een beetje tegen hem aan. Ik sluit mijn ogen en zo staan we samen een tijdje. Net als vader en dochter elkaar omhelzend. Zoals een gezin zich hoort te gedragen. Na een tijdje doet hij een stap naar achter. Zijn blik is weer terug naar normaal. 'Ik heb met Maddox afgesproken, dat je vanaf nu elke dag met hem gaat trainen,  zowel met de stemmen als fysiek.'  Ik schuif een beetje met mijn voet, 'Ik hoor de stemmen niet meer.' Zeg ik zachtjes. Het is geen leugen, maar ik vertel hem ook niet over alle details over hoelang het kostte. Hij staart mij even een soort van verbaasd aan, maar vermand zich snel weer. 'Kijk toch maar of je er wat uit krijgt.' Hij loopt weg van mij, maar draait zich op het laatste moment om. 'Oja, de graaf zijn zoon wilt dat je hem gezelschap houdt. Hij wacht op je in je kamer. Dus ik zou niet al te lang wachten.'

Voordat ik kan sputteren is hij al weer weg. De moet zakt mij in de schoenen, nog meer gekloot waar ik niet aan ontkom.

Hey iedereen,
Sorry voor de lange tijd geen posten. Ik zat in een soort writers block en het lukte mij echt niet om te schrijven, maar ik ben weer terug!

Ik weet dat ik het vaak zeg, maar bedankt voor iedereen die mijn verhaal leest! Zonder jullie was het niet mogelijk!

Tot volgende keer.