De Parel Prinses

Trainen

Ik word wakker van het gebonk op mijn deur. Ik kreun en draai mijzelf om. Er wordt nog een keer gebonkt. 'Wat is er?' Schreeuw ik. Ik hoor de stem van een van mijn bewakers door de deur heen. 'Sorry om u wakker te maken, maar had u geen afspraak met de heer Maddox?' Gelijk ben ik klaar wakker. Shit, shit, shit. Verslapen. Ik klim snel uit bed waardoor mijn spreukenboek op de grond valt. Ik pak het snel op en leg het in een van de onderste lades van mijn nachtkastje. Die leg ik vanavond wel weer goed neer. Ik probeer mij zo snel mogelijk aan te kleden in mijn train kleding, wat natuurlijk niet makkelijk gaat sinds ik de helft van mijn kleding niet kan vinden. Nog half mijn t-shirt aandoend doe ik deur open en wordt ik aangestaard door twee hoofden. 'Vergeet je niet wat?' zegt de linker, Travis. 'Misschien je schoenen.' 
Ik kijk naar beneden om te zien dat ik helemaal vergeten ben mijn schoenen een te doen. Ik glimlach verontschuldigend. 'Wacht nog heel even.' Ik loop snel mijn kamer in en doe de deur achter mij dicht. Ik hoor ze lachen door de deur. Ze proberen het zo zacht mogelijk te doen, maar het is nog steeds te horen. Ik schud mijn hoofd en doe snel mijn schoenen aan en doe mijn haar in een staart. Ik loop snel weer naar de deur en doe hem open. 'Oké, nu ben ik officieel klaar.' Ik glimlach terwijl ik de deur dichtdoe en met ze meeloop. 'Dus, ik ben zeker te laat voor ontbijt of niet?' Ze lachen weer. 'Ja, dat ben je wel zeker.' Zegt de rechter van de twee, Ronald. Ik zucht. 'Dan maar training zonder ontbijt.' 'Ach, wees maar blij dat je geen ontbijt hebt genomen', zegt Travis. 'Tijdens de training met Maddox was dat er anders weer uit gekomen.' Ze moeten beide weer lachen. 'Oke, oke. Ik weet dat hij streng is, maar zo erg is hij toch niet?'
'Nee, niet tegen de leerlingen van de school.' zegt Travis. 'Maar sinds je nu niet meer traint als een leerling van de school. Het enige wat ik te zeggen heb is maak je borst maar nat, want je bent uit op een verassing.' Ik haal mijn schouders op. 'Wie weet wordt het wel een uitdaging.' Ze moeten weer lachen. 'Een uitdaging is zeker een woord ervoor', zegt Travis. 

Eenmaal aangekomen zeg ik Travis en Roland gedag en kleed ik mijzelf snel om. Ik ben nog niet de arena ingelopen of ik hoor Maddox al. 'Je bent laat.' 'Hoezo ben ik laat? Ik deed er maar 5 minuten over om mijzelf om te kleden.' Ik draai mijzelf om zodat ik hem aankijk. Hij staat naast de zwaarden en de speren. 'Dat is dus 5 minuten te laat. Dat betekent 30 rondjes rennen rond de arena.'
'30 rondjes, doordat ik zoals je het wilt noemen 5 minuten te laat ben?' 'Zei ik 30? Het is nu 40.' Hij staat daar stoïcijns met zijn armen over elkaar geslagen. 'Wil je dat ik er 50 van maak?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Nee, dat is niet nodig.' 'Dan waar sta je op te wachten begin?' Ik kreun en begin met rennen. De eerste twintig rondjes zijn nog te doen, maar daarna begin ik mijn benen erg te voelen. Na de 40 rondjes sta ik buiten adem en met pijnlijke benen op adem te komen. 'Nou, dat was net nog niet zielig om te zien. Ik had meer verwacht van iemand die bijna mijn leerlingen vermoorde.' Ik wil een opmerking terug maken maar ik ben te erg buiten adem om iets te zeggen. 'Pak dit zwaard en laat zien wat je kan.' Het moment dat ik het zwaard overneem ga ik bijna met zwaard naar de grond. 'Dit zwaard weegt meer dan ik doe.' Voordat ik nog iets anders kan zeggen valt hij mij al aan. Ik gooi net op het laatste moment mijn zwaard omhoog, waardoor ik de klap van zijn zwaard opvang. Voordat ik verder kan protesteren valt hij weer aan. Ik zet snel een stap naar achter en probeer het zwaard hoog genoeg te houden om mijzelf te verdedigen. Ik dacht dat ik wist hoe ik moest vechten met zwaarden, maar vergeleken met wat ik ben gewend is dit niet te doen. Hij blijft aanvallen en het enige wat ik kan doen is mijzelf verdedigen. Tussen mijn tanden door spreek ik een spreuk uit om het zwaard lichter te maken, maar voordat ik hem af kan maken valt Maddox zo hard aan dat ik bijna naar achter val. 'Geen magie vandaag, Kama!' Ik vloek onder mijn adem. 'Dat is wel toegestaan.' Oke, dan maar vechten met een zwaar zwaard. Ik probeer hem net boven mijn buik te houden, maar ik heb twee handen nodig om het zwaard maar in de lucht te houden.
Na wat een eindigheid voelt zegt hij eindelijk dat we stoppen. Ik geef het zwaard aan Maddox en masseer mijn pijnlijke armen. Ik begrijp nu wat de jongens bedoelde toen ze zeiden dat ik mijn borst maar nat moest maken. Ik dacht dat hij streng was tijdens de lessen voor de school, maar blijkbaar was dat niet eens in de buurt. 

Na even water te hebben gedronken, roept Maddox mij al weer over. Ik loop moedeloos naar hem toe. Ik wil niet weten wat hij nu weer heeft bedacht. 'Sinds je conditie flut is en je nu al helemaal uitgeput bent gaan we beginnen met je stemmen.' Ik kreun. Ik voel mij al fysiek gesloopt en heb geen zin om daar ook nog mentaal bij te zetten. Hij negeert mijn gekreun en praat door. 'Ik heb daar 3 kannetjes neergezet. Gooi ze om.' Ik kijk hem aan alsof hij gek is en haal mijn schouders om. Ik wil er net naartoe lopen als hij zegt. 'Met je stemmen.' Oke, iets minder makkelijk dan ik dacht. Ik heb ze stil gekregen, maar ik weet niet of ik ze nu weer terug krijg. Ik doe mijn ogen dicht en probeer de stemmen te laten komen. Ik denk er nog niet aan en ze komen allemaal gelijk terug. De druk in mijn hoofd bouwt zich gelijk op en het voelt alsof mijn hoofd op knappen staat. Blijkbaar is het van mijn gezicht af te lezen, want ik maddox zijn stem op een afstand zeggen. 'Focus op diegene die je kan helpen het kannetje om te gooien.' Ik probeer weer zoals ik had geoefend één van de stemmen te vinden, maar het lijkt wel dat ze allemaal drie keer zo hard terug komen. Ik voel het zweet op mijn voorhoofd komen en moet een stap naar achteren doen om niet om te vallen. De stemmen worden steeds harder en het ze zijn allemaal tegen mij aan het schreeuwen. Ik probeer ze weer stil te krijgen, maar ze gaan niet weg. Het is net alsof ze een wil van zichzelf hebben. Het wordt harder en harder, en hoor niks meer behalve de stemmen. De wereld begint langzaam te vervagen en het voelt alsof ik in een zwart gat val. Ik voel mijzelf wegvallen met niks om mij heen, behalve de stemmen. 'Genoeg!', schreeuw ik. Gelijk beland ik weer in mijn lichaam en is het weer stil. Ik kijk verdwaasd om mij heen. Maddox kijkt mij bezorgd aan. 'De kannetjes zijn wel om, maar nou niet om de manier dat ik het wou.' Ik kijk naar waar de plek waar de kannetjes stonden en in plaats van de kannetjes liggen er 3 gesmolten ijzeren plekjes met de rest er omheen in vuur. 'Oh', is het enige wat ik kan uitbrengen. 'Opnieuw', zegt hij. Ik kijk hem verbijsterd aan. 'Wat bedoel je opnieuw?! Dat wil ik niet nog een keer doen!' 'Opnieuw', is het enige wat hij zegt.